Utopia Avenue – David Mitchell, μτφρ Μαρία Ξυλούρη,εκδόσεις Μεταίχμιο, 2021 σσ 714
Τι θα πάρουμε αν βάλουμε στο ίδιο σχήμα έναν τζαζ σεσιονίστα ντράμερ, μια τραγουδίστρια της φολκ με κάποια δισκογραφική επιτυχία -που δεν ερμήνευσε όμως η ίδια, έναν μπλούζμαν μπασίστα και τέλος, έναν τύπο που παίζει ηλεκτρικές κιθάρες απ’ το υπερπέραν; Ναι ακριβώς αυτό: Ψυχεδέλεια. Καλωσορίσατε στα ’60s!
Όταν οι Beatles βολόδερναν την Abbey Road, οι Stones ανακάλυπταν τη Συμπάθεια τους προς τον Διάβολο, ο Ian Curtis ετοιμαζόταν για το πέρασμα στην εφηβεία, κι ένα ψιλόλιγνος ξανθός τύπος με περίεργα μάτια ετοιμαζόταν να εκτοξευτεί στ’ άστρα, κάπου στο μακρινό 1967 μια ετερόκλιτη μπάντα σερνόταν στα καταγώγια του Σόχο προσπαθώντας να βρει το δρόμο της, τη δική της ουτοπία.
Το Utopia Avenue είναι ένα μυθιστόρημα ύμνος στη μουσική, τον έρωτα, την ανθρώπινη ψυχή, κι εν τέλη στην δεκαετία της απελευθέρωσης. Ένα σύντομο ταξίδι απ’ το μηδέν στο άπειρο κι από εκεί ως την αιωνιότητα. Τέσσερις, δηλαδή ίσως όχι ακριβώς τέσσερις, διαφορετικοί μουσικοί οι οποίοι θα φτιάξουν μια μπάντα, θα αγαπηθούν θα μισηθούν, και θα πεθάνουν αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από αστερόσκονη και σκατά.
Στην πολυτάραχη δεκαετία του ’60 ο Mitchell φτιάχνει μια τρομακτικά εκπληκτική ιστορία για τα όνειρα, τα ναρκωτικά, τη σεξουαλικότητα, την παράνοια, ρίχνοντας εκεί μέσα τους χαρακτήρες του να κολυμπήσουν. Κι αν κι όλοι με τον τρόπος τους θα πνιγούν, κι όμως όλοι θα έχουν κολυμπήσει στον ωκεανό της δόξας.
Ένα βιβλίο που στο τέλος κάνει τον αναγνώστη είτε βέβαιο πως έχει ακούσει στα πλατό του να στριφογυρίζει το Paradise Is The Road to Paradise ή το Stuff of Life, είτε να ξενυχτάει στο διαδίκτυο ψάχνοντας αυτή την τρομερή μπάντα που μέχρι τώρα δεν είχε ανακαλύψει. Η αληθοφάνεια δεν είναι απλώς μια προσέγγιση ή ίσως να ήταν ο εύκολος τρόπος για να ξεμπερδέψουμε από το βιβλίο του Mitchell. Οι ιστορίες των Μος, Χολογουέι, Ντε Ζουτ και Γκρίφιν αποδίδονται με εξαιρετικό τρόπο, μπλέκονται και στροβιλίζονται, δημιουργώντας στον αναγνώστη το συναίσθημα ότι απ’ τη μια διαβάζει λύματα στη Wikipedia ενώ απ΄ την άλλη έχει ζήσει από κοντά τις ιστορίες αυτές, σαν κάποιος φίλος των τεσσάρων μουσικών.
Συνοδεύεται απαραίτητα με μουσική των ‘60s σε οποιοδήποτε φορμάτ, και στο τέλος αφήνει την πικρία ότι όλα αυτά τα υπέροχα που διαβάσαμε είναι προϊόν μυθοπλασίας και οι Utopia δεν υπήρξαν ποτέ, παρά μόνο στο μυαλό του συγγραφέα. Ή του Ντε ζουτ. Ποιος ξέρει;
