Αλιεύουμε από το προφίλ του Δημοσθένη Παπαδάτου στο facebook (26/2):
Ο αποκλεισμός Πολάκη από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτη είδηση στα φιλικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση Μέσα. Με το ρόλο που είχε αναθέσει στον εαυτό του ο πληθωρικός πρώην υφυπουργός –το ρόλο του οργανωτή της “κερκίδας”: της αντιπαράθεσης με αντιπάλους της ηγετικής ομάδας μέσα και έξω από το κόμμα, χωρίς όρια–, δεν ξέρω πόσοι θα στενοχωρηθούν για την εξέλιξη. Η εξέλιξη όμως δεν είναι μονοσήμαντη.
Ο ρόλος του Πολάκη ήταν ό,τι πιο κοντινό στην αλησμόνητη Αυριανή της δεκαετίας του ’80 και στους σημερινούς φωνακλάδες εκπροσώπους της ΝΔ. Αλλά τα πράγματα (και οι ρόλοι) έχουν και μια δεύτερη όψη.
Η Αυριανή ήταν κατακίτρινη, όπως και οι παραθυράτοι θορυβοποιοί της Δεξιάς. Αυτοί, όμως, ενίσχυαν το “φρόνημα” των οπαδών και το αίσθημα της αντιπαλότητας με την άλλη ομάδα. Δεν με γοητεύει καθόλου η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής: εκτρέφει χούλιγκαν. Αλλά είναι διαφορετικό να τιμωρείς τον Πολάκη γιατί είναι διχαστικός απέναντι στην εσωκομματική μειοψηφία ή απρεπής απέναντι σε στελέχη αντίπαλου κόμματος. Και είναι άλλο να τον κόβεις, όπως νωρίτερα τον Κουρουμπλή, γιατί σου λέει ότι τη Δεξιά δεν την κερδίζεις με πρόγραμμα “αγάπη μόνο” — πρέπει να κάνεις και τομές, να σπάσεις αυγά, να τσακωθείς, να φορολογήσεις, να διώξεις. Αλλιώς χωράνε όλοι στο λαό, γιατί όλοι ψηφίζουν, κι εσύ απευθύνεσαι γενικά …στο λαό.
Η ροπή του Πολάκη στην αυθαιρεσία, η κρητική λεβεντο…μαγκιά, η έξη στην πρόκληση, δεν είναι αριστερές αρετές και δίνουν τροφή στην κριτική των γραφείων τύπου στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλα αυτά είναι πρώτα επικοινωνία και στυλ — μετά πολιτική. Πιο πολιτικό, αντίθετα, είναι, ανάμεσα στις τόσες αυθαιρεσίες του Πολάκη, να τιμωρείται αυτή που διακινδυνεύει την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στους δικαστικούς και στα φιλήσυχα μεσοστρώματα. Και, με πιο εσωτερικούς όρους, αυτή που αμφισβητεί ποιος κυβερνά επιτέλους αυτό το κόμμα.
