Η επέλαση των βαρβάρων

Με μια πρώτη ματιά τα αποτελέσματα των εκλογών δημιουργούν τρόμο για τον κινηματικό κόσμο, είτε στηρίζει την εκλογική διαδικασία είτε όχι. Μια Νέα Δημοκρατία με 40% από την πρώτη κάλπη οδηγεί αναπόφευκτα σε μια νέα τετραετία πλήρους λεηλασίας. Η πτώση της κυβερνητικής ή και της κοινοβουλευτικής αριστεράς (με εξαίρεση την άνοδο του ΚΚΕ) είναι ίσως ακόμη πιο τρομακτική. Ας δούμε και τους αριθμούς.

Η Νέα Δημοκρατία αύξησε τον αριθμό των ψηφοφόρων της κατά σχεδόν 150.000 ψήφους τα τελευταία 4 χρόνια. Οι 2.403.000 ψήφοι δημιουργούν υπαρξιακά ερωτήματα τόσο για τον κόσμο των κινημάτων όσο και κοινωνιολογικά ερωτήματα για τους ψηφοφόρους: Ήμασταν όλα μας τόσο (τραγικά) σίγουρα ότι η ΝΔ θα πέσει έστω και λίγο σε αυτές τις εκλογές μετά από 4 χρόνια συνεχών δολοφονιών μεταναστριών, covid και δολοφονικής διαχείρισης της πανδημίας, αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας, ξεπουλήματος των δημοσίων υποδομών, σκανδάλων επί σκανδάλων και του εγκλήματος στα Τέμπη. Αντίθετα, όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι ψήφοι, αλλά προστέθηκε ένα αριθμός κοντά σε αυτό που έλαβε το ΜΕΡΑ25 σε αυτές τις εκλογές. Το αναπάντητο ερώτημα εκκρεμεί από πάνω μας:

…Γιατί;

Από τη μία, πρέπει ο κόσμος των κινημάτων να παραδεχτεί την απόλυτη ήττα που υπέστη. Οι εκλογές όντως δεν είναι η μητέρα των μαχών, αλλά δείχνουν εμφατικά τάσεις μέσα στην κοινωνία. Αυτές τις τάσεις, δεν κατάφεραν τα κινήματα να τις επηρεάσουν και να τις μετατρέψουν είτε ως ψήφους σε κάποιο κόμμα, είτε ως αποδυνάμωση της ΝΔ. Παρά τις μεγάλες κινητοποιήσεις και τους αγώνες της τετραετίας (ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την εισαγωγή των μπάτσων στις σχολές, τους αγώνες ενάντια στην αστυνομοκρατία και ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ την περίοδο της πανδημίας, την αλληλεγγύη στον Δ. Κουφοντίνα, και τις μαζικές διαδηλώσεις για τα Τέμπη, όπως και πολλά άλλα) φάνηκε ότι είμαστε αδύναμα να διαπεράσουμε το τοίχος της σιωπής. Είτε φωνάζαμε, είτε ματώναμε, είτε ήμασταν πολλά, είτε λίγα, μείναμε, πάλι, μόνα μας.

Η συζήτηση αυτή εγείρει διάφορα ζητήματα ειδικά σε συνάρτηση με την μερική άνοδο του ΚΚΕ, τι έκανε το ΚΚΕ καλύτερα από εμάς; γιατί έπεισε περισσότερο; Ένα γιατί συνεπώς συνοψίζεται στο γεγονός ότι τα κινήματα λειτουργούν μάλλον σε περιορισμένα τμήματα της κοινωνίας, χωρίς να μπορούν ακόμα να την επηρεάσουν συνολικά. Αυτή η συζήτηση, του “πώς”, αποτελεί πλέον υπαρξιακό ζήτημα. Ο “λαός”, αυτή η ενιαία, υποτίθετα, κοινότητα στο όνομα της οποίας μιλάει ένα τεράστιο κομμάτι του χωριού μας, όχι μόνο δεν είναι μαζί μας, αλλά κάποια τμήματά του είναι και καθαρά απέναντι (τα ακροδεξιά-εθνικιστικά-φασιστικά μορφώματα συγκεντρώνουν σχεδόν το 11% των ψήφων, γύρω στα 630.000 ψήφους).

