Στην τελευταία Kυριακάτικη Αυγή δημοσιεύθηκε άρθρο ενός κοινωνιολόγου με τον τίτλο «Όταν ο Τσίπρας στοχάζεται τον Μαρξ». Δεν θα αναφέρω το όνομα του συντάκτη και γιατί δεν θέλω το σχόλιο που ακολουθεί να είναι ad hominem –δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, μπορεί να είναι ο καλύτερος– και γιατί, όμως, η κατάσταση είναι cringe, που, όπως, με ενημέρωσαν τα παιδιά μου, σημαίνει κάτι σαν ετεροντροπή.
Το κείμενο ξεκινάει αφιερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του σε ένα μάθημα διαλεκτικού υλισμού θυμίζοντάς μας πως ο Λένιν επαναλάμβανε πολύ συχνά πως «η κίνηση είναι αντίθεση, είναι η ενότητα των αντιθέτων».
Επιπλέον, «[ε]ίναι ο νόμος της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων, ο οποίος αποτελεί την πηγή κάθε ανάπτυξης. Είναι το πέρασμα από τις ποσοτικές αλλαγές, αλλά και αντίστροφα».
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα εφαρμογής της υλιστικής διαλεκτικής, κατά τον αρθρογράφο, είναι ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δείτε και μάθετε: «[Η] οργάνωση χιλιάδων νέων μελών στο κόμμα αποτελεί έκφραση αυτής της ποσοτικής αλλαγής. Και αφού η ποσότητα έχει την ιδιότητα να περνά σε ποιότητα, η συμπερίληψη στο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ των διεκδικήσεων και ιδεών που έφεραν μαζί τους τα νέα μέλη αποτελεί στοιχείο πολιτικής αλλαγής».
Από την άλλη, τα χαϊβάνια της υπόλοιπης Αριστεράς, που ποντάρουν ακόμα στο προλεταριάτο, λόγω της προβληματικής ανάλυσής τους για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
«Όμως η πραγματικότητα τους διαψεύδει και […] απομονώνονται κοινωνικά και πολιτικά, αφού στον πραγματικό κόσμο είναι το στρώμα των μικρομεσαίων, και ιδίως των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ιδιοκτητών, το οποίο αποτέλεσε τον πυρήνα της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας [Έτσι… τ]ο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην κοινωνία είναι η ιστορική απάντηση της Αριστεράς στην ιδεολογική δυστοκία της προηγούμενης περιόδου. Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε σε λειτουργία και πάλι τη μηχανή του ιδεολογικού αναστοχασμού του συλλογικού διανοουμένου. Έθεσε σε κίνηση τα αντίθετα. Πυροδότησε ιδεολογικά την ενότητα και τη μεταξύ τους πάλη».
Ο Τσίπρας, λοιπόν, στοχάστηκε τον Μαρξ και έκανε διεύρυνση. Έτσι, η πρωτοπόρα τάξη των μικρομεσαίων βρήκε την πολιτική της έκφραση. Και ο διαλεκτικός υλισμός πήρε την εκδίκησή του από τον ιδεαλισμό, που τόσα δεινά επέφερε με την προσκόλλησή του στις εργατικές τάξεις.
Επιπλέον, θα προσέθετα πως, εφόσον, με αυτήν την ριζοσπαστική φιλοσοφική παρέμβαση, ο Τσίπρας έλυσε και χρονίζοντα ζητήματα ιδεολογίας και συλλογικής διανόησης, μάλλον στοχάστηκε και τον Γκράμσι και τον Αλτουσέρ.
Βέβαια, είναι τόση –και, ένεκα μετατροπής της ποσότητας σε ποιότητα, τέτοια η καινοτομία της κίνησης του Τσίπρα, που, μάλλον, θα πρέπει, αναδρομικά, να θεωρηθεί πως ο Μαρξ θα είχε περισσότερους λόγους να στοχαστεί τον Τσίπρα, παρά το αντίθετο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, όλα γίνονται «με εντολή Τσίπρα». Όσοι σκέφτονται πως ο προαναφερθείς Λένιν θα θεωρούσε ξεφτίλα να λέγεται πως κάτι έγινε με «εντολή Λένιν», απλώς δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.
ΥΓ. Η υπόθεση Γεωργούλη θέτει ένα αθέατο ζήτημα -με όλη τη διαλεκτική της διεύρυνσης του μάζευε κι ας είναι ρώγες.
Ευρωβουλευτής της Αριστεράς έγινε μια τηλεπερσόνα –και η συνταγή συνεχίζεται, ως γνωστόν– και όχι η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Υπάρχει μεγαλύτερο όνειδος;
