Το κείμενο το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο του Βασίλη Παπαστεργίου στο facebook.
Το περιοδικό δρόμου Σχεδία έφτασε τα 100 τεύχη.
Για ένα έντυπο τα 100 τεύχη είναι ένας αυτονόητα σημαντικός σταθμός, μια απόδειξη επιτυχίας.
Αγοράζω το έντυπο από το πρώτο του τεύχος και νομίζω ότι έχω πάρει – αλλά και έχω διαβάσει – όλα τα τεύχη του ως τώρα.
Είχα εξάλλου έρθει σε επαφή με τα περιοδικά δρόμου πολλά χρόνια πριν, διαβάζοντας το Big Issue στην Αγγλία. Αλλά είχα παρακολουθήσει και την πρώτη σταδιοδρομία των περιοδικών δρόμου στη χώρα μας με την έκδοση του περιοδικού Δρομολόγια στα τέλη των 90s, ένα εγχείρημα που είχε στηρίξει έμπρακτα μεταξύ άλλων τότε και ο Περικλής Κοροβέσης.
Η Σχεδία, όπως ίσως ξέρετε, είναι ένα περιοδικό που στηρίζει τους πωλητές της, που είναι άστεγοι, μακροχρόνια άνεργοι και γενικά άνθρωποι σε μεγάλη δυσκολία.
Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι υπάρχει απόλυτη διαφάνεια στα οικονομικά του εντύπου. Έτσι, ο αγοραστής γνωρίζει ότι από τα 4 ευρώ που δίνει τα 2,70 θα πάνε στον πωλητή είτε ως εισόδημα είτε ως παρακράτηση φόρου και εισφορά υπέρ ΕΦΚΑ.
Διαφάνεια, λογοδοσία, αλλά μέριμνα προς τους πιο αδύναμους. Έτσι το έντυπο κερδίζει σε αξιοπιστία και οι πωλητές όχι μόνο κερδίζουν ένα βασικό εισόδημα αλλά εξασφαλίζουν και την ασφάλισή τους.
Όσοι εξαπολύουν κεραυνούς από τον καναπέ τους κατά των ΜΚΟ, ας σκεφτούν ότι υπάρχουν ΜΚΟ που κάνουν κάτι λίγο πιο χρήσιμο από τους ίδιους, δηλαδή βοηθάνε και κανέναν άνθρωπο.
Εκτός από τα παραπάνω, ξεχωρίζω την Σχεδία για 3 ακόμα λόγους, που έχουν να κάνουν με το περιεχόμενο του περιοδικού.
Πρώτον, τα editorial του Χρήστου Αλεφάντη, της ψυχής του εντύπου, που είναι μία από τις καλύτερες στήλες που υπάρχουν στον – σε μεγάλη κρίση βρισκόμενο – Ελληνικό Τύπο. Κρίμα που δεν είναι συγκεντρωμένα κάπου.
Δεύτερον, τα θέματα που αφορούν στην κρίση της κοινωνικής πολιτικής στη χώρα μας, τα οποία επιμελείται συνήθως ο Σπύρος Ζωνάκης.
Χωρίς υπερβολή, θα έλεγα ότι τα 100 τεύχη της Σχεδίας, θα μπορούσαν να αποτελούν ένα μικρό εγχειρίδιο κοινωνικής πολιτικής, καθώς αποτελούν μια εξαιρετική καταγραφή των ελλείψεων του κοινωνικού κράτους στην χώρα μας και των προβλημάτων που αυτές προκαλούν σε συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού, αλλά και διατυπώνουν συγκεκριμένες προτάσεις για την επίλυσή τους.
Και τέλος, τα κείμενα της τελευταίας σελίδας, οι διηγήσεις των πωλητών της Σχεδίας. Πολύς κόσμος τις βρίσκει συγκινητικές και νομίζω ότι είναι έτσι.
Στην τελευταία σελίδα της Σχεδίας μιλούν οι άνθρωποι που μεγάλωσαν ¨στης ανάγκης τα θρανία”, με προβλήματα οικονομικά και οικογενειακά, που έχουν αλλάξει πολλές κακοπληρωμένες δουλειές, χειρωνακτικές δουλειές, εποχιακές δουλειές, απλήρωτες δουλειές.
Που έχουν μείνει άνεργοι για καιρό, που έχουν δοκιμάσει να κάνουν κάτι δικό τους και έχουν αποτύχει, που έχουν πολλές φορές πιαστεί στα δόκανα της ποινικής δικαιοσύνης, που έχουν πέσει πολλές φορές και πάντα προσπαθούν να ξανασηκωθούν, με επιτυχίες αλλά και πολλές αποτυχίες.
Άνθρωποι βγαλμένοι λες μέσα από τις ταινίες του Λόουτς και τα σενάρια του Λάβερτι.
Η τελευταία σελίδα της Σχεδίας είναι – θα έλεγε κανείς – μια μικρή ιστορία της εργατικής τάξης της χώρας μας, της τάξης που λες και είναι ανύπαρκτη για τις βασικές πολιτικές δυνάμεις αυτής της χώρας που αγωνίζονται να προσαρμόσουν τον λόγο τους στο ιερό τοτέμ της μεσαίας τάξης.
Αλλά, ξέφυγα.
Χαίρομαι πολύ για την επιτυχία και την μακροβιότητα του περιοδικού. Όσοι δεν το αγοράζετε, δοκιμάστε το.
Όχι από οίκτο ή φιλανθρωπία. Το περιοδικό αξίζει απολύτως τα λεφτά του για το περιεχόμενό του.
Κι αφού δεν θα ήταν πλέον δόκιμο να ευχηθούμε στην ομάδα της Σχεδίας να τα εκατοστίσουν, τους εύχομαι τουλάχιστο να τα χιλιάσουν!
