Όπως καταλαβαίνω τον κόσμο η δικαιοσύνη έχει δύο έννοιες. Η μια είναι με Δ κεφαλαίο και αφορά την θεσμοποίηση του αισθήματος του δικαίου με τη μορφή κανόνων και ποινών. Η Δικαιοσύνη είναι εξουσία και η εκάστοτε αποτύπωσή της στην εκάστοτε κοινωνία είναι αποτέλεσμα και περίγραμμα του πόσο οι από πάνω έχουν εδραιώσει την κυριαρχία τους ή, από την άλλη, του πόση πίεση ασκούν οι από κάτω στο υπάρχον. Η Δικαιοσύνη λοιπόν, στην Ελλάδα του 2022 είναι και αυτή με τη σειρά της μια αποτύπωση των συσχετισμών. Υπάρχει και η δικαιοσύνη, με μικρό δ, όπου το αληθές προσπαθεί να ταυτιστεί με το αξιακό και πολιτικό περίγραμμα όσων δυνάμεων αντιστέκονται στην επέλαση της κυριαρχίας. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτή τη δικαιοσύνη σχολιάζοντας το αίσθημα της αδικίας. Το αίσθημα αυτό που σε πνίγει όταν βλέπεις να χτυπάνε τον φίλο σου, να μην πληρώνουν το φιλαράκι σου, να φυλακίζουν τη φίλη σου. Το αίσθημα αυτό που νιώθουμε όταν δουλεύουμε, όταν καίγονται τα δάση, όταν δολοφονούνται παιδιά.
Στα προβληματικά πλαίσια της αστικής νομιμότητας, οι δύο εκδοχές δικαιοσύνης κανονικά θα έπρεπε να ταυτίζονται: στη φιλελεύθερη ιδεολογία, η δικαιοσύνη συμπεριλαμβάνεται στα πλαίσια της Δικαιοσύνης. Αφού, λοιπόν, κάθε απόφαση της Δικαιοσύνης συμπεριλαμβάνει θεωρητικά και το αίσθημα αυτό του δικαίου και δεν μας αφήνει το αίσθημα της αδικίας, η σφραγίδα του δικαστή ορίζει τόσο το Δίκαιο, όσο και το δίκαιο. Ξέρουμε πλέον πολύ καλά πως αυτό δεν ισχύει ούτε στη σφαίρα της φαντασίας.
Σε κάθε αστική δημοκρατία το αίσθημα του δικαίου παραβιάζεται από την επιρροή του πολιτικού καθεστώτος στη δικαστική εξουσία. Στην Ελλάδα του 2022 δεν κρατούνται καν τα προσχήματα. Αν, όπως ανέφερα και πιο πάνω, η Δικαιοσύνη είναι αποτέλεσμα των συσχετισμών, φαίνεται απολύτως από τις πρόσφατες αποφάσεις ότι χάνουμε ξεκάθαρα. Ο “γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης” και παιδοβιαστής Λιγνάδης βγαίνει με αναστολή. Ο βιαστής Φιλιππίδης αποφυλακίζεται. Ο δολοφόνος του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Κορκονέας αποφυλακίζεται. Ο δολοφόνος του Ζακ Κωστόπουλου, Χορταριάς, εκτίει την ποινή του σπίτι του. Ο αρχηγός της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκος, παραμένει αραχτός λόγω επιπλοκών του Covid. Την ίδια στιγμή, η αναρχική Πόλα Ρούπα δεν λαμβάνει άδεια από τη φυλακή λόγω του ότι κρίνεται “ύποπτη για τέλεση νέων αδικημάτων”. Ο Πάνος Καλαϊτζής φυλακίζεται χωρίς κανένα στοιχείο για συμμετοχή σε οργάνωση που δεν ανήκε λόγω φιλικής του σχέσης με άλλα μέλη της Αναρχικής Δράσης. Ο αναρχικός Βαγγέλης Σταθόπουλος καταδικάζεται χωρίς στοιχεία επειδή υπήρξε αλληλέγγυος με σύντροφο του. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος παίρνει την πρώτη του άδεια μετά από 20 χρόνια, ο Σάββας Ξηρός δεν αποφυλακίζεται παρότι έχει 98% αναπηρία. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν αποφυλακίζεται παρότι έχει συμπληρώσει την προβλεπόμενη ελάχιστη έκτιση της ποινής του. Και ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης πεθαίνει βασανιστικά στα κελιά της δημοκρατίας, όντας σε απεργία πείνας, αφού, παρά την έκτιση της ελάχιστης προβλεπόμενης ποινής του, βρίσκεται επ’ αόριστον κρατούμενος. Η Δικαιοσύνη τεντώνει την έννοια τη δικαιοσύνης τόσο που πλέον εξαφανίζεται. Από τη μια γίνεται το κάθετί για να απελευθερωθούν οι υπηρέτες του κόσμου αυτούμ ενώ όσα στέκονται εναντίον του, εξοντώνονται με κάθε μέσο.
