Με αυτήν την ενότητα, ξεκινούμε μια σειρά συνεντεύξεων από ανθρώπους της κοινωνικής βάσης, όπου καταθέτουν τα βιώματα και τις μαρτυρίες τους. Αυτός είναι ένας τρόπος για να έρθουν στο προσκήνιο οι εμπερίες των ανθρώπων της Εύβοιας, όπως και τα κοινωνικά αδιέξοδα που τις καθορίζουν.
Η πρώτη μας συνέντευξη είναι από έναν εργαζόμενο στη βιομηχανία συντήρησης ανεμογεννητριών και έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθότι δείχνει ξεκάθαρα πως η «πράσινη» ανάπτυξη, εκτός από το να καταστρέφει ανέγγιχτα από τον άνθρωπο οικοσυστήματα και να βασανίζει μέσω του συνεχούς βιομηχανικού θορύβου πολλούς κατοίκους της περιοχής μας, εμφανίζει και πολλές ομοιότητες με την άλλη την κλασική ανάπτυξη, την αποκαλούμενη και «μαύρη»…
Αυτόνομη Συλλογικότητα Εύβοιας: Γεια χαρά
Εργαζόμενος: Γεια χαρά
ΑΣΕ: Θα μας πεις λίγο για τη δουλειά στην οποία εργαζόσασταν, τα χαρακτηριστικά της εταιρίας όπως και πόσο χρονών πιάσατε δουλειά;
Ερ: Ήμασταν μια παρέα φίλων 18-20 χρονών, όπου είχαμε μεγαλώσει στο ίδιο χωριό και πιάσαμε δουλειά στην ίδια εταιρία. Η εταιρία ήταν μικρή, έκανε σέρβις των μηχανών των ανεμογεννητριών και ο ένας ιδιοκτήτης της από τους δύο ήταν και αυτός από το χωριό μας. Δουλεύαμε συνήθως εκτός έδρας σε νησιά – Ανδρο, Χίο, Μυτηλίνη, Ψαρά, Κύπρο και αλλού.
Ερ: Όχι έναν μήνα μπορεί να δουλεύαμε και έναν να μην δουλεύαμε. Ή να μην δουλεύαμε ακόμα και δύο και τρεις μήνες. Και αυτούς τους μήνες μέναμε χωρίς εισόδημα – εντελώς ξεκρέμαστοι.
ΑΣΕ: Από ωρομίσθιο;
Ερ: Πέρναμε 4 ευρώ την ώρα συν ένα ποσό για φαγητό την ημέρα. Όταν μετά, που μας απέλυσε, ρώτησα εργαζομένους σε άλλες εταιρίες, μου είπαν ότι στα εκτός έδρας το ωρομίσθιο κυμαινόταν στα 10-12 ευρώ.
ΑΣΕ: Δώρα;
Ερ: Όχι δεν μας έδινε δώρα. Μας τα έκλεβε. Όταν ένας εργαζόμενος έφυγε και του ζήτησε τα δεδουλευμένα, που είχαν μέσα και τα δώρα, τότε έβαλε όλους τους άλλους να υπογράψουν ότι τα δώρα εμπεριέχονται στα ψίχουλα του ωρομισθίου.
ΑΣΕ: Μου έλεγες πριν για αυτήν την ιστορία με τις κάμερες, θα μπορούσες να την επαναλάβεις;
Ερ: Ναι. Δουλεύαμε τότε σε ένα νησί, πάνω στο βουνό μια ώρα μακρυά από τη Χώρα και δουλεύαμε υπεργολαβία για έργο της ΔΕΗ. Όταν πηγαίναμε το πρωί και πιάναμε δουλειά, τότε κλείναμε τις κάμερες, που σήμαινε ότι έχουμε αρχίσει βάρδυα. Αλλά όταν φεύγαμε, μας είχε υποχρεώσει να μην τις ανοίγουμε εκείνη την ώρα, αλλά να επιστρέφουμε το βράδυ 8-9 η ώρα να το κάνουμε. Γιατί προφανώς με αυτόν τον τρόπο άρμεγε περισσότερο τη ΔΕΗ, προφανώς σε συνεργασία με τον αρμόδιο Δεητζή. Βέβαια αυτό ήταν επίσης και δύο επιπλέον ώρες απλήρωτη εργασία δική μας, που την κάναμε μέσα στο καταχείμωνο, τη νύχτα και τα κατσάβραχα.
ΑΣΕ: Κανένα άλλο τραυματικό που έχεις να θυμάσαι;
Ερ: Ναι. Γενικά το χειρότερο από όλα, ακόμα και από την κοροϊδία με τα λεφτά, ήταν ότι όταν ήσουν μαζί με το αφεντικό, ό,τι κρυάδα έλεγε το αφεντικό, έπρεπε να γελάς ή τουλάχιστον να κάνεις πως γελάς…
ΑΣΕ: Τελικά πως φύγατε;
Ερ: Ένα άτομο ζήτησε τα νόμιμα δεδουλευμένα. Τσακώθηκαν άγρια και πήρε τουλάχιστον ένα μέρος τους. Τότε φώναξε εμάς τους υπολοίπους και μας έκανε αύξηση, όπως επίσης μας έβαλε να υπογράψουμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτα άλλο από αυτόν από το παρελθόν.
Βέβαια μετά την αύξηση πέρασαν 5 μήνες χωρίς να μας στείλει για δουλειά. Όταν πήγαμε να τον ρωτήσουμε τι θα γίνει, τότε μας είπε ότι απολυόμαστε. Είχε προσλάβει κάποια άλλα παιδιά όπου και αυτά μετά από λίγο καιρό τα απέλυσε.
ΑΣΕ: Δουλεύεις ακόμα στον κλάδο;
Ερ: Εγώ όχι, αλλά κάποια από τα άλλα παιδιά ναι.
ΑΣΕ: Κάτι τελευταίο πριν το κλείσιμο που θα ήθελες να μας πεις;
Ερ: Ναι, ήθελα να πω πως αν μέσα στο ίδιο χωριό, που με κάποιους από τους εργαζόμενους το αφεντικό ήταν και συγγενής, υπήρχε τέτοια αντιμετώπιση, δηλ για την ακρίβεια μας ρούφαγε το αίμα με το καλαμάκι, σκέψου αλλού τι μπορεί να γίνεται…
