Δύο είναι τα στοιχεία, μεταξύ άλλων, που χαρακτηρίζουν την υγεία στη χώρα μας. Οι εξαιρετικά χαμηλές δημόσιες δαπάνες υγείας, οι πολύ υψηλές, ποσοστιαία, ιδιωτικές δαπάνες, και η πολύ άνιση επιβάρυνση μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών κοινωνικών κατηγοριών.
Σύμφωνα με την Eurostat, οι συνολικές δαπάνες υγείας κατά κεφαλήν ανέρχονται στα 1731 ευρώ, την ίδια στιγμή, που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 3159! Η Ελλάδα, λοιπόν, δαπανά κατά 45% λιγότερα από ό,τι η μέση ευρωπαϊκή χώρα. Για να έχουμε μια πιο αναλυτική σύγκριση, η Πορτογαλία ξοδεύει 2331 ευρώ, η Ισπανία 2609, η Μάλτα 2932, η Γαλλία 3807, η Αυστρία 4302, η Γερμανία 4831. Η Γερμανία, δηλαδή, δαπανά 183% περισσότερα από ό,τι η γαλάζια μας πατρίδα.
Ο τομέας της υγείας είναι από τους περισσότερο πληττόμενους από την άσκηση άγριων νεοφιλελεύθερων «εξοικονομήσεων», που αποτελούν μια διαχρονική σταθερά, αλλά έχουν κυριολεκτικά εκτοξευθεί επί μνημονίων. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε το γεγονός πως μεγάλο τμήμα των δαπανών είναι πλασματικό, σε ό,τι αφορά την κοινωνική τους ωφέλεια, λόγω της τεράστιας διαφθοράς, τα πράγματα γίνονται πραγματικά ακραία, όπως κι αν το μετρήσουμε.
Αναφορικά με τα συνολικά μεγέθη, η Ελλάδα δαπανά περίπου το 8% του ΑΕΠ της για την υγεία, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι στο 10%. Η σχέση, μάλιστα, επιδεινώνεται διαχρονικά, στο μέτρο που στη χώρα μας έχουμε διαρκή μείωση, όταν στην υπόλοιπη ΕΕ η αύξηση είναι συνεχής.
Επιπλέον, η δημόσια χρηματοδότηση καλύπτει μόλις το 60% των δαπανών, με μέσο ευρωπαϊκό όρο στο 80%. Το υπόλοιπο 40% αφορά άμεσες ιδιωτικές δαπάνες, αν αφαιρέσουμε ένα ασήμαντο 4%, που καλύπτουν οι ιδιωτικές ασφαλίσεις, γεγονός, που την φέρνει στη δεύτερη χειρότερη θέση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αντίστοιχο ποσοστό άμεσων ιδιωτικών δαπανών στην ΕΕ είναι μόλις 15%!
Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, που προέκυψε από πρόσφατη έρευνα είναι ότι οι φτωχοί πληρώνουν ποσοστιαία δυο φορές περισσότερα από ό,τι οι πλούσιοι.
Οι λόγοι γι’ αυτό είναι προφανείς: έχουν χειρότερη υγεία, στο μέτρο που ο συνολικός τρόπος ζωής και διατροφής είναι χειρότερος κατά πολύ πολλές φορές, είναι άσχημα πληροφορημένοι σχετικά με τις υπηρεσίες υγείας, δεν έχουν τα κατάλληλα κοινωνικά δίκτυα, που λειτουργούν εξαιρετικά ευεργετικά για τις ανώτερες κοινωνικές κατηγορίες.
Δεδομένου ότι η κατάσταση είναι αληθινά ανατριχιαστική θα περίμενε κανείς η συζήτηση για την δημόσια υγεία να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης, πράγμα που δεν συμβαίνει. Δεν συνέβη ούτε στην πρόσφατη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.
Η «από τα κάτω» αιτία είναι, νομίζω, πως η ακραία επιβιωτική ανασφάλεια, σε συνδυασμό με την τρομερή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, κάνει ακόμη και την υγεία να εμφανίζεται ως πολυτέλεια, στο βαθμό, που δεν εμποδίζει τη «ελεύθερη» διάθεση της εργασιακής δύναμης του «ελεύθερου», να αποφασίσει αν θα ζήσει προσαρμοζόμενος, ή θα πεθάνει, μέσου εργαζόμενου.
Η «από τα πάνω» αιτιολόγηση συνίσταται στο ότι οι βασικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις -ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ- ξέρουν πως τα περιθώρια είναι μηδενικά αν δεν αθετηθεί ο μνημονιακός ζουρλομανδύας. Πράγμα που ούτε να περάσει από το μυαλό μας δεν επιτρέπεται, μια και όλα ήταν για τη σωτηρία της χώρας.
Οι κάτοικοί της, ιδίως οι περιττοί, έτσι κι αλλιώς, έρχονται και παρέρχονται.
