Αλιεύουμε από τη σελίδα στο facebook του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα την ανάρτηση για τη δεύτερη αποστολή στην Αντιόχεια.
iNADIN iRADENDiR
ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Επιστροφή από ANTAKYA
Antakya, 26 Μάρτη 2023: μια πόλη φάντασμα, κτήρια ισοπεδωμένα, ετοιμόρροπα, κτήρια χωρίς τοίχους, χωρίς κολώνες, κτήρια βγαλμένα από μια δυστοπία. Σε διάφορα σημεία της πόλης (κυρίως κεντρικά) μπουλντόζες επιχειρούν, σαν να αναμετρώνται με το αδύνατο. Δρόμοι απροσπέλαστοι από κτήρια που έχουν καταρρεύσει. Γειτονιές ολόκληρες, όπου το κράτος δεν έχει επέμβει ακόμα. Ατμόσφαιρα βαριά από αιωρούμενη σκόνη, μικροσωματίδια και οσμές που επιλέγεις να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να αντιληφθεί την προέλευσή τους. Λίγα αμάξια κινούνται στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την πόλη. Τα περισσότερα από αυτά μεταφέρουν ότι μπόρεσε να σωθεί και να περισυλλεγεί από τα ερείπια κάποιων σπιτιών. Θλιμμένες γάτες και σκύλοι, περιφέρονται στα χαλάσματα, σαν να είναι οι μοναδικοί κάτοικοι αυτών. Μια εικόνα ολοκληρωτικής καταστροφής, που δεν μπορεί να την επεξεργαστεί εύκολα ανθρώπινος νους.
Το 60% του πληθυσμού έχει φύγει από την πόλη προς διάφορα σημεία της χώρας. Όσοι έχουν απομείνει (κατά κύριο λόγο οι φτωχότεροι και όσοι δεν είχαν που αλλού να πάνε) μένουν σε σκηνές της AFAT (τουρκική πολιτική προστασία) ή σε σκηνές που άφησαν πίσω τους αποστολές από διάφορες χώρες που είχαν πάει να συνδράμουν στις διασώσεις των πρώτων ημερών μετά από τον φονικό σεισμό. Οι σκηνές είναι στημένες σε προαύλια σχολείων ή γήπεδα.
Η αποστολή μας, από μέλη του ΔΙΚΤΥΟΥ και της ΜΑΣΟΒΚΑ, φιλοξενήθηκε στο camp του Αριστερού Κόμματος Εργατών Τουρκίας (TIP). Σε ένα κοινόχρηστο χώρο, ανάμεσα στα δύο ποτάμια που διασχίζουν την πόλη, έχουν τοποθετηθεί 27 κοντέινερ, εξοπλισμένα με κρεβάτια, τηλεόραση, θερμαντικό σώμα, κλινοσκεπάσματα, μπάνιο. Όλα τα ελάχιστα απαραίτητα, προκειμένου να στεγαστούν με αξιοπρέπεια για κάποιο χρονικό διάστημα (έως πέντε χρόνια) οικογένειες πληγέντων. Δίπλα έχει χωροθετηθεί και το community center, όπου υπάρχουν κοινόχρηστα πλυντήρια ρούχων, βιβλιοθήκη, χώρος απασχόλησης των παιδιών, κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης.
Η ολοκλήρωση των εργασιών στο camp συνοδεύτηκε από μια δεντροφύτευση. Έλληνες και Τούρκοι αλληλέγγυοι – σύντροφοι, φυτέψαμε ελιές έξω από κάθε κοντέινερ. Ήταν μια συμβολική κίνηση με την οποία η δέσμευση για κοινή πάλη αποκτά πραγματική διάσταση. Στο camp ήδη φιλοξενούνται 8 οικογένειες. Μεταξύ άλλων, κριτήρια επιλογής των οικογενειών, είναι να είχαν σπίτι στην ευρύτερη γειτονιά που να γκρεμίστηκε, να έχουν παιδιά κάτω των 10 ετών και να βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Ο χώρος πολύ σύντομα θα λειτουργεί αυτοοργανωμένα, με την ελάχιστη παρέμβαση – βοήθεια των οργανωτών. Ήδη έχουν γίνει οι πρώτες κινήσεις προκειμένου να στηθεί ένα δεύτερο camp με κοντέινερ, στη γειτονική πόλη Samandag.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες, είχε στηθεί στο κέντρο της πόλης το συντονιστικό κέντρο των δράσεων του TIP, όπου υπάρχουν δύο συλλογικές κουζίνες ( εθελοντές μάγειρες και κουζίνα από το Δήμο Αδάνων), φαρμακείο, αποθήκες με τρόφιμα, ρούχα, παιχνίδια και σχολικά βιβλία, γραφείο πληροφόρησης και βοήθειας. Στο χώρο διαμένουν σε σκηνές αλληλέγγυοι και σεισμόπληκτοι. Στο σημείο έφτασαν να μένουν έως και 600 αλληλέγγυοι.
