Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι μέλος του βρετανικού Κοινοβουλίου, πρώην επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος και ιδρυτής του Προγράμματος για την Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη. Το άρθρο του που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο ZNet (27.4.2022) και μεταφράστηκε από την Ηρώ Μαρίνου για το Κόκκινο και το Μαύρο.
Με τις ρωσικές βόμβες να πέφτουν βροχή στις ουκρανικές πόλεις, την ασταθή εκεχειρία στην Υεμένη, την επίθεση στην Ιερουσαλήμ σε Παλαιστίνιους που προσεύχονταν και πολλές άλλες συρράξεις στον κόσμο, ίσως μοιάζει ανάρμοστο να μιλάμε για ειρήνη.
Όταν εξελίσσεται ένας πόλεμος, όμως, είναι εντελώς η στιγμή να μιλήσουμε για την ειρήνη. Πώς αλλιώς μπορούμε να εμποδίσουμε περαιτέρω απώλειες ανθρώπινων ζωών ή ακόμα περισσότερα εκατομμύρια προσφύγων σε άλλα μέρη της γης; Είναι ευτυχές το γεγονός ότι επιτέλους τα Ηνωμένα Έθνη πήραν μια πρωτοβουλία μετά από αίτημα του Γενικού Γραμματέα, Αντόνιο Γκουτιέρες για κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Ουκρανό ομόλογο του Βολοντιμίρ Ζελένσκι.
Θα πρέπει να υπάρξει μια άμεση κατάπαυση πυρός στην Ουκρανία με απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων και μια συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για σχέδια ασφαλείας στο μέλλον.
Όλοι οι πόλεμοι έληξαν με κάποιου είδους συμβιβασμό –γιατί όχι και τώρα;
Όλοι γνωρίζουν πώς αυτό θα γίνει κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερούνε συνεχίζοντας τους βομβαρδισμούς και τους σκοτωμούς, προκαλώντας περισσότερη προσφυγιά, περισσότερους νεκρούς και περισσότερες οικογένειες να θρηνούν σε Ουκρανία και Ρωσία. Ωστόσο, αντί να προτάσσεται η ειρήνη, τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη βρήκαν την ευκαιρία να αυξήσουν τις προμήθειες σε εξοπλισμούς, ταΐζοντας την πολεμική μηχανή και ανεβάζοντας τις τιμές των μετοχών της πολεμικής βιομηχανίας.
Είναι επίσης η στιγμή να μιλήσουμε για τον ανθρωπισμό μας ή την έλλειψη του, σε ανθρώπους με βαθύ πόνο ως αποτέλεσμα της πολεμικής σύρραξης, την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους ή την εξαντλητική φτώχεια που αντιμετωπίζουν πολλοί ως αποτέλεσμα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Περίπου το 10% του ουκρανικού πληθυσμού βρίσκεται εξόριστο, υποφέροντας από ψυχικά τραύματα, απώλεια και φόβο. Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι υποστηρικτικές στους πρόσφυγες από την Ουκρανία. Η βρετανική κυβέρνηση παριστάνει πως κάνει το ίδιο, αλλά μετά παγιδεύει τους Ουκρανούς στον γραφειοκρατικό και εφιαλτικό λαβύρινθο του Υπουργείου Εσωτερικών για να τους αποθαρρύνει. Αντίθετα, οφείλουμε να υποστηρίξουμε και να καλωσορίσουμε τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Αυτό θέλει σε μεγάλο βαθμό ο Βρετανικός λαός –η μεγάλη γενναιοδωρία των απλών ανθρώπων δείχνει το μέγιστο του ανθρωπισμού μας.
Παρόλα αυτά, στην αντιμετώπιση των απελπισμένων προσφύγων από πολέμους όπου η Βρετανία είχε άμεση ευθύνη, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη, η ιστορία είναι οδυνηρά διαφορετική.
Αν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος ώστε να διακινδυνεύει τα πάντα για να διασχίσει το Αγγλικό Κανάλι με μια επικίνδυνη, σαθρή φουσκωτή λέμβο, αξίζει τη συμπαράσταση και την υποστήριξή μας. Αντιθέτως, το σχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών είναι να τους μετακινήσει στη Ρουάντα. Αν πιστεύουμε στον ανθρωπισμό και στα δικαιώματα των προσφύγων, τότε όλοι θα πρέπει να τύχουν ίσης μεταχείρισης και αξιοπρέπειας και να τους επιτραπεί να συμβάλλουν στην κοινωνία μας, και όχι να ποινικοποιούνται και να φυλακίζονται. Αν το Συντηρητικό Κόμμα τη βγάλει καθαρή με αυτήν την πολιτική, άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα κάνουν το ίδιο. Ήδη η κυβέρνηση της Δανίας έχει μιλήσει με θερμά λόγια για αυτήν την απάνθρωπη και ανεφάρμοστη πρόταση.
