Jean-Bernard Pouy, ΣΤΕΓΝΑ! Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ ξανά (μτφρ.: Ζ. Δ. Αϊναλής), εκδόσεις Oposito 2020, σσ.: 143
-Ζούλιους, πρέπει να επιστρέψεις.
-Δεν υπάρχει περίπτωση.
-Πρέπει να αναστήσεις την Ένοπλη Σπινοζική Φράξια.
-Δεν υπάρχει λόγος. Η Ηθική έζησε κάποτε. Δεν είναι πλέον του κόσμου τούτου.
-Λάθος.
-Γιατί;
-Γιατί ο Χέγκελ επέστρεψε.
Είκοσι δύο χρόνια μετά την εποχή της Μεγάλης Χεσίλας, ο Ζούλιους έχει αποσυρθεί κάπου στους στίχους του Sympathy for the Devil. Τα αντανακλαστικά του μοιάζουν να έχουν λειανθεί, μα όχι σκουριάσει, και η άλλοτε βρώμα της αγχωτικής μητρόπολης που τον κρατούσε στην τσίτα έχει πλέον δώσει την θέση της σε ένα καθαρό πάτωμα και ένα φρεσκοπλυμένο στρώμα.
Μακριά από αυτό που κάποτε ήταν η Γαλλία, και πλέον έχει μετατραπεί σε ένα αχανές γήπεδο ποδοσφαίρου, ο Ζούλιους έχει αποσυρθεί από το προσκήνιο μετά την νίκη του επί του Χέγκελ στην εποχή του Μεγάλου Ξεκαθαρίσματος.
Κι όμως, αυτός ο βρομερός Χέγκελ έχει αφήσει πίσω τη σπορά του, τους δύο του Γιούς, που έχουν ανασυνταχθεί σε μια συμμορία χουλιγκάνων. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο Σπινόζα πρέπει να γαμήσει ξανά τον Χέγκελ.
Σε ένα ζοφερό μέλλον, όπου οι δομές της κοινωνίας και του κράτους έχουν πλέον διαλυθεί, οι πόλεις έχουν μετατραπεί σε γκέτο χουλιγκάνων και η γεωγραφία έχει κατακερματιστεί σε περιοχές ελλέγχου από νεόμπατσους και νεοχούλιγκανς. Σε έναν ύστερο καπιταλισμό με την έλλειψη των ορυκτών καυσίμων, την κατάρρευση των χρηματιστηρίων, την διάλυση του κράτους, όλα ορίζονται και λύνονται με το χείριστο ανθυποκατασκεύασμα της Διαλεκτικής: το ποδόσφαιρο.
Σε αυτό το σάιμπερ-νουάρ μυθιστόρημα ο Pouy [προ]βλέπει και αναπαριστά την οπαδοποίηση της καθημερινής ζωής. Μια συλλογιστική της γραμμικής εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας υπό τον ζυγό του οπαδού. Η οπαδική σκέψη στην πολιτική, τον αθλητισμό, την αισθητική εν τέλει, σταδιακά καταλήγει στην απαλοιφή των πεδίων, ώστε στο τέλος μας μένει ο οπαδός. Μια νεοπρωτόγονη κοινωνία ασυδοσίας ανομίας -όχι αναρχίας- και εν τέλει σκέτης βλακείας, όπου η κριτική σκέψη και η Ηθική αποτελούν παρελθόν. Σε αυτό το σύμπαν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Στην δική μας πραγματικότητα άραγε έχει; αν γδυθεί τον μανδύα του πολιτισμού, πόσο άραγε απέχει η εποχή μας από την εποχή του Ζούλιους;