TIP και αλληλέγγυοι έκαναν αυτό που όφειλε να έχει κάνει το κράτος για τον κόσμο. Σ΄ αυτό το πλαίσιο κινήθηκε και η δική μας καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης της αποστολής και συνδρομής στο έργο της οργάνωσης.
Κάποια από τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τις συνεντεύξεις που πήραμε και από την επαφή που είχαμε με τον κόσμο, είναι τα ακόλουθα:
• Το κράτος ολιγώρησε στην παροχή βοήθειας τόσο σε τρόφιμα και σκηνές όσο και στις κινήσεις που έπρεπε να γίνουν σε επίπεδο διάσωσης επιζώντων και περίθαλψης τραυματιών. Χαρακτηριστικά μας ανέφεραν, πως το κράτος επέλεξε να χάσει πολύτιμο χρόνο ‘’ράβοντας’’ το σήμα της AFAT πάνω στις σκηνές!
• Οι προσπάθειες ανεύρεσης επιζώντων επικεντρώθηκε κατά μήκος του κεντρικού οδικού άξονα ( παρουσία τηλεοπτικών καναλιών κ.λ.π). Προτεραιότητα της πολιτείας ήταν η “καλή” προς τα έξω εικόνα.
• Από τα πρώτα κτήρια που κατεδαφίστηκαν ( ενώ δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί οι προσπάθειές διάσωσης επιζώντων) ήταν αυτό της Πολεοδομίας, στο οποίο φυλάσσονταν τα αρχεία(!) των κτηρίων της περιοχής.
• Υπήρχε ένα εκτεταμένο δίκτυο διαφθοράς όσων εμπλέκονται στον κατασκευαστικό τομέα και στον έλεγχο των κατασκευών, με τη συμμετοχή των τοπικών αρχόντων.
Πολλοί άνθρωποι( από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα ,Σύριοι πρόσφυγες κ.α.) κατοικούσαν σε σπίτια παλιά και ακατάλληλα. Σπίτια τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Υπήρχαν επίσης και πολυώροφα νεόδμητα κτήρια τα οποία κατέρρευσαν ή έπαθαν σοβαρές και ανεπανόρθωτες ζημιές. Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, “Δεν είναι ο σεισμός που σκότωσε τόσες χιλιάδες ανθρώπων, είναι τα κτήρια που τους σκότωσαν’’.
Δεν είναι ο σεισμός-φυσική καταστροφή που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους στην Τουρκία.
Δεν είναι η ‘’κακή η ώρα’’ που σκότωσε τόσα νέα παιδιά στα Τέμπη.
Δεν είναι η περιβαλλοντική κρίση που σκοτώνει τα βουνά στην Ελλάδα.
Δεν είναι η πανδημία που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους.
Είναι οι ασύδοτες κυβερνήσεις, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να “ταΐζουν” ημετέρους, να μοιράζονται το δημόσιο χρήμα, να πουλάνε και να παραχωρούν τη δημόσια γη και το νερό, σε εταιρείες και να τους παρέχουν την ασυλία να υπερκερδοφορούν σε βάρος της ζωής των λαών.
Βρεθήκαμε για δεύτερη φορά στην πληγείσα Antakya, δουλέψαμε πλάι πλάι με τους Τούρκους συντρόφους μας, φύγαμε με την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσουμε, φύγαμε με την υπόσχεση πως η αλληλεγγύη θα νικήσει.
