Πώς να το λένε άραγε; Ποιο όνομα να έχει αυτός ο μικρός πρόσφυγας που κάθεται αποκαμωμένος, θυμωμένος ίσως, σίγουρα κουρασμένος, μες στο σκάφος της τούρκικης ακτοφυλακής, το μεσημέρι μιας παγωμένης Τρίτης του Μάρτη, σφίγγοντας στο χέρι μια γκοφρέτα που πριν λίγο του έδωσε ο Τούρκος λιμενικός;
Ο μικρός είναι μάλλον από την Παλαιστίνη. Είναι μέρος μιας ομάδας 26 ανθρώπων που, όπως όλα δείχνουν, επαναπροωήθηκαν βάναυσα από το ελληνικό λιμενικό στις 8 του Μάρτη, αφού πρώτα είχαν φτάσει στη Χίο, είχαν περπατήσει στους δρόμους του νησιού, εντοπίστηκαν από το ελληνικό λιμενικό και την αστυνομία, φορτώθηκαν σε λεωφορείο και μετά «εξαφανίστηκαν» μέχρι να τους ξαναδούμε στις φωτογραφίες που δημοσίευσε το τούρκικο λιμενικό από τη διάσωσή τους από μια φουσκωτή βάρκα.
Αυτό που λογικά μεσολάβησε είναι η μεταφορά τους σε άγνωστη τοποθεσία της Χίου, η μεταφορά τους με σκάφος του λιμενικού μεσοπέλαγα και η εγκατάλειψή τους στη φουσκωτή βάρκα και η επαναπροώθησή τους προς τα τουρκικά παράλια.
Τα σχετικά ντοκουμέντα, όπου απεικονίζονται τόσο ο άγνωστος μικρός όσο και άλλα παιδιά και ενήλικες, δημοσίευσαν τόσο η τοπική ειδησεογραφική ιστοσελίδα Αστραπάρης και η Εφημερίδα των Συντακτών, όσο και το Aegean Boat Report – που μάλιστα αποδεικνύει πως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που άνθρωποι από αυτή την ομάδα είχαν επαναπροωθηθεί από τις ελληνικές αρχές, καθώς είχαν πέσει θύμα της ίδιας απάνθρωπης τακτικής και στις αρχές του Φεβρουαρίου.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, διαβάζουμε τις δηλώσεις του Έλληνα υπ. Μετανάστευσης Νότη Μηταράκη, στις 11 Μαρτίου, για κάποιους άλλους πρόσφυγες: «…οι εκτοπισθέντες θα προσέρχονται για να παίρνουν ταυτότητα 12μηνης διαμονής και συγχρόνως θα εκδίδεται ΑΜΚΑ και ΑΦΜ, ώστε να μπορούν να εργάζονται και να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη» . Ο Νότης Μηταράκης αναφέρεται φυσικά στους πρόσφυγες από την Ουκρανία, τους οποίους η χώρα μας, για λόγους διεθνoύς πολιτικής, κάνει, ορθώς, δεκτούς με αξιοπρέπεια στη χώρα, παρέχοντας τα βασικά δικαιώματα: χαρτιά, περίθαλψη και – μένει να αποδειχτεί αυτό – πρόσβαση στην εκπαίδευση.
Αλλά για τον μικρό μας άγνωστο φίλο από την Παλαιστίνη το ελληνικό κράτος και η Ευρώπη-Φρούριο επιφυλάσσουν μόνο στέρηση κάθε δικαιώματος και βάναυσες επαναπροωθήσεις στην παγωμένη θάλασσα. Και ποιος άραγε μπορεί να κοιτάξει στα μάτια στον μικρό φυγά και να του ψελλίσει μια, οποιαδήποτε, απάντηση στην απορία των ματιών του;
Το εφεύρημα της «ασφαλούς τρίτης χώρας» διπλασίασε τις απορρίψεις αιτημάτων ασύλου λόγω «απαράδεκτου»
Εκτός από τα pushbacks διά της βίας, η Ευρώπη Φρούριο και η Ελλάδα, ως μαντρόσκυλο της πρώτης, έχουν εφεύρει και άλλου τύπου φράχτες, για να διώχνουν όσους κατάφεραν πράγματι να φτάσουν στην «ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας», γραφειοκρατικές αυτή τη φορά. Όπως η πρόσφατη κοινή υπουργική απόφαση με την οποία η Τουρκία αναγνωρίζεται ως «ασφαλή τρίτη χώρα» (!).
Όπως επισημαίνει η RSA – Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο, το άμεσο αποτέλεσμα της έκδοσης της ΚΥΑ 42799/2021 περί «εθνικού καταλόγου ασφαλών τρίτων χωρών», (στις οποίες περιλαμβάνεται η Τουρκία), ο αριθμός των αποφάσεων απαραδέκτου λόγω της «ασφαλούς τρίτης χώρας» εκτοξεύθηκε από 2.839 το 2020 σε 6.424 το 2021. Η πλειονότητα τους, και συγκεκριμένα οι 5.922 (92%) εξ αυτών εκδόθηκαν κατ’εφαρμογή της συγκεκριμένης ΚΥΑ.
Το κυβερνητικό εφεύρημα περί «ασφαλούς τρίτης χώρας», ας προσθέσουμε, επιτρέπει στον ελληνικό γραφειοκρατικό μηχανισμό να απορρίπτει σωρηδόν αιτήματα ασύλου χωρίς καν να τα εξετάσει επί της ουσίας: καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες έρχονται στη χώρα από την Τουρκία – αφού με αυτή γειτονεύουμε… -, και μόνο η παραμονή τους εκεί, το γεγονός ότι οι πρόσφυγες τη διέσχισαν μέχρι να φτάσουν στα παράλια, δίνει «πάτημα» για να θεωρηθεί ότι έρχονται από ασφαλές έδαφος, άρα «δεν είναι πρόσφυγες».
Σημειώστε δε ότι η ΚΥΑ εφαρμόζεται ακόμα και στους πρόσφυγες από τη διαλυμένη Συρία: το 1/3 των αιτήσεων από Σύρους απορρίπτεται ακριβώς με βάση αυτή την απόφαση. Αλλά και σε εκείνους από το Αφγανιστάν: η δυτική ευαισθησία για την επικράτηση των Ταλιμπάν στέρεψε γρήγορα. Κι ας προβλέπουν οι νόμοι πως κάθε αίτηση ασύλου πρέπει να εξετάζεται εξατομικευμένα. Στους καιρούς της δυτικής υποκρισίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλα κάρτ, της διάχυτης ξενοφοβίας, τίποτα απ’ αυτά δεν έχει σημασία.
