Γωγώ Λιανού, Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς και άλλα κρακ, Eκδόσεις Red n’ noir 2020, σσ.: 64 / Το ρήμαγμα, Eκδόσεις Red n’ noir 2022 σσ: 24
[Η γενιά μου μετρά τις μέρες της με χαμένα μεροκάματα.
Όταν οι άλλοι κοιμούνται και ξυπνούν, η γενιά μου ζει
και πεθαίνει.
η γενιά μου ξέρει να λέει «ευχαριστώ», «παρακαλώ»,
και να προσφέρει.
[…]
Η Γενιά Μου – Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς και άλλα κρακ]
Είναι δύσκολο να παρουσιάσεις μια ποιητική συλλογή, γιατί στην ουσία πρέπει να μιλήσεις απροκάλυπτα για σένα. Έχοντας αυτό στο μυαλό για καιρό αναβάλλω αυτή την παρουσίαση, αν και νιώθω μέσα μου ότι κάτι χρωστάω σε αυτή την ποιητική συλλογή. Θα αρχίσω με μια αξιακή για μένα διατύπωση. Η ποίηση χωρίζεται σε δυο κατηγορίες: Σε αυτήν που λατρεύεις και σε αυτή που σου φαίνεται αδιάφορη. Μια ποιητική συλλογή η θα σε ταράξει ή δεν θα την θυμάσαι το άλλο πρωί. Μέση λύση δεν υπάρχει, όπως με ένα μυθιστόρημα που μπορεί και να μην σου πολυαρέσει, αλλά και κάτι λέει και μπλα ,μπλα, μπλα. Το αν είναι ωραίο το λεξιλόγιο, η φόρμα και άλλα τέτοια, είναι για τους φιλόλογους. Για τ@ν αναγνώστ@ μετράει μόνο αν τ@ν αγγίζει στην ψυχή.
Κι ακριβώς αυτό έχουμε εδώ. Μια κατάθεση ψυχής. Μια αναμέτρηση της Γωγώς με τη Λιανού. Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς είναι μια κατάβαση στα αχαρτογράφητα βάθη της ανθρώπινης ψυχής μέσα από μια διαδικασία δημόσιας εξομολόγησης.
Η Λιανού μιλάει για την εαυτή της πρώτα και κύρια, όμως μέσα από το ατομικό περνάει τελικά στο συλλογικό. Μιλάει για την Γωγώ και για την γενιά της. Σε μια δημόσια δήλωση αποπειράται –και καταφέρνει– να φέρει απέναντί της και υπόλογους τους δαίμονές της. Να τους θέσει προ των ευθυνών τους. Δαίμονες ανθρωπόμορφους ή και όχι.
Μιλάει για την εαυτή της, και γίνεται η φωνή της γενιάς μας. Μιας γενιάς βυθισμένης στην μονιμότητα του εφήμερου, στο άγχος της επιβίωσης, στις συμβουλές του γιατρού και κάθε είδους ειδικού που μας κλείνει μέσα στη χούφτα μερικά χαπάκια.
Η συλλογή αυτή μιλά για τον έρωτα, την απόρριψη, την αντίσταση. Μίλα για όσ@ εξαναγκάστηκαν να πειστούν πως «δεν αξίζουν και κάτι», την ώρα που για αρκετ@ς από εμάς αξίζουν πάρα πολλά. Μιλά εν τέλει για την ψυχική υγεία, σε μία εποχή που τα Ψυ προβλήματα εμφανίζονται πιο συχνά κι από τη γρίπη. Είναι μια διαδικασία μεταστοιχείωσης του –προσωπικού και βιωμένου– τραύματος σε συλλογική μνήμη.
Βαθιά προσωπική η γραφή της, όπως οφείλει κάθε ποιητ@ς, αρπάζει από τον καρπό του χεριού τ@ν αναγνώστ@ και του λέει «έλα να δεις». Οδηγούμαστε από ένα μικρό κρακ σε ένα μεγαλύτερο, κι έπειτα από απώλεια σε απώλεια.
Η ιστορία ενός άκαρδου μας οδηγεί στην ιστορία ενός αυτόχειρα. Εκεί γίνεται και η σύνδεση με το Ρήμαγμα, ένα βιβλίο που θεωρώ ότι συμπληρώνει το τελευταίο Κρακ.
Ποιος είναι όμως ο άκαρδος; Μιλάει η Γωγώ σε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο; Μιλάει στην εαυτή της; Μονολογεί ή κάνει διάλογο, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιεί ο συνομιλητής της; Τι μας ωθεί στο να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο άκαρδο;
Η μέρα ενός αυτόχειρα για ποιον ξημερώνει; Για τον άκαρδο, για την ποιήτρια ή για σύσσωμη τη γενιά της; Μπορεί ένας άνθρωπος χωρίς καρδιά, ένας άκαρδος, κάποιος που δεν άντεξε, που δεν μάτωσε, που δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό Κρακ, να οδηγηθεί σε μια τέτοια πράξη;
Σίγουρες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Όσο πιο συχνά ρωτάς, τόσες περισσότερες ερωτήσεις θα βρίσκεις. Η Λιάνου δεν θέλει να μας δώσει καμία απάντηση που δεν ξέρουμε ήδη. Είναι εδώ μόνο για να εξιστορήσει τη δική της αλήθεια.
Εν κατακλείδι, το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς μπορεί να μην είναι και τίποτε παραπάνω από αυτό ακριβώς που δηλώνει. Είναι όσα νιώθει, και όσα με θάρρος και περηφάνια, θέλησε να μοιραστεί ποιήτρια με τ@ν [δυνητικό] αναγνώστ@ της. Κι όποιος βρει ή νιώσει, ανάμεσα σε αυτά τα Κρακ κάτι δικό του, είναι δική του προσωπική υπόθεση. Κι αυτή είναι όλη η ομορφιά αυτών των δύο βιβλίων.
