Ένα από τα πιο σημαντικά και χειροπιαστά επίδικα των εκλογών του Ιουνίου είναι η
είσοδος στη Βουλή του ΜΕΡΑ25 -Συμμαχία για τη Ρήξη.
Είναι προφανές, νομίζω, ότι η ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ που ήρθαν τα πράγματα, το
μόνο που θα πετύχει είναι να διασώσει ή να δώσει μερικές ακόμη εκλογικές έδρες
στον Ραγκούση, το Ζαχαριάδη, τη Τσαπανίδου και τα λοιπά. Επί του πολιτικού,
ακόμη και αν υπάρξει μια μικρή άνοδος -που δεν προκύπτει από πουθενά, το
αντίθετο, θα έλεγα- δεν αλλάζει τον συντριπτικό, ίσως οριστικό, χαρακτήρα της
ήττας. Τίποτε δεν δείχνει πως είναι ανατάξιμη, έστω για την παρουσία μιας
«αντιδεξιάς» πολιτικής δύναμης.
Σε σχέση με τον οργανισμό διοργάνωσης τελετουργιών, που ακούει στο όνομα ΚΚΕ,
δεν νομίζω πως τίθεται, με όρους, απλώς, τυπικής λογικής, ζήτημα υποστήριξής του.
Ήδη τα δυο τρία μισαδάκια, που εξασφάλισε τον Μάιο, τα περιφέρει ως κοσκινάκια
διαχρονικής επιβράβευσής του. Επιβράβευσης, δηλαδή, της συστράτευσης με το
κράτος στην εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, της, σε ανορθολογικό βαθμό,
έμπρακτης εχθρότητάς του απέναντι στα κινήματα των πλατειών, επιβράβευσης της
μόνιμης απόρριψης κάθε αυτόνομου κοινωνικού κινήματος ή αυτοδιαχειριστικών
εγχειρημάτων τύπου ΒΙΟΜΕ, επιβράβευσης της ξεφτιλισμένης στάσης του στο
δημοψήφισμα του 2015.
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυστυχώς, τα θέμα αφορά, πολύ περισσότερο από την πολιτική
γραμμή, τον απίστευτο σεχταρισμό της. Παρ’ όλη την υποτιθέμενη πίστη στην
παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος, δεν περνάει από το μυαλό των
ανθρώπων που τη συγκροτούν πως το ενιαίο μέτωπο, ακόμη και με τους
σοσιαλδημοκράτες του μεσοπολέμου, που είχαν σφάξει τη Λούξεμπουργκ και τον
Λίμπκνεχτ, όχι μόνο δεν αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως, αλλά είναι η μόνη
επαναστατική γραμμή, που βγάζει νόημα. Ιδίως σε εποχές απεγνωσμένης άμυνας
της εργατικής τάξης.
Γι’ αυτό, λοιπόν, στηρίζω ΜΕΡΑ25 -Συμμαχία για τη Ρήξη; Εξ υπολοίπου; Επειδή οι
άλλες επιλογές μου ξινίζουν και μου βρωμίζουν; Μέσα στην απελπισία μου, που
λένε. Καθόλου. Η συμμετοχή μου στο συγκεκριμένο εκλογικό σχήμα έχει θετικό
χαρακτήρα. Πρόκειται για πολιτικό υποκείμενο, που βρίσκεται σε διαρκή πορεία
ριζοσπαστικοποίησης και δεν χάνει την παραμικρή ευκαιρία να υπηρετεί, με τον
τρόπο του, την ενότητα της Αριστεράς, μια λογική του Ενιαίου Μετώπου, που
λέγαμε, έστω κι αν δεν το λέει έτσι. Είναι ένα πολιτικό υποκείμενο, στο οποίο, παρ’ όλη την κοινή αντίληψη, η βάση διατηρεί ισχυρές δυνατότητες για ανάληψη πρωτοβουλιών σε πολλά πεδία.
Θέτει, μ’ όλη τη μικρή κοινωνική του αγκύρωση, στο επίκεντρο της παρέμβασής του
το κοινωνικό ζήτημα, την εκμετάλλευση και την πάλη εναντίον της εργοδοτικής
δικτατορίας. Δεν είναι τυχαίο, που το ποσοστό του στην εργατική τάξη είναι
υπερδιπλάσια από το μέσο ποσοστό, ούτε που η εκλογική του δυναμική στο
αριστερά -ακροαριστερό φάσμα είναι τετραπλάσια του ποσοστού του Μαΐου.
