Είδα την παράσταση «O τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», στο θέατρο Γκλόρια και είχα καιρό να χαρώ τόσο μια παράσταση! Πήγα ανυποψίαστη για το πώς ακριβώς έχει μεταφερθεί το έργο στη σκηνή, πήγα περισσότερο επειδή μου είχε αρέσει κάποτε το θεατρικό του Ντάριο Φο και μου είχε αρέσει το θέμα και ο τρόπος που είχε διαλέξει για να ξεσκεπάσει, μέσω μιας κωμωδίας, την εξουσία και τους μηχανισμούς της, την εποχή που διαδραματίζεται.
Είναι έτσι κι αλλιώς μια ευκαιρία αυτή η παράσταση να θυμηθεί κανείς πώς μπορεί να λειτουργήσει το κράτος, όταν νιώσει ότι απειλείται η κυριαρχία του. Όπως στην Ιταλία, που δεν δίστασε να προκαλέσει μέχρι και βομβιστικές ενέργειες, προκειμένου να ενοχοποιήσει τα ριζοσπαστικά στοιχεία της εποχής, στον απόηχο του Μάη του 68, και να αποτρέψει το λαϊκό στοιχείο από την αμφισβήτηση, που είχε πάρει μαζικά χαρακτηριστικά στην Ιταλία του 1969 και των αρχών της δεκαετίας του 1970.
Στη δολοφονία, λοιπόν, από την αστυνομία του αναρχικού εργάτη των σιδηροδρόμων Τζουζέπε Πινέλι, που τον κατηγόρησαν για βομβιστική ενέργεια, ενώ ήξεραν ότι ήταν αθώος, στηρίζεται η πλοκή.
Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας έχει πολλές αρετές. Δεμένη, πολύ γρήγορος ρυθμός, έξυπνη, κωμική (και τραγική μαζί), με πολύ ωραία μουσική και τραγούδια, αλλά και χορό από τους συντελεστές της παράστασης. Η μεταφορά του έργου στις σημερινές συνθήκες τρέχει σα νερό και είναι όχι μόνο πετυχημένη, αλλά και σε ορισμένες στιγμές στους μονολόγους του Πάνου Βλάχου, πολύ καυστική για υποθέσεις του σήμερα που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία.
Οι ηθοποιοί είναι το μεγαλύτερό ατού της παράστασης. Πραγματικά πολύ καλές ερμηνείες, που συνδυάζουν πολλά και δύσκολα πράγματα: να ενσαρκώσεις πειστικά το ρόλο, να τραγουδήσεις, να χορέψεις, να έχεις συνεχώς επαφή με το κοινό, το οποίο δεν σταματάει να γελάει και να παρακολουθεί τον τρελό ρυθμό επί σκηνής.
Ξεχώρισα, ανάμεσα σε όλους τους καλούς που ανέβηκαν στη σκηνή, τον Πάνο Βλάχο (γελωτοποιός), μεγάλο ταλέντο, πολύ γέλιο και σε στιγμές μου θύμισε τον Χατζηχρήστο στα καλύτερά του. Το Θοδωρή Σκυφτούλη, που ενσαρκώνει το διοικητή της αστυνομίας, με τρόπο που απολαμβάνεις κάθε στιγμή, όχι μόνο που ανοίγει το στόμα του, αλλά και που κινείται και το Φοίβο Ρίμενα (αστυνόμος Μπερτότσο), που δίνει επίσης ρεσιτάλ. Εννοείται πως το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης ήταν πολύ παρατεταμένο.
