Αναξίμανδρος Σόιτσερ. Ο Γιος του Τροτσκιστή, εκδόσεις Μωβ Σκίουρος 2020, σσ.:151

Στην απολογία του ο Καρδάς είπε: «Στην Ελλάδα θα είναι πάντα Δεκέμβρης». Καταδικάστηκε δις ισόβια, βρέθηκε νεκρός στο κελί του επί χούντας.

Η επίσκεψη του Στρατηγού Ντε Γκωλ την άνοιξη του ’63 στην Ελλάδα γίνεται το σκηνικό, το γεγονός αν προτιμάτε, στο οποίο ο Σόιτσερ τοποθετεί τόσο χρονολογικά όσο και, κυρίως, θεματικά την νουβέλα του. Μια βεντέτα που έχει μείνει ανοιχτή, θα κλείσει οριστικά και θα την πληρώσει ο γιος του Τροτσκιστή. Όμως ο γιος του τροτσκιστή ποιος είναι;

Βρισκόμαστε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα του εξήντα. Οι νικητές έχουν επιβάλει στους ηττημένους του εμφυλίου μια σιωπή, η οποία όμως θα μεταβληθεί σιγά σιγά σε μια καρτερικότητα. Καρτερικότητα για τι; Ως προς τι; Πιθανολογώ πως όχι για την κυβέρνηση της πρώτης φοράς ΣΥΡΙΖΑς, που με κάποια ηθελημένη αφέλεια ο συγγραφέας προετοιμάζει τον Αποστόλη.

Ποιον Αποστόλη; Ο Αποστόλης λοιπόν είναι νεαρός φοιτητής στα έρλυ σίξτις, ας το πούμε έτσι, και συμπαθών και κάπως ενεργός με την ΕΔΑ. Η ΕΔΑ ξέρουμε όλα τα παιδάκια, τώρα πια, τι ήταν, και το ήξερε κάπως από τότε και ο θειός του ο Καρδάς, ο οποίος θεωρούσε την ΕΔΑ δεκανίκι του Παπανδρέου και κομμουνιστές του γλυκού νερού.

Μωρέ, και τι ήταν αυτός ο Καρδάς, τέλος πάντων, και τόσο χλεύαζε την οργάνωση αυτή που μέσα στο ζόφο του (παρα)κράτους –λες και πότε έφυγε από μπροστά ο παράς(!)– της δεξιάς έδωσε βήμα κοινοβουλευτικό σε έναν κόσμο ηττημένο, κυνηγημένο, και μερικές φορές εξουθενωμένο; Ο Καρδάς, μάθετέ το, υπήρξε μέλος της ΟΠΛΑ, Ένας από τους καλύτερους εκτελεστές της. Κι αν τώρα στριμώχτηκε στον καφενέ του, κι αν πλέον λούφαξε για χάρη του ανιψιού του και της Κικής, της γλυκιάς του γυναικάς που τόσο αγαπά, κι αν πέρασαν τα χρόνια του Δεκέμβρη και του εμφυλίου, αυτός ο γερόλυκος ούτε την περπατησιά του αλλάζει, ούτε το συνήθιο να κοιτάζει πάντα λοξά πίσω από την πλάτη του καθώς βαδίζει.

Ο ανιψιός του όμως είναι νιόβγαλτος, δεν έχει την κάπνα του αντάρτικου, είναι ανανεωτικός και σκοπεύει να πάει κόντρα στην γραμμή της ΕΔΑ να προϋπαντήσει το Ντε Γκωλ στη Θεσσαλονικη. Πώς λοιπόν να μην του έρθει ταμπλάς του Καρδά;

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι μια πετυχημένη προσπάθεια αναβίωσης της γλώσσας εκείνης της  εποχής, κι όμως τόσο ζωντανή, τόσο σπαραχτική –οκ και τόσο βίντατζ–, που ακροβατεί μεταξύ γραφικότητας και ευφυΐας και καταλήγει να μας χαρίσει ένα απολαυστικό κείμενο με τρομερούς διαλόγους.

Η πρώτη αυτή νουβέλα του Σόιτσερ είναι ένα ενδιαφέρον έργο που καταγράφει τις διαφορές ανάμεσα σε δύο γενιές αριστερών, διαφορές που, με την κατάλληλη προσαρμογή, μπορούν να προβληθούν και στο σήμερα. Ο Αποστόλης, ο νεαρός φοιτητής, θα πολιτικοποιηθεί, θα ερωτευθεί, και θα αφεθεί να παρασυρθεί από την κεκτημένη ταχύτητα που η εποχή, οι ιδέες του και τα συναισθήματά του τού επιβάλλουν. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κοντά και κόντρα σε όλα αυτά καραδοκεί πάντα το χαφιεδότσουρμο, οι φασίστες του [παρα]κράτους. Ο Αποστόλης δεν το ξέχασε, όμως ίσως να το υποτίμησε. Κι όπως μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο και στις μέρες μας, το φασισμό δεν πρέπει ποτέ να τον υποτιμάς.

Διαβάστε επίσης