«Η χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο ήταν ιστορική, αλλά και εξαιρετικά αποτελεσματική για την εικόνα της χώρας. Δεν μάσησε τα λόγια του για τις τουρκικές υπερπτήσεις, τον αναθεωρητισμό της Άγκυρας και το Κυπριακό. Και ζήτησε με ξεκάθαρο τρόπο από τα μέλη του Κογκρέσου να σταθούν απέναντι σε τυχόν νέες παραγγελίες εξοπλισμών…» (Αλέξης Παπαχελάς, Καθημερινή, 18/5/2022)
«Θέλαμε τη στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή και τη Θράκη. Ένα κύριο σημείο ήταν το θέμα της Αλεξανδρούπολης. Θέλουμε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ. Ναι, δεν θέλουμε να είναι εμπορικό το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.» (Νίκος Δένδιας, Επιτροπή Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, 9/5/2022)
Νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα αποσπάσματα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Παπαχελάς, ως οργανικός διανοούμενος του συστήματος και προπαγανδιστής του κράτους, ενθουσιάζεται από τις επιτυχίες του πρωθυπουργού και, παρ’ότι φανατικός ατλαντιστής, χρησιμοποιεί το χαρτί του εθνικισμού, γιατί συνεχίζει να αποτελεί τη βασική τακτική χειραγώγησης του πληθυσμού. Ο Δένδιας, ως εκπρόσωπος του «συνεχούς κράτους», ανακοινώνει τη γεωπολιτική στρατηγική του, που είναι η πλήρης ταύτιση συμφερόντων και σκοπών της Ελλάδας με τις ΗΠΑ.
Έτσι, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ θριαμβολογεί για το αυστηρό «εθνικό μήνυμα» του πρωθυπουργού στην Τουρκία (παρεμπιπτόντως, ο Μητσοτάκης έστειλε το μήνυμα, όχι ο Μπάιντεν…) και με «της γνώσης το φως» που τα διακρίνει εκτιμούν ότι με την υπεραγορά των F35 αλλάζει ριζικά ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας (λες και με οποιαδήποτε αγορά μπορεί να ανατραπεί ο συντριπτικός υπέρ της Τουρκίας συσχετισμός…). Η υποκρισία και η θρασυδειλία στο απόγειό τους. Αγοράζουν πανάκριβα όπλα, χρεώνοντας τραγικά τη χώρα, και απαιτούν από τους εμπόρους όπλων να μην πουλήσουν στους «εχθρούς» τους.
Παράλληλα, η Ελλάδα είναι πλέον ίσως το μεγαλύτερο χερσαίο αεροπλανοφόρο του πλανήτη και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ο μεγαλύτερος αγωγός στρατιωτικού υλικού στο ρωσο-ουκρανικό πόλεμο.
Για όσους συνεχίζουν να επιφυλάσσονται, να το ξαναπούμε: Η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, όχι γιατί ως έθνος-κράτος επιδιώκει τη γεωγραφική επέκταση με στρατιωτικά μέσα (το έχει κάνει και αυτό, αποτυχημένα όμως), αλλά επειδή συμμετέχει ενεργά και δυναμικά στην πολιτικο-στρατιωτική ιμπεριαλιστική αλυσίδα, και μάλιστα στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκό πόλεμο μετά το 1945.
Μέσα σε όλα αυτά, η… απομονωμένη Τουρκία απειλεί με βέτο την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ ενώ ο… ταπεινωμένος από τον Δένδια Τσαβούσογλου (ορθώς) υπενθύμισε ότι η Ελλάδα δεν απειλείται από την Τουρκία εφόσον εγκαταλείψει την απειλή επέκτασης των χωρικών της υδάτων σε 12 ν.μ. (που ουσιαστικά θα ακυρώσουν την πρόσβαση της Τουρκίας στο Αιγαίο…) και σταματήσει να παραβιάζει τον τουρκικό εναέριο χώρο (γιατί η Ελλάδα αυθαίρετα και παράνομα έχει επεκτείνει τον δικό της από 6 σε 10 ν.μ…).
Τούτων δοθέντων, νομίζω ότι προκύπτει αβίαστα πως ο ελληνο-τουρκικός ανταγωνισμός δεν μπορεί να επιλυθεί με υπερεξοπλισμούς, αντίθετα επιβαρύνεται, και ο μοναδικός δρόμος είναι η συμβιβαστική επίλυση όλων των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με ταυτόχρονη δέσμευση στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδιακή επίλυση του Κυπριακού. Αντιλαμβάνομαι ότι τα κράτη και οι κυρίαρχες τάξεις των δύο χωρών έχουν πολλούς λόγους να συντηρούν τον εθνικιστικό ανταγωνισμό και, βεβαίως, πως οι συνεχείς αγορές όπλων και η «πολεμική απειλή» μπορεί να επιβαρύνουν τους λαούς τους, αλλά αποτελούν συστατικό στοιχείο της αναπαραγωγής τους και της αναβάθμισής τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Και κάτι τελευταίο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Αμάν ρε παιδιά, σύμφωνοι ,«κυβερνησιμότητα», αλλά τι είναι αυτά τα ψελλίσματα για την υποχωρητικότητα του Μητσοτάκη απέναντι στην Τουρκία και τις υψηλές τιμές των F35; Λέξη για την Αλεξανδρούπολη, κουβέντα για ένα σχέδιο ειρήνης στην περιοχή; Τόσος ατλαντισμός και εθνικισμός για ένα πουκάμισο αδειανό;
