Απαντώ εξ αρχής: ναι, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» είναι μέρος της ιστορίας της Αριστεράς.
Έχει δίκιο, κατά κάποιον τρόπο, επομένως, που τον επικαλείται συχνά ο αρχηγός (!) της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε ο πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών, ο ηγέτης της «δημοκρατικής παράταξης», που, στις πρώτες εκλογές μετά τον εμφύλιο εκλέχτηκε βουλευτής με τους εθνικόφρονας του Παπάγου, που υπήρξε ο μάστορας του «διμέτωπου» αντικομμουνισμού. Επιπλέον, έχει δώσει τον ιδεότυπο, βάσει του οποίου μπήκε ο όρος παπατζής στον πολιτική ορολογία.
Επιπλέον, έχει δίκιο ο αρχηγός (!) της «προοδευτικής συμμαχίας» να αναφέρεται στον «ανένδοτο» αγώνα εναντίον του Καραμανλή. Ιδίως, εφόσον, κύριος πρωταγωνιστής του υπήρξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης!
Αλλά έτσι πάει, αν πρέπει να κερδίσεις τις εκλογές. Το να χαϊδεύεις τη νοσταλγία του «Κέντρου» είναι όρος υλοποίησης της πρέπουσας «στρατηγικής». Η «εποποιΐα του Κέντρου» είναι μέρος της ιστορίας της ενιαίας Αντιδεξιάς.
Εδώ, πριν από τις εκλογές του ’19, εμφανίστηκε διαφημιστικό βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε βασική την αναφορά στη συνέχεια με τον βενιζελισμό! Βέβαια, το σποτ αποσύρθηκε κακήν κακώς, όταν έγινε αντιληπτό πως μέρος της συνέχειας εμφανίζονταν και ο Μεταξάς -αυτός, που είπε το «Όχι».
Ο Βενιζέλος, λοιπόν, του ιδιώνυμου και των εξοριών των κομμουνιστών, που μια από τις εμβληματικές του πράξεις υπήρξε η σύλληψη όλων των αριστερών μελών του πρώτου συμβουλίου της ΓΣΕΕ, ώστε να μείνουν μόνο οι «κεντρώοι» στην ηγεσία, είναι κι αυτός μέρος της ιστορίας της Αριστεράς.
Ισχυρίζομαι πως όλα αυτά τα «παράδοξα» δεν θα οδηγήσουν σε εκλογική επιτυχία την αξιωματική αντιπολίτευση. Κυρίως, γιατί οι «κεντρώοι» ξέρουν πολύ καλύτερα από τους επικοινωνιολόγους του ΣΥΡΙΖΑ πού ανήκουν. Γι’ αυτό και, στις δημοσκοπήσεις, 7 στους 10 είναι, μεταξύ των «δύο μονομάχων», με τον Μητσοτάκη.
Όπως ατελέσφορη θα αποδειχτεί και η πρόσληψη της Πόπης Τσαπανίδου. Η οποία, όσο «μαχητικότερη» εμφανίζεται τόσο ανοίκεια δείχνει στον κόσμο της Αριστεράς. Το «από πού κι ως πού» είναι λογική αντίδραση. Αλλά και οι «κεντρώοι», που, ως γνωστόν, δεν θέλουν «φασαρίες», είναι δύσκολο να κερδηθούν με κόλπα ζόρικα σαν αυτά.
Ο Μητσοτάκης πρέπει να φύγει πάραυτα. Φοβάμαι πως, μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Και, κυρίως, δεν πρόκειται να πάει στον αγύριστο.
