Το έγκλημα στα Τέμπη έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία και έχει φέρει τα πάνω-κάτω στο πολιτικό σκηνικό. Η λαϊκή κατακραυγή για την κυβερνητική αθλιότητα και το εγκληματικό ξεχαρβάλωμα των υποδομών λόγω Μνημονίου και ιδιωτικοποίησης, μεταβάλλει την κοινωνική συνείδηση. Δεν ξέρουμε ακόμα τι κλίμακας θα είναι αυτή η μεταβολή, αφού τα γεγονότα είναι εν εξελίξει. Το σίγουρο είναι ότι στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι πια διασφαλισμένη η νίκη Μητσοτάκη, όπως φαινόταν μέχρι το δυστύχημα. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και το εκλογικό παιχνίδι ανοίγει.
Ο διάλογος στην Αριστερά
Το πώς θα επηρεάσει η τραγωδία των Τεμπών την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο, με την Αριστερά να μην εξαιρείται. Χωρίς να θεωρώ ασήμαντο το ζήτημα και χωρίς να ασπάζομαι αντιεκλογικές τοποθετήσεις, θεωρώ ιδιαίτερα προβληματική αυτήν την επικέντρωση στις εκλογές για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι θεωρώ πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή να ανοίξει η Αριστερά έναν σοβαρό προγραμματικό διάλογο για τον σιδηρόδρομο, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ρόλο του κράτους, τη σχέση ιδιωτικού και δημοσίου. Να μη μείνει δηλαδή στα συνθήματα «κρατική δολοφονία» και «κάτω η ιδιωτικοποίηση», αλλά να δώσει κεντρικά τη μάχη των ιδεών τώρα που ο κόσμος έχει βιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο το αδιέξοδο της κυρίαρχης πολιτικής.
Τα συνθήματα μια χαρά είναι, όπως επίσης είναι απολύτως αναγκαία (και δημιουργική) η πρωτογενής έκφραση της οργής. Ωστόσο, αν δεν πάμε την κουβέντα παρακάτω, η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία στις αντιλήψεις για το ιδιωτικό και το δημόσιο, δεν θα ανατραπεί. Και για να πάμε την κουβέντα παρακάτω, πρέπει να εξηγήσουμε, να τεκμηριώσουμε, να επιχειρηματολογήσουμε και να προβάλουμε μια προγραμματική θέση για το δημόσιο η οποία θα βλέπει στο μέλλον, απαντώντας στις σύγχρονες εμπειρίες και ανάγκες.
Οι δρόμοι
Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο θεωρώ προβληματικό τον υπερβολικό χώρο που καλύπτουν οι εκλογές στις συζητήσεις της Αριστεράς, είναι ότι αυτή τη στιγμή ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Μετά από μία και πλέον δεκαετία έχουμε πραγματικά μαζικές κινητοποιήσεις -συγκλονιστικά μαζικές. Ό,τι συνέβη στις 8 Μάρτη συνιστά τομή γιατί σηματοδοτεί την επιστροφή του λαϊκού παράγοντα. Το μέγα πλήθος δημιούργησε ένα μείζον πολιτικό γεγονός, φόβισε τους κυβερνώντες και διαφοροποίησε την ατζέντα. Το κυριότερο όμως είναι ότι θύμισε σε όλους τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν το πιο κρίσιμο είναι να σκεφτούμε ποια συνέχεια μπορεί να δοθεί στις κινητοποιήσεις μετά τη γενική απεργία της 16ης Μάρτη, να οικοδομήσουμε κινηματικές οργανωτικές μορφές (που είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τα συντονιστικά των υφιστάμενων ομαδοποιήσεων), να ανιχνεύσουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό το καινούργιο «εμείς» που αναδύεται μέσα από τις κινητοποιήσεις.
Μια νέα συνείδηση γεννιέται αυτή τη στιγμή στους δρόμους. Και αυτό είναι το μεγάλο γεγονός που θα καθορίσει τις εξελίξεις -από τη σκοπιά τουλάχιστον της Αριστεράς. Στους δρόμους πρέπει λοιπόν να δώσουμε προτεραιότητα, όχι στις κάλπες.
