Ο Βασίλης Παπαστεργίου σχολιάζει σε ανάρτησή του στο facebook τη σύνθεση της νέας διοίκησης της ΓΣΕΕ που προήλθε από το 38ο συνέδριο, όπως ανακοινώνεται στο δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ.
Αλιεύουμε:
Αυτά είναι τα 45 μέλη της νέας διοίκησης της ΓΣΕΕ.
Διαβάζω τα ονόματα ένα προς ένα.
42 άντρες και 3 γυναίκες.
Ποσοστό γυναικών 6,66%. Των αντρών 93,33%.
Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε στο 2023.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ίσως θα έπρεπε να υπάρξει κάποια διαδικασία αίτησης ακύρωσης σε βάρος της εκλογής αυτών των 3 γυναικών για να αποκτήσει η Συνομοσπονδία την αναγκαία ομοιομορφία, δηλαδή ένα καθαρό αντρικό 100%.
Πριν κάποια χρόνια είχα υπερασπιστεί σε ποινικό δικαστήριο – μαζί με άλλους συναδέλφους – τα μέλη της διοίκησης μιας ομοσπονδίας που είχαν προβεί σε μια (σωστή κατ’εμέ) πράξη πολιτικής ανυπακοής. Πίστευα πολύ στο δίκαιο της υπόθεσης, αλλά μου προκαλούσε κάποια αμηχανία το γεγονός ότι έβλεπα στο εδώλιο 17 άντρες (και μόνο άντρες), που μάλιστα όλοι τους ήταν πιο μεγάλοι στην ηλικία από εμένα. Και δεν ήμουν τότε στην πρώτη μου νεότητα, ήμουν ήδη 42 χρονών.
Το 2017 εκλέχτηκα για δεύτερη φορά στην διοίκηση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΣΑ είναι 25. Ήμασταν 24 άντρες και μία γυναίκα (ποσοστό 4%) σε ένα εκλογικό σώμα όπου οι γυναίκες ίσως και να πλειοψηφούν.
Το ζήτημα της γυναικείας συμμετοχής σε θέσεις εξουσίας ή εκπροσώπησης είναι πολυσυζητημένο, αλλά γεγονότα όπως αυτό της σύνθεσης της νέας διοίκησης της ΓΣΕΕ θα έπρεπε να ανακινήσουν αυτή την συζήτηση.
Πολλές φορές ακούγεται σαν αντεπιχείρημα ότι το σημαντικό δεν είναι το φύλο, αλλά η πολιτική.
“Και η Θάτσερ γυναίκα ήταν”, έχω ακούσει τόσες φορές.
Βέβαια θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι πχ ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι, που ήταν μάλλον λίγο χειρότεροι από την Θάτσερ, ήταν άντρες.
Εν προκειμένω όμως, η απόκλιση από μια ισορροπημένη εκπροσώπηση – με όρους φύλου – είναι τόσο κραυγαλέα ώστε το ζήτημα δεν μπορεί να μην σχολιαστεί. Και ακόμα περισσότερο, δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτούμε ότι αυτή η κραυγαλέα αναντιστοιχία έχει ευθέως σχέση με την παρακμή της ΓΣΕΕ και του συνδικαλισμού τις τελευταίες δεκαετίες.
Με δυο λόγια, η απουσία των γυναικών (αλλά και των νέων ανθρώπων) από θέσεις εκπροσώπησης έχει άμεση σχέση με την καθολική χρεωκοπία του συνδικαλισμού – και ιδίως της συνομοσπονδίας – στη χώρα μας. Και αυτό είναι αυτονόητα ένα σημαντικό πολιτικά ζήτημα.
Δεν είναι λίγο προφανές;