Από την άλλη, προκύπτει το ερώτημα του “τι άλλο πρέπει να γίνει για να μην τους ψηφίζετε;”: αναφέροντας μόνο μερικά ζητήματα μη-ιδεολογικού ενδιαφέροντος στα οποία πρωταγωνίστησε η (νεοφιλελεύθερη) ΝΔ. Οι υποθέσεις Λιγνάδη, Μίχου (ενδεικτικά), (παιδο)βιαστών οι οποίοι ανήκουν στο ευρύτερο πολιτικό-πελατιακό σύστημα της ΝΔ καταδεικνύουν την ύπαρξη συστήματος trafficking μέσα στους κύκλους του κόμματος. Η ξεκάθαρη προσπάθεια απόκρυψης των push-backs παρά τις εξόφθαλμες αποδείξεις. Τα οικονομικά σκάνδαλα (βλ Πάτση). Οι παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων. Η διαχείριση της πανδημίας με χιλιάδες νεκρούς, αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ. Η αστυνομοκρατία και η κρατική βία. Συμπέρασμα: το 25%, το 1/4 των γειτόνων μας, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτωχοποίηση, το ρατσισμό και τα υπόλοιπα για τα οποία γκρινιάζουν οι αριστεροαναρχομπάχαλοι. Δεν ενδιαφέρεται αλλά και υποστηρίζει τη στήριξη (παιδο)βιαστών και μαστροπών, τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών, την οικονομική αφαίμαξη από γελοία κολεγιόπαιδα, το να τον παρακολουθούν, τη δολοφονία χιλιάδων στην πανδημία, το να τον χτυπάνε μπάτσοι και το να μη βγαίνει από το σπίτι του μετά τις 6… Φαίνεται ακόμα ότι η γελοία πολιτική των επιδομάτων και των pass, παρά το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζει δομικά κανένα πρόβλημα, αποτέλεσε κριτήριο ψήφου σε μια ολοένα και φτωχοποιούμενη κοινωνία.

Τι έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ένα ακόμα ερώτημα που προκύπτει, είναι τι έκαναν οι κοντά 700.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ από το 2019. Αν συνυπολογίσουμε μάλιστα και ένα κομμάτι του κόσμου των κινημάτων που ψήφισε αντι-δεξιά (ψήφος με μόνο ρεαλιστικό αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που εξηγεί και την πτώση του ΜΕΡΑ25 εν μέρει) είναι να απορεί κανείς πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος τη στιγμή που τα ποσοστά αποχής είναι τα ίδια. Άρα αυτός ο κόσμος δεν απείχε, ούτε ψήφισε αριστερά. Τι έκανε; Κάποια κομμάτια πήγαν προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μικρότερα στο ΚΚΕ, λιγότεορι ψήφισαν Πλεύση Ελευθερίας (ΠΕ), και κάποιοι λίγοι ακροδεξιά…

… Η νέα ακροδεξιά και ο εθνικιστικός χώρος

Το σύνολο ψήφων σε ακροδεξιά μορφώματα (χωρίς σε αυτό να προσθέτω την πατριωτική ΠΕ) αγγίζει το 11%. Στις προηγούμενες εκλογές (με τη συμμετοχή της Χ.Α.) άγγιζε το 7.5%. Σχεδόν διπλασιάστηκε τραβώντας κόσμο πάνω σε έναν κοινό πόλο: τον ανορθολογισμό. Η συνισταμένη αυτού του χώρου, πέραν της συνήθους ακροδεξιάς ρητορικής, είναι ο αντι-εμβολιαστικός λόγος και ένας ντεμέκ αντιαυταρχισμός. Η κυβέρνηση της ΝΔ την περίοδο της καραντίνας επέβαλε ένα καθεστώς εγκλεισμού στο οποίο η τηλεόραση και τα διαγγέλματα απέκτησαν έναν θείο χαρακτήρα επαφής με τον έξω κόσμο. Με αυτόν τους χαρακτήρα, μη εξηγώντας τις ραγδαίες αλλαγές αποφάσεων (βλ η μάσκα είναι κακιά – η μάσκα είναι υποχρεωτική), παίρνοντας μέτρα άκρας γελοιότητας (βλ απαγόρευση εξόδου μετά τις 6), ανοιγοκλείνοντας το lockdown ανάλογα με την πολιτική συγκυρία (βλ μετατόπιση της λήξης του 1ου lockdown μετά την πρωτομαγιά) ή ανάλογα την οικονομική συγκυρία (βλ άνοιγμα το καλοκαίρι να υποδεχθούμε τους τουρίστες, και τη συνεπακόλουθη αστική δημοκρατία του καλοκαιριού) δημιούργησαν ένα καθεστώς στο οποίο η επιστήμη και η πολιτική έγιναν η ίδια οντότητα.

