Αλιεύσαμε από το προφίλ στο facebook της Χριστίνα Κυδώνα
Την τελευταία εβδομάδα διασωληνώσαμε τρία “φαλαινάκια” με δύσπνοια λόγω λοίμωξης αναπνευστικού. Ας μου επιτραπεί ο όρος, μετά την σπαρακτική ταινία του Αρανόφσκι, σκέφτομαι το αν και κατά πόσο βγάζουμε ένα ρατσισμό για τους παχύσαρκους αρρώστους, ως υγειονομικοί. Θα΄λεγα ναι, αλλά η πηγή αυτού του θυμού που μας προκαλεί η νοσογόνος παχυσαρκία, δεν είναι το αντιαισθητικό του σώματος, αλλά η ανασφάλεια που προκύπτει από το γεγονός του ότι είναι δύσκολο να τους διασώσουμε. Σε σχετικά νέα ηλικία (40-60 ετών) φτάνουν στα επείγοντα συχνά σε προθανάτια κατάσταση, με άλυτα χρόνια προβλήματα για τα οποία δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ γιατρό. Και μας είναι τεχνικά δύσκολο, ειδικά στις οξείες επιπλοκές, το επεμβατικό κομμάτι της ιατρικής αντιμετώπισης. Το άγχος αυτό για την πιθανότητα της μη διάσωσης, μας κάνει σκληρούς και ίσως επιθετικούς. Το έχω δει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω νιώσει την καλοσύνη, την ευαλωτότητα και την ενοχή που κρύβονται κάτω από αυτό το παχύ στρώμα λίπους.
Και για να σπάνε οι βεβαιότητες, οι ασθενείς αυτοί πολλές φορές μας εκπλήσσουν και κατορθώνουν να επιβιώσουν against all odds! Μάλιστα έχει διατυπωθεί ο όρος “the obesity paradox” στην Εντατικολογία, για το πως οι παχύσαρκοι βαρέως πάσχοντες – παραδόξως – επιβιώνουν περισσότερο από τους ασθενείς με το σύνηθες σωματικό βάρος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε ασθενής, παρά την αυτοκαταστροφή του, αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Όπως είπε και ο Brendan Fraser στη βράβευση του: “αν κι εσείς βρείτε τη δύναμη να σηκωθείτε στα πόδια σας και να βαδίσετε προς το φως, μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν”.