Προτάσσει, θέτει σε απόλυτη προτεραιότητα στην παρέμβασή του, το ζήτημα της
κλιματικής καταστροφής και προτείνει λύσεις, που είναι συμβατές με τις πιο
ριζοσπαστικές εκδοχές του παγκόσμιου κινήματος.
Είναι αδιάλλακτα υπέρ των προσφύγων και μεταναστών, χωρίς εκπτώσεις και
«ρεαλισμούς». Το γκρέμισμα του φράχτη, ως ισχυρός συμβολισμός, αλλά, ακόμη
περισσότερο, για την πρακτική του σημασία, συγκεφαλαιώνει μια αντίληψη, που
εντάσσεται, επίσης, στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές του κινήματος υποστήριξης του
ρέοντος, όχι, συνήθως, για καλό λόγο, παγκόσμιου προλεταριάτου.
Ναι, αλλά, θα πει κάποιος. Είναι κι αρκετά τα προβλήματα. Σκεφτείτε και να μην
ήταν. Θα είχαμε ήδη το αριστερό κόμμα των ονείρων μας και θα συζητούσαμε
άλλα.
Η περίοδος που έρχεται θα είναι πολύ ζοφερή. Σε διεθνές και τοπικό επίπεδο, η
Δεξιά και η Ακροδεξιά, συχνά τεμνόμενες, σαρώνουν. Ένας από τους λόγους είναι
πως λένε πράγματα, που βγάζουν νόημα. Η εθνική προτίμηση απέναντι στους
πρόσφυγες και μετανάστες «που μας παίρνουν τις δουλειές και ρημάζουν το
κοινωνικό μας κράτος, γεννώντας σαν κουνέλια» και η «υπεράσπιση του λαϊκού
εισοδήματος από τις κοσμοπολίτικες απαιτήσεις να αναλάβουμε το τμήμα του
κόστους, που μας αντιστοιχεί, στο καπιταλιστικό κέντρο, υπέρ των άθλιων -με την
κάκιστη έννοια- Αφρικανών, Ασιατών κτό» βγάζει νόημα και φαίνεται λογική σε
μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Η μαζική Αριστερά, αντίθετα, φαίνεται να ενδιαφέρεται όλο και λιγότερο για τις
κατώτερες τάξεις, που, συχνά, τις βλέπει και ως «πολιτισμικά καθυστερημένες»,
ενώ, σε ό,τι αφορά τα μεγάλα επίδικα, εμφανίζεται εμπράκτως ψοφοδεής,
εξηγώντας πόσο κοστολογημένες είναι οι προτάσεις της. Ειδικά στην Ελλάδα, η αποκλειστικά διαχειριστική τροπή του βίου και της πολιτείας
του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, μετά το επαίσχυντο καλοκαίρι του 2015, και η
διαμόρφωση μιας ατζέντας εντελώς αδιάφορης για τον κοινωνικό λαό της
Αριστεράς, κάνει την αποδρομή του χωρίς επιστροφή. Το “pasokification”, “η
πασοκοποίηση” λειτουργεί πάνω του σαν κατάρα. Τελικά, φαίνεται, πως όσοι
επιδιώκουν να φανούν κληρονόμοι του παπανδρεϊσμού είναι καταδικασμένοι στην
εξαφάνιση, στην εξάχνωση, καλύτερα. Σε αυτές τις συνθήκες η παρουσία στη Βουλή ενός αριστερού σχήματος, που θα «λέει αριστερά πράγματα», για να θυμηθούμε και το Νάνι Μορέτι, είναι κρίσιμη. Πολύ περισσότερο, που υπάρχει σοβαρή πιθανότητα και να κάνει αριστερά πράγματα και έξω από τη Βουλή, αποτελώντας μία, ανάμεσα σε πολλές, ελπίζω, συνιστώσα ενός δημόσιου χώρου αντίστασης και ανασύνταξης.
Χρήστος Λάσκος
