Ο Έντουαρντ Σάξμπι, θερμός υποστηρικτής του Κρόμγουελ και φανατικός εχθρός του στη συνέχεια, όταν ο τελευταίος, σε αντίθεση με όσα διακήρυσσε μέχρι να ανατρέψει το βασιλιά Κάρολο Α’ της Αγγλίας το 1649, επέβαλε θεοκρατική δικτατορία, έγραφε υποστηρίζοντας την τυραννοκτονία απέναντι σε επικριτές της, ότι θα προκαλέσει μεγαλύτερα δεινά από όσα επιχείρησε να εξαλείψει: «Είμαι παγιδευμένος σε ένα χαντάκι, όπου σίγουρα θα με βρει ο θάνατος αν δεν κάνω κάτι, αλλά αρνούμαι να δεχτώ βοήθεια από φόβο μήπως, αφού βγω, πέσω σε ένα άλλο. Αφήνω την ασθένεια να με σκοτώσει, επειδή η θεραπεία ενέχει κινδύνους».
Νομίζω ότι η ρήση του Σάξμπι ταιριάζει απόλυτα απέναντι στον κορμό της επιχειρηματολογίας των αρνητών του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού – δεν αναφέρομαι στους αρνητές καθαυτής της ύπαρξής του, γιατί πρόκειται για «ψεκασμένους», αλλά στους αρνητές του εμβολιασμού που θεωρούν ότι η «επιχείρηση εμβολιασμός» από τις εξουσίες και το κεφάλαιο αποτελεί πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από την πραγματικότητα της ασθένειας. Βέβαια, όσο περνάει ο καιρός, οι δύο τάσεις του αντιεμβολιασμού, η θεοκρατική προνεωτερική και η μεταμοντέρνα μεταπολιτική, τέμνονται περισσότερο γιατί ευλόγως η κατηγορηματική άρνηση του εμβολιασμού διολισθαίνει στη διαρκή υποτίμηση της επικινδυνότητας του κορωνοϊού.
Τονίζω ότι αυτό το κείμενο δεν επιδιώκει να αναπτύξει επιστημονικά επιχειρήματα, που ούτως ή άλλως δεν διαθέτει ο συντάκτης του, εξάλλου έχουν ειπωθεί και γραφτεί πάμπολλα σπουδαία. Είναι ένα κείμενο αμιγώς πολιτικοκινηματικό, που θέλει να συνοψίσει τις βασικές αρχές και αξίες του ανταγωνιστικού κινήματος που οδηγούν όχι απλώς στην αποδοχή, αλλά στη μαχητική διεκδίκηση του καθολικού εμβολιασμού του πλανητικού πληθυσμού – των εγκαταλειμμένων φτωχών χωρών και περιοχών (ενδεικτικά, ενώ οι πολίτες του Ισραήλ κάνουν την 4η δόση, μόνο το 25% των Παλαιστινίων έχει κάνει την 1η), πρωτίστως με την κατάργηση των πατεντών, και των αποκλεισμένων κατηγοριών της «αναπτυγμένης» Δύσης (άστεγοι, μετανάστες, φυλακισμένοι, Ρομά κ.ο.κ.). Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, ο καθολικός εμβολιασμός δεν είναι υποχρέωση, αλλά δικαίωμα των λαών, που το υπονομεύει ποικιλότροπα ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, και η συνεισφορά των εμβολίων στην αντιμετώπιση της νοσηρότητας και της πρόωρης θνησιμότητας, χωρίς να παραλείπουμε την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και τη βελτίωση της ποιότητάς της, ανεκτίμητη. Θεωρώ από έωλο έως φαιδρό το επιχείρημα ότι τα αντι-Covid εμβόλια δεν έχουν δοκιμαστεί επαρκώς, αφενός επειδή ο ιός δεν προβλέπεται ακριβώς, ώστε η επιστήμη να προετοιμάζεται, αλλά τον αντιμετωπίζει όταν εκδηλώνεται και αφετέρου γιατί η πρωτοφανής λήψη τους σε πλανητικό πεδίο έχει αποδείξει ότι οι επιπτώσεις τους υπολείπονται κατά πολύ των κινδύνων που ενέχουν πλείστες όσες ιατρικές, φαρμακευτικές και απλές κοινωνικές πράξεις, όπως, π.χ., ένα ταξίδι, για τις οποίες δεν έχει ξεσπάσει τόσος σάλος, εκτός βέβαια αν πρόκειται για το σατανικό τσιπάκι, οπότε είναι άλλη συζήτηση…
