Édouard Louis, Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου (μτφρ.: Στέλλα Ζουμπουλάκη), Εκδόσεις Αντίποδες 2020, σσ: 80
[Ολάντ, Βαλς, Ελ Χορμί, Χιρς, Σαρκοζί, Μακρόν, Μπερτάν, Σιράκ. Η ιστορία του πόνου σου έχει ονόματα. Η ιστορία της ζωής σου είναι η ιστορία αυτών των ανθρώπων που διαδέχονται ο ένας τον άλλον για να σε ρίξουν κάτω. Η ιστορία του σώματός σου είναι η ιστορία αυτών που διαδέχονταν το ένα το άλλο για να σε τσακίσουν. Η ιστορία του σώματός σου κατηγορεί την πολιτική ιστορία.]
Τον έχουν χαρακτηρίσει από νεχτ-μπιγκ-θινκ της λογοτεχνίας (ό,τι στο διάολο μπορεί να σημαίνει αυτό) μέχρι και επόμενο Μουρακάμι (ίσως δηλαδή να μην πάρει ποτέ νόμπελ λογοτεχνίας;). Γνωστές σαχλαμάρες δημοσιολόγων, κριτικών, και κυρίως εκδοτών. Ντόρος να γίνεται, βιβλιαράκια να πουλάμε. Ό,τι κι αν είναι, ο Λουί έχει τη δική του φωνή και μιλάει για την γενιά του, μια γενιά (κάτω των 30), για την οποία έχουν ξαμοληθεί λυτοί και δεμένοι για να μας πείσουν πόσο απολιτίκ είναι. Τι λέτε καλέ;
Στο τρίτο του βιβλίο ο Εντουάρ Λουί έχει λόγο καθαρό, πολιτικό και ενίοτε ποιητικό, όταν το κρίνει απαραίτητο. Το Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου είναι ένα μυθιστόρημα με αποχρώσεις πολιτικού δοκιμίου, ενώ το ύφος είναι βαθιά προσωπικό. Το βιβλίο αυτό είναι ένα κατηγορώ, το οποίο δεν κρύβει τους συγγενικούς, εξ αίματος, δεσμούς του με τον Κάφκα.
Σε δεύτερο ενικό πρόσωπο ο Λουί απευθύνεται στον πατέρα του, όπως ο νεαρός Φραντς στο Γράμμα στον πατέρα, στον αναγνώστη που μπορεί να έχει την ηλικία του πατέρα του –και ίσως έναν ομοφυλόφιλο γιο–, και εντέλει και στον δολοφόνο του πατέρα του, έναν δολοφόνο με χίλια δυο πρόσωπα, που δεν είναι άλλος από το πολιτικό προσωπικό του Κεφαλαίου.
Βαθιά ταξικό, το βιβλίο αυτό είναι μια ακτινογραφία της σύγχρονης γαλλικής –και κατά συνέπια της ευρωπαϊκής– εργατικής τάξης και όλων όσων κουβαλά πάνω της. Ματσίλα, ομοφοβία, ξενοφοβία, ρατσισμός, μια συνεχής λουμπενοποίηση, είναι πλέον δομικά χαρακτηριστικά αυτής της τάξης. Η ψήφος στην Λεπέν είναι μόνο μια έκφανση όλων αυτών, όμως η ρίζα του προβλήματος πάει ακόμη πιο βαθιά. Ακλουθώντας αυτή τη ρίζα, ο Λουί εξιστορεί τη ζωή του πατέρα του στον ίδιο τον πάτερα του, και ταυτόχρονα, σαν σε όνειρο, παρακολουθεί τον εαυτό του να μεγαλώνει μέσα σε αυτό το ημερολόγιο του πόνου και της εγκατάλειψης.
Η πολιτική, που για τους πολιτικούς μπορεί και να μην σημαίνει τίποτα εκτός από λεξούλες και θεσούλες, που η εργατική τάξη έχει πεισθεί ότι σημαίνει πως δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα κάθε άρθρο του ποινικού κώδικά κάθε νομοσχέδιο ποτ υπερψηφίζεται είναι άλλο ένα χτύπημα στην ήδη βεβαρημένη πλάτη του εργάτη.
Επικαιροποιώντας το νόημα της πολιτικής σκέψης και της ταξικής συνείδησης, ο Εντουάρ Λουί μάς υπενθυμίζει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι η πολιτική είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την τάξη μας.