Οι συνέπειες αυτού του πολέμου στην πολιτική ζωή και τις ελπίδες της κοινωνίας μας θα είναι τεράστιες, όπως και για τους παγκόσμιους θεσμούς. Τα Ηνωμένα Έθνη εγκαθιδρύθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να «προστατεύσουν τις επόμενες γενιές από τη μάστιγα ενός πολέμου». Από τότε, μπορούμε να απαριθμήσουμε τη μακριά λίστα συρράξεων και διαμεσολαβητικών πολέμων τους οποίους υπέμεινε η ανθρωπότητα και στους οποίους έχασαν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι. Η Κορέα, το Βιετνάμ, το Ιράν, το Ιράκ, η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Συρία, η Ινδία-Πακιστάν, η Δημοκρατία του Κογκό και πόσες άλλες συγκρούσεις ίσα που προβλήθηκαν από τα κυρίαρχα μέσα, ίσως γιατί ήταν διαμάχες ενάντια στην αποικιοκρατική κατοχή όπως η Κένυα.
Ένα μεγάλο ερώτημα πρέπει να τεθεί στα Ηνωμένα Έθνη αναφορικά με την Ουκρανική σύγκρουση. Όταν η Ρωσία βάναυσα και παράνομα εισέβαλε στην Ουκρανία, δεν ήταν η στιγμή για τα Ηνωμένα Έθνη να στείλουν τον Γενικό Γραμματέα στη Μόσχα για να απαιτήσει εκεχειρία; Ο ΟΗΕ αντέδρασε απελπιστικά αργά και σε μεγάλο βαθμό το διακρατικό σύστημα πίεσε για κλιμάκωση, όχι για συμβιβασμό.
Η δυναμική έκκληση για πιο αποτελεσματικούς και ενεργούς διεθνείς θεσμούς που θα προάγουν την ειρήνη έγινε τον Απρίλιο του 2022 στη Μαδρίτη, σε μια συνάντηση που οργάνωσαν οι Ποδέμος, το Ισπανικό Αριστερό Κόμμα, μετά από μια συζήτηση που ξεκίνησε από την προσκείμενη στην ακτιβιστική οργάνωση Προοδευτική Διεθνής. Και οι 17 ομιλητές καταδίκασαν τον πόλεμο και την κατοχή και κάλεσαν για εκεχειρία και ειρήνη για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Οι συμμετέχοντες γνώριζαν για τους κινδύνους της κλιμάκωσης αυτής της σύγκρουσης καθώς και για τις περαιτέρω θερμές συρράξεις και τη βία που ένας νέος ψυχρός πόλεμος θα μπορούσε να επιφέρει. Υπάρχουν 1800 πυρηνικές κεφαλές στον κόσμο οπλισμένες και έτοιμες για χρήση. Ένα «συμβατικό» όπλο θα σκότωνε εκατοντάδες χιλιάδες, μια πυρηνική βόμβα, εκατομμύρια. Δεν μπορούν να συγκρατηθούν ή περιοριστούν οι συνέπειες.
Τον Ιούνιο, η Βιέννη θα φιλοξενήσει μια σειρά εκδηλώσεων ειρήνης γύρω από τη Συνθήκη Απαγόρευσης για τα Πυρηνικά. Αυτή η συνθήκη, η οποία υποστηρίζεται από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και αντιτάχθηκαν τα κράτη που διατηρούν πυρηνικά όπλα, προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία και την ελπίδα για ένα μέλλον χωρίς πυρηνικά. Την ευκαιρία αυτή θα πρέπει να την πιάσουμε από τα μαλλιά.
Κάποιοι λένε ότι το να συζητάμε για ειρήνη τον καιρό του πολέμου είναι σημάδι αδυναμίας – το αντίθετο. Είναι η γενναιότητα όλων εκείνων των υποστηρικτών της ειρήνης ανά τον κόσμο που εμπόδισαν κάποιες κυβερνήσεις από το να εμπλακούν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη ή ένα σωρό άλλες συγκρούσεις.
Ειρήνη δε σημαίνει μόνο να μη γίνεται πόλεμος, σημαίνει πραγματική ασφάλεια. Η ασφάλεια του να ξέρεις ότι μπορείς να έχεις τροφή, τα παιδιά σου να έχουν εκπαίδευση και να σου παρέχονται υπηρεσίες υγείας όποτε τις χρειαστείς. Για εκατομμύρια ανθρώπους αυτό δεν είναι η πραγματικότητά τους. Οι επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία θα στερήσει όλα αυτά και σε επιπλέον εκατομμύρια κόσμου.
Στο μεταξύ, πολλές χώρες αυξάνουν τους εξοπλισμούς τους και επενδύουν σε περισσότερο επικίνδυνα όπλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μόλις ενέκριναν τον μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό που είχαν ποτέ. Αυτοί οι πόροι για εξοπλισμούς είναι πόροι που δεν επενδύονται στην υγεία, την παιδεία, τη στέγαση ή την περιβαλλοντική προστασία.
Ζούμε σε μια επικίνδυνη εποχή. Βλέποντας αυτό το θέατρο του τρόμου και προετοιμάζοντας νέες συγκρούσεις στο μέλλον δεν διασφαλίζει καμία συζήτηση για την κλιματική κρίση, την κρίση φτώχειας ή τη διατροφική κρίση. Είναι στο χέρι μας να χτίσουμε και να υποστηρίξουμε κινήματα που θα χαράσσουν μια πορεία ειρήνης, ασφάλειας και δικαιοσύνης για όλους.