Όταν οι αποφάσεις για ένα επιστημονικό θέμα λαμβάνονται από μια πολιτική εξουσία είναι δεδομένο ότι θα παραχθεί μια τέτοια οντολογική ταύτιση, με συνεπακόλουθη την αμφισβήτηση της επιστήμης (και συνεπώς του ορθολογισμού) σε ανάλογο επίπεδο με την (δίκαιη) αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας.1 Η τούμπα στην τούμπα ή η φαινομενικά ανορθολογική δράση από την πλευρά της εξουσίας μεταφράστηκε σε έναν κανονικό ανορθολογισμό των από τα κάτω οι οποίοι μη ξέροντας πλέον τι να πιστέψουν, τα αφόρισαν όλα. Η κορύφωση αυτού του φαινομένου ήρθε μετά την εισαγωγή του εμβολίου όπου μέρος του (πολλές φορές δίκαιου) λόγου ενάντια στον αυταρχισμό μετασχηματίστηκε σε έναν λόγο ενάντια στην επιβολή του εμβολίου. Για αυτό επίσης φέρει ευθύνες η κυβέρνηση αφού το παρουσίασε ως ένα όπλο υπερφυσικών δυνατοτήτων παρά το γεγονός ότι τα ψέματά τους καταρρίπτονταν μέρα με τη μέρα (παράγοντας περαιτέρω ανορθολογισμό). Το αποτέλεσμα αυτής της γενικής άρνησης των πάντων στο όνομα ενός ανορθολογικού αντιαυταρχισμού είναι ένα παραμύθι το οποίο προσφέρει χρόνια ο εθνικιστικός χώρος. Το πλέον φυσικό ήταν λοιπόν αυτή η αμφισβήτηση να βρει χώρο μέσα σε εθνικιστικές γκρούπες. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μιλάς κόντρα στην κρατική πολιτική, υπερασπιζόμενο παράλληλα ένα εργαλείο (εμβόλιο) το οποίο η ίδια πολιτική με όλους τους λάθος τρόπους το παρουσιάζει σαν ταυτόσημο με αυτήν. Από την άλλη είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιείς την εν λόγω ταύτιση για να ταυτίσεις την επιστήμη με το κράτος και τους υποστηρικτές του ορθού λόγου με υποστηρικτές αυτής της πολιτικής.

Σε αυτό το παιχνίδι συνεπαγωγών δεν έπεσε μόνο ένα κομμάτι της κοινωνίας (εξηγώντας έτσι τη συνισταμένη του ανορθολογισμού στο νέο κύμα της ακροδεξιάς) ,αλλά και ένα κομμάτι των κινημάτων ή και της αριστεράς2,, μέρος του οποίου ίσως να προσέγγισε και εξ ίσου ανορθολογικό μόρφωμα της ΠΕ. Η ένταξη λοιπόν ξεκινά με τον αντιεμβολιαστικό λόγο, αλλά ο ένας ανορθολογισμός ατσαλώνει τον άλλο, με αποτέλεσμα κόσμος μη ενταγμένος στον εθνικιστικό χώρο, με τη συσπείρωση γύρω από τον ανορθολογικό αντιαυταρχισμό να κάνει “αντισυστημική” κριτική στη ΝΔ από τα δεξιά!

Η (έξω)κοινοβουλευτική αριστερά στις εκλογές

ΜΕΡΑ25 και ΣΥΡΙΖΑ αμφότερα θεώρησαν δεδομένη την κινηματική ψήφο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί δεδομένη την ψήφο και της κεντροαριστεράς. Το μεν ΜΕΡΑ25, με την συμπόρευση με τη ΛΑΕ-ΑΑ, κατάφερε να έχει ένα κινηματικό πρόσωπο, κάνοντας παράλληλα και καλύτερη αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα δύο αυτά δεδομένα τού έδωσαν ίσως μια βεβαιότητα ότι ο κόσμος των κινημάτων θα το στηρίξει, αν όχι στη βάση προγραμματικής συμφωνίας, τουλάχιστον ψηφίζοντας ενάντια στην κάκιστη κυβέρνηση και  αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο λόγος του Βαρουφάκη κινήθηκε πολύ γύρω από το δόγμα “εμείς που δεν προδώσαμε”. Η βεβαιότητα αυτή οδήγησε το ΜΕΡΑ25 σε άλματα (βλ Δήμητρα) ή και δηλώσεις προς τα δεξιά (Βαρουφάκης στο debate για τουρκική εισβολή και έξοδο από ευρώ).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θεωρώντας βέβαιη μια αντι-δεξιά ψήφο αγανάκτησης από τον κινηματικό κόσμο, προσπάθησε με ολοένα πιο δεξιά πολιτική να μαζέψει κόσμο και από την κεντροδεξιά. Αυτό καθίσταται ξεκάθαρο από τους διάφορους Αντώναρους καθώς και από τη δεξιά αντιπολίτευση που έκανε στον Μητσοτάκη για τα “εθνικά” θέματα. Οι προσδοκίες και των μεν και των δε διαψεύστηκαν παταγωδώς. Το κίνημα είτε πλεύρισε το σταθερό ΚΚΕ, το οποίο λειτουργεί πιο ανοιχτά από ποτέ και κατάφερε να κεφαλαιοποίησει τις κινητοποιήσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω με τη μαζικότητά του από τη μία και τη σταθερότητά του από την άλλη. Ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος προτίμησε μάλλον ΚΚΕ χωρίς αυταπάτες παρά κάτι άλλο. Ένα άλλο ψήφισε άκρα Αριστερά, με τα ποσοστά όλου του εξωκοινοβουλίου να μεγαλώνουν (αν και ελάχιστα). Ένα τρίτο και μεγαλύτερο εξέφρασε την κρίση της κοινοβουλευτικής προοπτικής και την αμηχανία από τις αποτυχίες εσωτερικής ανασύνθεσης μέσω της αποχής, που πάντως ήταν μικρότερη από το 2019.

