«Από μια άποψη, ήταν σαν αγώνας Δημοσιογράφοι-Πολιτικοί, με θέμα ποιος έχει περισσότερο πολιτικό κεφάλαιο (ή ποιος είναι λιγότερο απαξιωμένος)»: Αλιεύουμε το σχόλιο του Δημοσθένη Παπαδάτου για το debate της Τετάρτης 10/5/2023:
Από μια άποψη, ήταν σαν αγώνας Δημοσιογράφοι-Πολιτικοί, με θέμα ποιος έχει περισσότερο πολιτικό κεφάλαιο (ή ποιος είναι λιγότερο απαξιωμένος). Οι δημοσιογράφοι, όσοι τουλάχιστον θεώρησαν ότι “έχασαν” στη διακομματική –ότι τα μεγαλύτερα κόμματα τους περιόρισαν σε διακοσμητικούς ρόλους–, πήραν ένα είδος ρεβάνς. Δεν είναι τυχαίο ότι η περισσότερη συζήτηση από χτες γίνεται γύρω από τη Ράνια Τζίμα: ανάμεσα στους έξι, κανείς δεν συνδέθηκε περισσότερο, πιο στοιχειοθετημένα και αξιοπρεπέστερα με το θυμό “ενάντια στους πολιτικούς”.
* Ο Μητσοτάκης ήταν κουρδισμένος, διεκπεραίωσε το ρόλο του διαχειριστή, μίλησε σε ένα μετροπαθές κοινό μετριοπαθώς, παραδέχτηκε τελετουργικά λάθη και ένα σκάνδαλο για να μην τον πρήζουν, και έδωσε ραντεβού για το δεύτερο γύρο, με τη νηφαλιότητα υποψηφίου που κερδίζει από την ασυνεννοησία της αντιπολίτευσης.
* Θεωρώντας ότι τους αριστερούς τους “έχει”, λόγω Μητσοτάκη, και σε συνέχεια του μέχρι τώρα σχεδιασμού (μεταγραφή Αντώναρου, συστημικές προσωπικότητες στο Επικρατείας, εμφανίσεις σε λάιφστάιλ εκπομπές, απεύθυνση σχεδόν αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ), ο Τσίπρας μίλησε σε ένα κοινό που θέλει ησυχία, δεν θέλει άλλους μετανάστες, φοβάται την Τουρκία, ζορίζεται οικονομικά αλλά δεν θέλει “περιπέτειες”. Στη θέση της παλιάς φρεσκάδας, που έχει χαθεί, υπάρχει ένας θυμωμένος αντιμητσοτακισμός, μια ρετρό άγρα συμβόλων (μια ο Αντρέας, μια ο Φλωράκης), ένα “σοβαρευτείτε μήπως τελειώνουμε, και μη με πολυπρήζετε”.
* Ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να πείσει ως σοβαρός αρχηγός (“έχω μιλήσει με περίπου 6 αρχηγούς κρατών, όχι με τον Μητσοτάκη”). Πολλή “αξιοκρατία” και “ευκαιρίες”, λίγη αντίθεση στους πλειστηριασμούς, ένας εθνικιστικός δεκάρικος ενάντια στις “Πρέσπες του Αιγαίου” και σαφείς αποστάσεις από ΝΔ.
* Ο Κουτσούμπας αδιάφορος, ζορίστηκε με τους κανόνες του ντιμπέιτ (ιδίως με το χρόνο), διόρθωσε την παθολογικά αντιΣΥΡΙΖΑ γραμμή, προσπάθησε να κάτσει και λίγο με τη νεολαία — νομίζω ανεπιτυχώς.
* Ο Βελόπουλος έχει ανταγωνισμό στα δεξιά και απώλειες βουλευτών, εξού και πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στη μαχητικότητα και τη γραφικότητα. Καλά τα πήγε αυτή τη φορά –αξιοποιώντας τη φθορα των συστημικών, την ακροδεξια διαθεσιμότητα, την ιδεολογική πλατφόρμα Σαμαρα.
* Ο Βαρουφάκης απέκρουσε την κινδυνολογια, περί νομισμάτων και συνέχισε να απευθύνεται σε δυο κοινά: το ριζοσπαστικό του 2015 και ένα πιο μετριοπαθές, που θέλει τεχνογνωσία, νηφαλιότητα και προκοπή. Παρά το στενό κορσέ και την αποστείρωση του ντιμπέιτ, που δεν βοηθούν μη επαγγελματίες πολιτικούς (και με εξαίρεση κυρίως τα περί …FBI και την πρώτη απάντηση στο “τι κάνεις σε νέα Ιμια”), μια χαρα τα πήγε.
* Για κάποιον περίεργο λόγο, ανθρώπινο δικαίωμα είναι μόνο να μην παρακολουθειται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ή η στρατιωτική ηγεσία — όχι να μην πνίγουμε πρόσφυγες.
