Οι πρακτικές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι γνωστές από χρόνια. Είναι η οργάνωση που δίδαξε τι πάει να πει κύκλωμα σημειώσεων, που έφτιαξε ομάδες γαλάζιων καθηγητών και αντάλλαζαν βαθμούς με τους γαλάζιους φοιτητές για αναβάθμιση στον εσωτερικό κομματικό μηχανισμό, που καθιέρωσε τα χειμερινά και καλοκαιρινά ταξιδάκια απαξιώνοντας τις διαδικασίες των συλλόγων, που μύησε γενιές ολόκληρες φοιτητών και φοιτητριών στα γνωστά σεξιστικά, πατριαρχικά πάρτι με τις βάιραλ αφίσες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα (βλ. Party Μωρή Άρρωστη, Το Απαγορευμένο Party – Πιο ΔΝΤ, PartyΒατοπεδίου – Μονί.. Πανεπιστημίου). Είναι με απλά λόγια το μεγαλύτερο παρακράτος ανομίας στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μετά το 2019, απ’ όταν και ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία την Κυβέρνηση, ήταν ακόμη πιο απούσα από τις σχολές -δεν ήταν και ποτέ ουσιαστικά παρούσα, αλλά λέμε- αφού έπιασαν στασίδι σε βουλευτικά και υπουργικά γραφεία και δεν είχαν χρόνο για συνδικαλισμό. Μεσολάβησαν δύο (2) χρόνια υγειονομικής κρίσης στα οποία τα Πανεπιστήμια και τα Αμφιθέατρα νέκρωσαν και έμειναν κλειστά. Σε αυτή την περίοδο, στο πρώτο κύμα το φοιτητικό κίνημα ζητούσε καθολική πρόσβαση στην εξ αποστάσεως εκπαιδευτική διαδικασία με παροχή οπτικοακουστικών μέσων και δωρεάν ίντερνετ για όλες και όλους, έτσι ώστε να έχουν ισότιμη συμμετοχή όλοι και όλες. Πως στήριξε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αυτά τα αιτήματα της φοιτητικής κοινότητας; Με την σιωπή της. Στο δεύτερο και τρίτο κύμα της πανδημίας, ενώ τα Πανεπιστήμια συνέχιζαν να είναι κλειστά, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες διεκδικούσαν άνοιγμα των σχολών και επαναλειτουργία τους με μέτρα προστασίας και προσλήψεις προσωπικού, καθηγητών και καθαριότητας. Πως στήριξε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αυτά τα αιτήματα της φοιτητικής κοινότητας; Πάλι με την σιωπή της. Αυτή τη φορά όμως, με πιο ξεδιάντροπο τρόπο, αφού δικαιολογούσαν κάθε αντιεκπαιδευτικό μέτρο που έφερνε η Υπουργός Παιδείας ακόμη και αν ήταν εις βάρος των ίδιων και των δικαιωμάτων τους.
Τρία χρόνια μετά τις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, η φοιτητική παράταξη της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με κεντρικό σύνθημα: Επιστρέφουμε, όχι μόνο δεν κατάφερε να επιστρέψει αλλά δυσκολεύτηκε να συγκροτήσει ψηφοδέλτια σε αρκετές σχολές και τμήματα. Με κορυφαίο το παράδειγμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου στο οποίο το τελευταίο διάστημα επιχειρείται να στηθεί μια ιστορία με πρωταγωνίστρια μια βιβλιοθήκη που όλο φτιάχνεται, και κομπάρσους φοιτητές που είτε θα τους ανοίγονται τα κεφάλια είτε θα τους συλλαμβάνουν και θα τους σέρνουν σα σακιά.
Τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών στέλνουν δύο σαφή μηνύματα:
– Το ουσιαστικό μήνυμα για τον κόσμο που το προηγούμενο διάστημα βρέθηκε σε φοιτητικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις είναι η επιβεβαίωση από την φοιτητική κοινότητα, αφού ανέδειξε πρώτη δύναμη την Πανσπουδαστική και στην τρίτη θέση, την συμμαχία των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας και των ΕΑΑΚ. Ένα ελπιδοφόρο και αγωνιστικό αποτέλεσμα που δικαιώνει τους αγώνες της περσινής Άνοιξης για να μην εφαρμοστεί η Πανεπιστημιακή Αστυνομία, αλλά και μια παρακαταθήκη για να ζωντανέψουν περισσότερο οι διαδικασίες μέσα στους Συλλόγους, αφού αυτές οι δυνάμεις -σε αντίθεση με άλλες- επιλέγουν τον δρόμο της συλλογικής πάλης, και όχι της ανάθεσης.
– Το κεντρικό πολιτικό μήνυμα της κάλπης είναι η αποδοκιμασία της Κυβερνητικής παράταξης, που μετά από 35 χρόνια έχασε την πρωτοκαθεδρία της και παρουσίασε αποτελέσματα πολύ χαμηλότερα κάθε πρόβλεψης, ακόμη και σε τμήματα που άλλοτε ήταν αναμφισβήτητη δύναμη.
Δύο παραδείγματα σχολών “κάστρα” της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που μπορούμε να πάρουμε μια γεύση τι συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι τα παρακάτω:
Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών, η ΔΑΠ στις τελευταίες εκλογές το 2019 είχε 60%, με δεύτερη δύναμη την ΠΚΣ με 18%. Σήμερα η ΔΑΠ πέφτει στο 42% και η ΠΚΣ ανεβαίνει στο 54%. Νομική Σχολή Αθηνών, η ΔΑΠ το 2019 είχε 44%. Σήμερα η ΔΑΠ παίρνει 39%, και δεύτερη δύναμη αναδεικνύεται το Ενωτικό Αγωνιστικό Ψηφοδέλτιο με 37%, ενώ και η ΠΚΣ κερδίζει.
Η Υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως από την ημέρα ανάληψης του Υπουργείου, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με πρώτο νομοσχέδιο για την Κυβέρνηση, την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, ενώ ακολούθησαν η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τα Πειθαρχικά Συμβούλια, οι Διαγραφές φοιτητ(ρι)ών με το όριο σπουδών, η εξίσωση των Πτυχίων με τα Ιδιωτικά Κολλέγια και η -στα χαρτιά ψήφιση- της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί και ως ένα αυθεντικό γκάλοπ στη νέα γενιά. Η φθορά της Κυβέρνησης σε αυτές τις ηλικίες είναι τεράστια.
Το δεδομένο για τον κόσμο που κινείται σε αγωνιστική κατεύθυνση είναι πως βγήκε κερδισμένος από μια μάχη, το ζητούμενο είναι πώς θα μπορέσει να μετατρέψει όλο αυτό το κλίμα υπέρ του, ώστε να ενεργοποιήσει περισσότερους νέους και περισσότερες νέες στην πολιτική ζωή των συλλόγων και να καρποφορήσει νέες νίκες για τις ζωές τους.