Και τώρα;

Και τώρα έρχονται δεύτερες εκλογές. Ο Μητσοτάκης προφανώς θέλει αυτοδυναμία και θα προχωρήσει σε δεύτερες εκλογές, στις οποίες η ενισχυμένη αναλογική θα του δώσει την αυτοδυναμία. Μια δεύτερη τετραετία είναι σίγουρο ότι θα έρθει, αλλά μια δεύτερη εκλογή της ΝΔ δεν σημαίνει μόνο άλλα 4 χρόνια λεηλασίας: σημαίνει και νομιμοποίηση των τεσσάρων προηγούμενων.

Δύο είναι τα καθήκοντα που φαίνεται να έχουμε: Από τη μία να κάνουμε το παν δυνατό για να καταδείξουμε την (πολλές φορές δολοφονική) φθορά που προκάλεσε αυτή η κυβέρνηση, διακριτή ανάμεσα στις προηγούμενες, είτε η ιδεολογική φόρτιση ορισμένων τους επιτρέπει να το δουν, είτε όχι. Να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να απονομιμοποιήσουμε κάθε προσπάθειά τους να κερδίσουν περισσότερη λαϊκή υποστήριξη. Εφόσον λαϊκή στήριξη υπάρχει, πρέπει να προσπαθήσουμε να την κατανοήσουμε. Είναι ιδεολογικά σύμφωνο το 25% του εκλογικού πληθυσμού με τα τέρατα της ΝΔ, και αν ναι, γιατί; Πώς το αλλάζουμε; Πώς παρεμβαίνουμε σε αυτή τη σιωπηρή πλειοψηφία;

Από την άλλη, μεσοπρόθεσμα, οι βάρβαροι είναι ήδη εδώ, και ήρθαν για να μείνουν. Το κίνημα στους χώρους όπου παρεμβαίνει έχει υπαρξιακή ανάγκη να αναστοχαστεί τα παραπάνω, αλλά και (κυριότερα) να ατσαλωθεί και να ετοιμαστεί οργανωτικά για τη λαίλαπα που έρχεται. Η κατάσταση προβλέπεται πολύ δύσκολη, τόσο πολιτικά σε ότι αφορά την απήχηση, την αναγνώριση και τη δυνατότητα παρέμβασης, όσο και σε ότι αφορά τη συνεχή φτωχοποίηση. Η Ακροδεξιά εγκόλπωσε τέλεια την αμφισβήτηση της κρατικής πολιτικής στην πανδημία με τα κινήματα μουδιασμένα, Ας μην αφήσουμε να γίνει το ίδιο και με το κύμα φτώχειας που θα ενταθεί.

Όπως σωστά γράφτηκε στο facebook, δεν είναι ώρα να ετοιμάζουμε διαβατήρια: είναι η ώρα να ατσαλωθούμε γύρω από την κοινή μας αναγνώριση ότι οι πάσης φύσεως βάρβαροι πρέπει να ηττηθούν, πολιτικά, στρατηγικά, ηθικά και ιδεολογικά. Πολλές φορές, είναι εκεί που δεν φαίνεται να υπάρχει ελπίδα, από τις ρωγμές των τσακισμένων ονείρων, που ξεκινάει η έφοδος ενάντια στους βάρβαρους, η έφοδος στον ουρανό.

_____________________

1 Η επιστήμη δεν είναι, βέβαια, ουδέτερη. Η κριτική αντιμετώπιση όμως ενός επιστημονικού πορίσματος πρέπει να προκύπτει από επιστημονική μεθοδολογία και όχι από κριτική βάσει της πολιτικής διαχείρισης του εν λόγω πορίσματος.

2 Για το εν λόγω ζήτημα θα βρείτε καλύτερες και περισσότερες πληροφορίες σε αυτές τις σελίδες: https://antithesi.gr/?p=1107  https://shorturl.at/lMNTW

 

Διαβάστε επίσης

Δίκη Πολύκαρπου Γεωργιάδη: μια κακόγουστη φάρσα της «Αντιτρομοκρατικής»

Ενάμιση χρόνο πριν, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο αγωνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης…

Εντουάρ Λουί: «Ενάντια στον φασισμό, θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά»

Τον Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές υπέρ της εργατικής…