Η αλληλεγγύη δεν είναι ωραία λόγια, αλλά στάση ζωής και πολιτική πράξη. Πολιτική πράξη που σπάει τους τεχνητούς διαχωρισμούς, συγκρούεται με την προκατάληψη, στήνει γέφυρες εκεί που υπάρχουν χάσματα και ανοίγει νέους δρόμους εκεί που ορθώνονται τείχη. Αυτή τη στιγμή αλληλεγγύη σημαίνει να σταθούμε με κάθε δυνατό τρόπο στο πλευρό των λαών της Τουρκίας και της Συρίας που βιώνουν μια ανείπωτη τραγωδία μετά τον καταστροφικό σεισμό.
Aλιεύουμε από τη σελίδα του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα:
Μέλη της Αναρχικής Ομάδας Μασόβκα και του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα βρίσκονται στη μαρτυρική Αντιόχεια, στο καμπ που έχουν στήσει τουρκικές αριστερές οργανώσεις για να παρέχουν βοήθεια στους πληγέντες των σεισμών.
Πέρα από τον προφανή πρακτικό χαρακτήρα της, η αποστολή αλληλεγγύης εκπέμπει ένα συμβολικό μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης. Η αποστολή αποτελεί μέρος μιας ευρείας καμπάνιας αλληλεγγύης που μόλις ξεκινάει.
Να σημειωθεί ότι συνεχίζει η εξαιρετικά πετυχημένη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους σεισμοπαθείς, που οργανώνει η Συλλογική Κουζίνα el Chef (περισσότερα εδώ).
Παραθέτουμε το κείμενο που έστειλαν από την Αντιόχεια τα μέλη της Αποστολής Αλληλεγγύης:
«Απέναντι στους διακρατικούς ανταγωνισμούς και στα εθνικά μίση προτάσσουμε και βάζουμε σε εφαρμογή την ταξική μας αλληλεγγύη. Στεκόμαστε δίπλα στους πληγέντες λαούς των περιοχών της Τουρκίας, της Συρίας και του Κουρδιστάν και γι’ αυτό το λόγο βρεθήκαμε στην Αντιόχεια να βοηθήσουμε όπως μπορούμε.
Στην Αντιόχεια αντιμετωπίσαμε τον ανθρώπινο πόνο με εικόνες απόλυτης καταστροφής. Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό τα μισά κτίρια είναι γκρεμισμένα, τους δρόμους περιπολούν ένοπλοι μπάτσοι και χιλιάδες στρατιώτες. Οι περιπολίες
αυτές έχουν σαν στόχο τον έλεγχο του πληθυσμού σε μια συνθήκη που η ευθύνη για την επιβίωση μετακυλίεται στην ίδια την κοινωνία και την αλληλεγγύη. Ο κρατικός μηχανισμός είναι κυρίως παρών μέσω τέτοιου τύπου ελέγχου.
Στην αντίπερα όχθη στέκεται η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη. Οι τουρκικές οργανώσεις της άκρας αριστεράς και του κομμουνιστικού χώρου έχουν υπερβεί το ύψος των περιστάσεων. Η πόλη είναι γεμάτη από camps οργανώσεων (και της πολιτικής προστασίας) τα οποία μαγειρεύουν και διαμοιράζουν φαγητό και αγαθά τα οποία στέλνονται από τον αλληλέγγυο λαό, στον λαό.
Τα συντρόφια μας από τα Σπίτια του Λαού, την οργάνωση που μας έφερε μαζί της, έχει σταθερή αλληλέγγυα παρουσία από την πρώτη στιγμή, και θα μείνει εδώ μέχρις ότου τα πράγματα γίνουν καλύτερα. Με ανάλογο τρόπο στέκεται όλο το ανταγωνιστικό κίνημα καθώς και αλληλέγγυοι από άλλες χώρες.
Εδώ πρέπει να ειπωθούν δύο λόγια για το τι σημαίνει φυσική καταστροφή: Καμία καταστροφή δεν είναι “φυσική” αφού τίποτα από όσα καταστρέφονται δεν είναι φυσικό, αλλά ανθρώπινο. Τα φυσικά φαινόμενα πλήττουν πάντα ταξικά. Η ευθύνη για την πρόβλεψη και σε δεύτερο βαθμό την αντιμετώπιση των καταστροφών πέφτει στο κράτος, το οποίο αδιαφορεί για τα κατώτερα ταξικά στρώματα και για τις εθνότητες που, για να επιβιώσει, θέτει σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι κουρδικοί πληθυσμοί που είναι οι πλέον πληγέντες, δέχονται και τη λιγότερη βοήθεια.
Εκτός από τη θεσμική αδιαφορία του κράτους, βρίσκουμε εδώ την ευκαιρία να τονίσουμε άλλη μια φορά το μίσος και την αηδία μας για τους (κρυφο)φασίστες που χάρηκαν με τον πόνο της γειτονικής χώρας. Η θέση μας ήταν, είναι και θα είναι με τους αδύναμους αυτού του κόσμου είτε στο Μάτι, είτε στην Τουρκία. Το μόνο που έχουμε να τους πούμε, είναι να εύχονται να μην βρεθούν ποτέ στη θέση του να κρατούν το χέρι της νεκρής κόρης τους όσο την ξεθάβουν από τα χαλάσματα.
Στηρίζουμε τα καλέσματα αλληλεγγύης τόσο σε χρηματικά ποσά όσο και σε είδος και στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στα συντρόφια που οργανώνουν την αλληλεγγύη και τις επόμενες αποστολές στην Ελλάδα».
(η φωτογραφία στάλθηκε απο την αποστολή: Γράφει «Σταθμός Αλληλεγγύης και Συντονισμού»)