Με απασχολεί ιδιαίτερα στο ιδεολογικό πεδίο το «εποικοδόμημα αντίστασης» του αντιεμβολιασμού, ιδιαίτερα από τμήματα του αναρχικού και του ακροαριστερού χώρου. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι σκόπιμο, αλλά με φοβίζει περισσότερο αν είναι αυθεντικό. Όχι μόνο επειδή στους καιρούς της βαρβαρότητας υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν αγώνων για αξιοπρεπή ζωή αντί για «υπερήφανο θάνατο», ιδιαίτερα όταν τον προκαλούμε και σε άλλους μεταδίδοντας την… αντίστασή μας. Εν προκειμένω, πιστεύω ακράδαντα ότι αποτελούν μαζική κοινωνική αντίσταση αγώνες για ενίσχυση του ΕΣΥ, προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, ολοκληρωμένη πρωτοβάθμια φροντίδα και δωρεάν τεστ σε όλο τον πληθυσμό, αποσυμφόρηση των ΜΜΜ κ.λπ. Αυτά χρειαζόμαστε και αυτά πιέζουν την κυβέρνηση, όχι ρασοφόρες κινητοποιήσεις και πομφόλυγες για «γενετικό ολοκληρωτισμό». Μια κοινωνία φοβισμένη και εσωστρεφής δεν αγωνίζεται, χρειάζεται πρωτίστως συνοχή και αυτοπεποίθηση. Ούτε βεβαίως περιμέναμε τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού για να καταλάβουμε το ποιόν των πολυεθνικών του φαρμάκου, την απληστία και την πολιτική ηγεμονία τους. Όπως επίσης γνωρίζουμε την εκβιαστική κερδοσκοπία τους με τις πατέντες, τα αντικαρκινικά φάρμακα, την υπερπαραγωγή αντιβιοτικών, αντικαταθλιπτικών κ.λπ. Όμως, μην τρελαθούμε. Η πολυεθνική κερδίζει πολύ περισσότερα από τα συμβατικά φάρμακα και προφανώς δεν επικαλούμαστε το ναζιστικό παρελθόν της Bayer για να μην πάρουμε ασπιρίνη…
Αν όμως η «αντίσταση» που προανέφερα με απασχολεί ιδεολογικά, η επίκληση της «αυτοδιάθεσης του σώματος» από ορισμένους-ες κατά του εμβολιασμού (τους) με εξοργίζει. Κατ’ αρχάς είναι υποκριτική: Δεχόμαστε τόσους διανοητικούς και ψυχικούς ετεροπροσδιορισμούς στη ζωή μας, το εμβόλιο μας μάρανε; Ωστόσο, δεν είναι αυτό το κύριο. Τούτη η εκδοχή «αυτοδιάθεσης του σώματος» ουδεμία σχέση έχει, π.χ., με την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος που διακηρύσσει το φεμινιστικό κίνημα, αντίθετα αποτελεί έναν εγωιστικό ανιστόρητο νεολογισμό, άσχετο με τις παραδόσεις του κινήματος. Το «αυτεξούσιο» διεκδικείται και πραγματώνεται ταυτόχρονα με τη διεκδίκηση και την πραγμάτωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και τη συλλογική απόλαυση των αγαθών της ισότητας και της ελευθερίας. Δεν μπορεί η ατομικότητα που αντιστέκεται στην ομοιομορφία να διαστρέφεται σε ατομικισμό –και μάλιστα ιδεολογικοποιημένο– που θέτει το άτομο απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, γιατί, μην ξεχνάμε, μιλάμε για πανδημία, όχι μια «γριπούλα»…
Τούτων δοθέντων, ενώ είμαι αναφανδόν υπέρ του καθολικού εμβολιασμού, είμαι κατά του υποχρεωτικού καθολικού εμβολιασμού από αυτή την κυβέρνηση στην παρούσα συγκυρία. Γιατί δεν στηρίζει τη δημόσια υγεία, δεν έχει πάρει ουσιαστικά μέτρα πρόληψης της διάδοσης του ιού (ούτε το ίδιο κουταλάκι στην κοινωνία δεν απαγόρευσε στους παπάδες…), εκμεταλλεύτηκε την υγειονομική καραντίνα του 2020-21 για να περάσει αντικοινωνικούς νόμους και να επιβάλει σκληρή αστυνομοκρατία, δεν προσπάθησε να πείσει –και να βοηθήσει– τον πληθυσμό να εμβολιαστεί, αντίθετα με την άθλια συμπεριφορά της τον αποπροσανατόλισε. Επομένως, αν εξαιρέσουμε συγκεκριμένα επαγγέλματα (των αστυνομικών συμπεριλαμβανομένων) που ο μη εμβολιασμός τους αποτελεί άμεσο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, αυτή η κυβέρνηση είναι ανυπόληπτη και ανίκανη για να επιβάλει τον καθολικό εμβολιασμό και αν το επιχειρήσει θα το κάνει με τρόπους υγειονομικά και κοινωνικά επικίνδυνους. Δυστυχώς, γιατί είναι πολύ δύσκολο, μόνο το ευρύτερο κίνημα και η ζωντανή κοινωνία (από τα υγειονομικά σωματεία και τους συλλόγους χρόνια πασχόντων μέχρι συνδικάτα και φοιτητικούς συλλόγους, δήμους, δημοτικές κινήσεις και κάθε λογής οργανώσεις) μπορούμε να δώσουμε τον ενωτικό αγώνα για την ενίσχυση του ΕΣΥ και τον καθολικό εμβολιασμό.
