Οι συμμαθητές, οι γονείς, οι καθηγητές του 1ου Λυκείου του Αγίου Δημητρίου ζητούν να μην απορριφθεί η αίτηση του Σαϊντού, του συμμαθητή τους από τη Γουινέα που απειλείται με απέλαση από το ρατσιστικό μας κράτος. Και εμείς τους βγάζουμε το καπέλο.

«…Ο Σαϊντού ρίζωσε εδώ, είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, συμμέτοχος σε κάθε μας δραστηριότητα, μέλος αναπόσπαστο της σχολικής κοινότητας και της γειτονιάς μας!», γράφει σε δημόσια ανακοίνωσή της η σχολική κοινότητα του 1ου Γενικού Λυκείου του Αγίου Δημητρίου, ζητώντας να δοθεί άσυλο στον Σαϊντού Καμαρά, τον έφηβο πρόσφυγα και συμμαθητή τους, «τον γιο τους» όπως γράφουν στην ίδια ανακοίνωση που ξεχειλίζει ομορφιά και αλληλεγγύη.

Την παραθέτουμε ολόκληρη, για κάθε γραμμή της:

«Οι μαθήτριες και οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς της Σχολικής Κοινότητας του 1ου Γενικού Λυκείου Αγίου Δημητρίου «Τάκης Ζενέτος» απευθύνουμε έκκληση για την έγκριση της αίτησης διεθνούς προστασίας του συμμαθητή και φίλου μας, του μαθητή και γιου μας Σαϊντού Καμαρά, η οποία θα συζητηθεί σε β’ βαθμό σε λίγες ημέρες.
Ο Σαϊντού, θύμα διακρίσεων και ακραίας πενίας στη χώρα του, τη Γουινέα, λίγο μετά τη συμπλήρωση των δεκατεσσάρων χρόνων του, αναζητώντας ασφάλεια και αξιοπρεπή διαβίωση, αποτόλμησε μόνος, χωρίς συγγνενείς ή στηρίγματα στο εξωτερικό, το μεγάλο ταξίδι φυγής που τον έφερε ως τη χώρα μας, ταξίδι που κανείς έφηβος δεν επιχειρεί αν δεν αισθάνεται ότι κινδυνεύει η ίδια του η ζωή.

Στο σχολειό μας ήρθε πριν από τρία χρόνια ως ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας, μόχθησε σκληρά να μάθει τη γλώσσα και να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον, άδραξε κάθε μορφωτική ευκαιρία, πέρασε με επιτυχία τις τάξεις, ολοκληρώνει σε λίγους μήνες το λύκειο, κυνηγώτας το όνειρό του για πνευματική πρόοδο και προσωπική καλλιέργεια. Το σημαντικότερο, έκανε φίλους, φίλους ζωής, συμμαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς, εργαζόμενους στη δομή φιλοξενίας, που τον περιέβαλαν με την αγάπη και την αλληλεγγύη τους. Και μπορεί να ονειρεύεται! Να ονειρεύεται σπουδές στην Ελλάδα, δουλειά και προσωπική εξέλιξη στην Ελλάδα, προκοπή στην Ελλάδα, κοντά στους φίλους που τον στήριξαν και τους στήριξε. Ο Σαϊντού ρίζωσε εδώ, είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, συμμέτοχος σε κάθε μας δραστηριότητα, μέλος αναπόσπαστο της σχολικής κοινότητας και της γειτονιάς μας!

Απορριπτική απόφαση στην αίτησή του συνεπάγεται προφανή κίνδυνο ζωής, βίαιη διακοπή της επιτυχημένης ένταξής του στην ελληνική κοινωνία, αναίρεση της σκληρής προσπάθειας που έχει καταβάλει για την επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος, ακύρωση της επίμοχθης προσπάθειας για μόρφωση!

Απευθύνουμε έκκληση λοιπόν να εγκριθεί η αίτηση του Σαϊντού και να παραμείνει στη χώρα μας. Κοντά μας! Για να συνεχίσει να ονειρεύεται!»

Την ανακοίνωση υπογράφουν ο διευθυντής Νίκος Π. Κακλαμάνος για τον Σύλλογο Διδασκόντων, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Θ. Παπαδόπουλος και η πρόεδρος του δεκαπενταμελούς συμβουλίου των μαθητών του σχολείου.

Το αίτημα του Σαϊντού, που αναπαράγεται πλατιά και στα κοινωνικά δίκτυα με το hashtag #Ο_Saidu_μένει_εδώ, υποστηρίζει  και το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Αγίου Δημητρίου, το οποίο ενέκρινε ομόφωνα το ψήφισμα που έφερε το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών και Προσφύγων του δήμου.

Με τον ίδιο τον Σαϊντού μίλησε η Μαρία Λούκα για το popaganda,gr, όπου μεταξύ άλλων περιγράφει και το τρομακτικό πεντάωρο θαλάσσιο πέρασμά του από την Τουρκία στην Κάλυμνο, και μεταξύ άλλων λέει:

«…Άρχισα να ονειρεύομαι τη ζωή μου, έκανα πολλούς φίλους από την Ελλάδα, έμαθα τη γλώσσα κι ακόμα μαθαίνω, πηγαίνω κανονικά σχολείο, προχωράω βήμα – βήμα. Ψυχικά τραυματίστηκα από την απόρριψη και τώρα προσπαθώ να ανακάμψω. Αυτό όμως με κράτησε πίσω από το να δώσω πανελλήνιες που ήταν ο στόχος μου. Δε θέλω με τίποτα να γυρίσω στη Γουινέα. Αν υπήρχε ασφάλεια για μένα, δεν θα έφευγα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου εκεί σαν νεκρό. Η συγκέντρωση μου καταστράφηκε. Ονειρεύομαι και δε θέλουν να μ’ αφήσω να ονειρεύομαι».

* * *

Δυσάρεστο ΥΓ.: Η κίνηση της σχολικής κοινότητας του Αγίου Δημητρίου, που μακάρι να έχει αίσιο τέλος, φέρνει δυστυχώς στο μυαλό και τα αντίθετα παραδείγματα, τα δεκάδες περιστατικά άρνησης σε προσφυγόπουλα να φοιτήσουν σε σχολεία ανά την επικράτεια. Φέρνει στο μυαλό την άρνηση γονέων (φευ!) και δασκάλων (φευ!, δυο φορές) στα δημοτικά σχολεία κάποιων νησιών να αποδεχτούν τα προηγούμενα χρόνια την ίδρυση ΔΥΕΠ, δηλαδή ειδικών τμημάτων ένταξης, μεσημεριανού ωραρίου, για τα προσφυγόπουλα που ζούσαν στα απάνθρωπα καμπ. Οι απάνθρωπες αποφάσεις τους, συλλόγων καθηγητών και συλλόγων γονέων, με τις οποίες αρνούνταν σε παιδιά να νιώσουν ξανά παιδιά, είναι καταγεγραμμένες σε βιβλία πρακτικών, για να φρίξουν οι μελλοντικοί ιστορικοί.

 

 

Διαβάστε επίσης

Η Ίμπιζα κάποτε έμοιαζε με μια από τις Σποράδες… Αυτή την παραοικονομία θέλουμε;

Το κείμενο το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο της Iris Lykourioti στο Facebook.…