Αλιεύουμε ανάρτηση του Μπάμπη Κουρουνδή στο facebook για τη συζήτηση σχετικά με τις προτεινόμενες θεσμίσεις για τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από την κάθοδο στις εκλογές.
Αναφορικά με τη συζήτηση που άνοιξε για την επικείμενη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης σχετικά με τον αποκλεισμό κομμάτων από τις εκλογές, μου φαίνεται πειστική η τοποθέτηση του Thanasis Kampagiannis και ενδιαφέρουσα η πρόταση του Xenofon Contiades :
Ο πρώτος επισημαίνει εύστοχα τον προβληματικό χαρακτήρα της ρύθμισης που διέρρευσε η κυβέρνηση. Η εν λόγω ρύθμιση αποδίδει στον Άρειο Πάγο την εξουσία να ανακηρύσσει ή όχι πολιτικά κόμματα κατά βούληση, με βάση το ρευστό κριτήριο του αν αυτά έχουν ως σκοπό την “ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Το κριτήριο αυτό είναι τόσο ευρύ, που δίνει τη δυνατότητα στη δικαστική εξουσία να το χρησιμοποιήσει απέναντι σε κάθε ριζοσπαστικό κόμμα που παλεύει για την επέκταση της δημοκρατίας, πέραν από το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Ούτε όμως και η τροπολογία που φαίνεται να προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ), που αναφέρεται ρητά στη ναζιστική ιδεολογία, αφού θέτει ένα ιδεολογικό κριτήριο το οποίο εύκολα μπορεί να επεκταθεί. Τούτη η κριτική δεν γίνεται από τον Καμπαγιάννη, εκ των συνηγόρων πολιτικής αγωγής στη δίκη της ΧΑ για να μην ξεχνιόμαστε, με όρους υποτίμησης του προβλήματος: πραγματικά, μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση που ενδύθηκε τον μανδύα κόμματος προκειμένου να τελέσει εγκληματικές πράξεις προσπαθεί να επανεμφανιστεί και αυτό δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους.
Σ’ αυτό το σημείο έρχεται η πρόταση του Κοντιάδη, ο οποίος επίσης εκφράζει εύλογες δημοκρατικές επιφυλάξεις για την πρόταση που διέρρευσε. Προτείνει όμως ταυτόχρονα μια εναλλακτική διατύπωση που αξίζει να συζητηθεί:
“Στις βουλευτικές εκλογές λαμβάνουν μέρος είτε συνδυασμοί υποψηφίων ενός μόνο κόμματος είτε συνδυασμοί συνασπισμού περισσότερων του ενός συνεργαζόμενων κομμάτων είτε συνασπισμοί ανεξάρτητων υποψηφίων είτε μεμονωμένοι υποψήφιοι. Για την κατάρτιση συνδυασμού υποψηφίων κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων θα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
α) Το κόμμα να έχει ιδρυθεί νόμιμα.
β) Ο πρόεδρος, ο γενικός γραμματέας, τα μέλη της διοικούσας επιτροπής, ο νόμιμος εκπρόσωπος και οι υποψήφιοι βουλευτές του κόμματος να μην έχουν καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία ή για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.”
Με αυτήν την πρόταση, δεν αποκλείεται να είναι μεμονωμένος υποψήφιος ή υποψήφιος σε συνασπισμό ανεξάρτητων υποψηφίων κάποιος που έχει καταδικαστεί για τα προηγούμενα αδικήματα, δεδομένου ότι μια τέτοια ρύθμιση θα ήταν αντίθετη στο άρθρο 51 του Συντάγματος. Επίσης, τα αδικήματα που επισύρουν τον αποκλεισμό του κόμματος ορθώς περιορίζονται. Η εν λόγω πρόταση έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι αφαιρεί από το δικαστήριο τη διακριτική ευχέρεια να αξιολογήσει ποια κόμματα υπηρετούν την “ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος” και αποϊδεολογικοποιεί τη σχετική απόφαση. Δεν είμαι έτοιμος να πω ότι την ενστερνίζομαι πλήρως, θεωρώ όμως ότι αξίζει να συζητηθεί σε αντίθεση με την κυβερνητική πρόταση η οποία δεν μου φαίνεται εναρμονισμένη ούτε με το Σύνταγμα ούτε με τη δημοκρατική αρχή.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην ξεχνάμε μια συζήτηση την οποία η κυβέρνηση συνειδητά δεν άνοιξε ποτέ: αν θέλουμε να επιφέρουμε ένα καίριο πλήγμα στους νοσταλγούς του Χίτλερ και της χούντας πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στο ποιές πολιτικές (ρατσισμός, εθνικισμός, φτωχοποίηση…) επωάζουν το αυγό του φιδιού. Η αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής αποτελεί πρωτίστως ζήτημα κοινωνικό και πολιτικό.