Στις διαμετρικά αντίθετες αντιμετωπίσεις βρίσκουμε παραδόξως τα ίδια επιχειρήματα! Ο Λιγνάδης με δύο καταδίκες για βιασμό δεν είναι ύποπτος για την τέλεση νέων αδικημάτων “γιατί όλοι ξέρουν το πρόσωπο του”, ενώ ο ληστής και η τρομοκράτισσα δεν λαμβάνουν το ίδιο ελαφρυντικό. Ο δολοφόνος Κορκονέας αποφυλακίζεται στα 13 και κάτι χρόνια “έχοντας εκτίσει το ελάχιστο της ποινής του”, ενώ ο Γιάννης, έχοντας εκτίσει επίσης το ελάχιστο της ποινής του, και παρά την απεργία πείνας του να έχει φτάσει πλέον τις 67 μέρες, λαμβάνει αρνητική απόφαση στην έφεσή του κατά της απόρριψης αίτησης για υφ’ όρων αποφυλάκισής του. Για την Δικαιοσύνη, συνεπώς, η δολοφονία και ο βιασμός είναι λιγότερο σημαντικά αδικήματα από τη ληστεία. Ένας δολοφόνος ενός 16χρονου παιδιού και ένας παιδοβιαστής δεν είναι ύποπτοι για τέλεση νέων αδικημάτων (λαμβάνοντας και το ελαφρυντικό του πρώην σύννομου βίου) ενώ ένας ληστής δεν δέχεται την ανάλογη μεταχείριση. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι η δικαιοσύνη με το μικρό δ, δεν έχει αυτά τα αξιακά, δεν θα βλέπαμε ποτέ πανό να γράφει “ληστής είναι”, δεν θα γινόταν ποτέ συγκέντρωση για την τράπεζα που λήστεψε ο Μιχαηλίδης. Το δίκαιο, συνεπώς, δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη: το δίκαιο διεκδικείται με αγώνα στους δρόμους. Οι ανωτέρω συγκρίσεις δεν έγιναν για τη διεκδίκηση περαιτέρω φυλάκισης για τους μεν και λιγότερης για τους δε: η πραγματική δικαιοσύνη θεμελιώνεται στο γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής. Οι συγκρίσεις όμως βοηθάνε να θυμηθούμε τους συσχετισμούς στη Δικαιοσύνη και το βαθμό κρατικής αυθαιρεσίας.
Ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται στην 67η μέρα της απεργίας πείνας του. Έλαβε σήμερα το πρωί την αρνητική απάντηση στην έφεση του. Μέχρι την τυχόν επόμενη εκδίκαση αιτήματός του θα περάσει καιρός, καιρός που στις 67 μέρες δεν έχει. Το κράτος λοιπόν, του λέει στα ίσα, ή θα εγκαταλείψεις την (τη νόμιμη και δίκαιη) διεκδίκησή σου, ή θα πεθάνεις. Άδικη η Δικαιοσύνη και πάλι. Η απόφαση του εφετείου είναι θανατική ποινή για τον αναρχικό σύντροφο, το δίκαιο δεν μπορεί να κατασταλεί, το έγραφε και ο ίδιος, ελευθερία ή θάνατος. Ο καθόλου τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, ή μάλλον η καθόλου τυχαία δολοφονία του. Η κυβέρνηση τσαρλατάνων θα γίνει πλέον κυβέρνηση δολοφόνων στα βήματα του ειδώλου τους της Θάτσερ. Και βάσει της Δικαιοσύνης τους, οι δήμιοι του Γιάννη είναι όλοι αθώοι, αθώοι δημοσιογράφοι, αθώοι αστυνομικοί, αθώοι δικαστικοί υπάλληλοι, αθώοι ευυπόληπτοι πολίτες. Οι δήμιοι είν’ αθώοι, οι ένοχοι νεκροί. Στα πλαίσια μιας δημοκρατίας που καταστατικά θεωρεί ότι δεν έχει εχθρούς πρέπει συνεχώς να της θυμίζουμε ότι εμείς είμαστε απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη δολοφονία ενός απεργού πείνας, εξ ίσου εχθρό της δημοκρατίας τους με εμάς που στεκόμαστε δίπλα του. Αν ο Γιάννης πεθάνει, Κράτος και Δικαιοσύνη, Κυβέρνηση και Δημοσιογραφία των απο πάνω, θα τον έχετε δολοφονήσει, το αίμα του θα είναι στα χέρια σας, μαζί με την ευθύνη για ό,τι αυτό σημαίνει.
Πόση ακόμα αδικία να αντέξουμε; Τα δάση κάηκαν μέσα σε αδιαφορία, οι λογαριασμοί ανεβαίνουν κατακόρυφα, τα μεροκάματα μικραίνουν συνεχώς και ένας άνθρωπος δολοφονείται στη φυλακή, ενώ μετανάστριες δολοφονούνται καθημερινά στα σύνορα. Παρακολουθήσεις συντρόφων, λήψεις DNA, συνεχές ξύλο παντού, εξευγενισμός, δολοφονίες δημοσιογράφων και φίμωση του τύπου, διάλυση του Ε.Σ.Υ., ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, 10ωρο, διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος για τα κέρδη τους και άλλα και άλλα και άλλα… Η αδικία πνίγει, και πάντα, λέει η ιστορία, ο πνιγμένος ψάχνει τρόπο να αναπνεύσει: αν δεν τον βρούμε, πεθαίνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας. Αλληλεγγύη μέχρι το τέλος, όποιο και να είναι, στον αγώνα του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη.
Να είμαστε στις συγκεντρώσεις σήμερα Πέμπτη 28/7: Αθήνα στις 7:00 μ.μ στο Σύνταγμα, Θεσσαλονίκη στις 8:00 μ.μ., Ερμού με Αγίας Σοφίας
