Κάθε Σάββατο σε ένα συρταράκι του φιλόξενου Κομοδίνου υπάρχουν οι Βιβλιοβελονιές, με ένα απόσπασμα από κάποιο ωραίο βιβλίο, το οποίο έχει λογοτεχνικό ή/και ιστορικο-πολιτικό ενδιαφέρον. Ο τίτλος του αποσπάσματος είναι δικής μου επιλογής. Το απόσπασμα θα συνοδεύεται με μια μικρή παρουσίαση του βιβλίου από το οποίο προέρχεται. Σήμερα επιλέγουμε το βιβλίο «Love ‘n’ peace bro», της Ειρήνης Νομικού από τις εκδόσεις «Ελκυστής»  

***

«“Ζαχρά, θέλω να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό, μου επιτρέπεις;”

“Για τη χιτζάμπ;” της απαντάει χαμογελαστά.

 “Ναι”.

“Για μένα είναι θέμα αισθητικής και ταυτότητας. Στη Συρία δεν τη φορούσα στη δουλειά μου ούτε στην κοινωνική μου ζωή. Ούτε στα ταξίδια μου σε διάφορα συνέδρια διανοήθηκα ποτέ να τη φοράω. Όταν όμως ξέσπασε ο πόλεμος και κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να σταματήσει, τη φόρεσα σαν προστασία, σαν δήλωση της ταυτότητάς μου. Ναι, είμαι μουσουλμάνα, κι όμως είμαι μια μορφωμένη γυναίκα, μια εργαζόμενη, μια γυναίκα που σκέφτεται. Αυτό είναι το μήνυμά μου τόσο στους τζιχαντιστές όσο και στους Ευρωπαίους. Ξέρω πώς μας βλέπουν στην Ευρώπη! Εγώ όμως είμαι η ίδια που ήμουνα και πριν την ισλαμοφοβία. Για μας, είναι ένα σύμβολο του πολιτισμού μας και θέλω να με σέβονται, όπως σέβομαι και εγώ όλους τους λαούς και τους πολιτισμούς”.»

Το “LOVE ‘N’ PEACE BRO” της Ειρήνης Νομικού από τις εκδόσεις Ελκυστής είναι ένα όμορφο, ιδιαίτερο, γυναικείο μυθιστόρημα. Πολιτικό και ρεαλιστικό, καθώς η πλοκή του εξελίσσεται στους δρόμους των Εξαρχείων, τα δικαστήρια, το Στέκι Μεταναστών και το Χώρο Στέγασης Προσφύγων City Plaza, το βιβλίο της Ειρήνης αποτελεί μια οξεία ματιά στις σχέσεις γυναικών – αντρών, στις αντινομίες και τα αδιέξοδά τους, αλλά και στις εσωτερικές συγκρούσεις που βιώνουμε όσες και όσοι πιστεύουμε πως παλεύοντας για να αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζουμε και τους εαυτούς μας – ή μήπως αλλάζοντας τους εαυτούς μας αλλάζουμε και τον κόσμο;

Στην Αθήνα του 2014, δύο ηλικιωμένοι ερωτευμένοι, η Τιτίκα, μια «στρατευμένη χίπισσα», και ο Μανόν, ένας «εμμονικός επαναστάτης», μέσα στην κατάληψη προσφύγων Ουτοπία γνωρίζονται μεταξύ τους, συγκρούονται και συμφιλιώνονται, προσπαθούν να ανιχνεύσουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει μαζί με καταπληκτικούς ανθρώπους, όπως η σύρα προσφύγισσα Ζεχρά, ο ελληνοαμερικανός πολίτης του κόσμου Ilias και το προσφυγόπουλο Αγκίντ.

Με σφιχτή πλοκή, εξαιρετικούς διαλόγους και πρωτότυπους χαρακτήρες, η συγγραφέας κερδίζει τη συγκίνηση του/της αναγνώστη-ριας και συνάμα πραγματοποιεί ένα μικρό έπος: τη συνάντηση χιπισμού και Αριστεράς, που αποτελεί εξάλλου και τη ζωογόνο αντίφαση της Ειρήνης μας…

Νίκος Γιαννόπουλος

Διαβάστε επίσης

Η Ίμπιζα κάποτε έμοιαζε με μια από τις Σποράδες… Αυτή την παραοικονομία θέλουμε;

Το κείμενο το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο της Iris Lykourioti στο Facebook.…