Κάθε Σάββατο (με μερικές εξαιρέσεις) σε ένα συρταράκι του φιλόξενου Κομοδίνου υπάρχουν οι Βιβλιοβελονιές, με ένα απόσπασμα από κάποιο ωραίο βιβλίο, το οποίο έχει λογοτεχνικό ή/και ιστορικο-πολιτικό ενδιαφέρον. Ο τίτλος του αποσπάσματος είναι δικής μου επιλογής. Το απόσπασμα θα συνοδεύεται με μια μικρή παρουσίαση του βιβλίου από το οποίο προέρχεται. Σήμερα επιλέγουμε το βιβλίο «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» της Χίλντας Παπαδημητρίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

 

«Από τη μεριά της θάλασσας η αύρα κατάφερε να βρει τον δρόμο ανάμεσα και πάνω από τα ψηλά και τα ψηλότερα κτίρια, κουβαλώντας μια πνοή αρμύρας. Ή ήταν ιδέα του; Σήκωσε τα μάτια και είδε το ματωμένο φεγγάρι να κυλάει αργά πάνω από την Ακρόπολη. Μετά κατέβασε τα χέρια του με τις χειροπέδες. Κι αυτά ματωμένα ήταν.»

Το «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» της Χίλντας Παπαδημητρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο είναι ένα σύγχρονο και ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα με την καλύτερη έννοια των όρων. Συγγραφέας άλλων τριών επίσης πολύ καλών βιβλίων, με ήρωα τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο, η Χίλντα κάνει… πρωταθλητισμό στο ελληνικό νουάρ. Με εύρος γνώσεων και εμπειριών (νομικά, μουσικά, μετάφραση κ.ά.), εμπλουτίζει τις 459 σελίδες της με γοητευτικό τρόπο –στον αντίποδα της συντηρητικής, οικογενειοκρατούμενης και αποστειρωμένης κοινωνικά λογοτεχνίας του… πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος Πέτρου Μάρκαρη.

Αυτό που κάνει ξεχωριστό –και ιδιαίτερα αγαπητό σε μένα– το βιβλίο της Χίλντας είναι η θεματολογία του και η βαθιά ριζοσπαστική ματιά του: Μνημόνια, κρίση και κοινωνική ερήμωση, διάλυση του κράτους πρόνοιας και παραπαίουσες ΜΚΟ, διαφθορά, πολυπλόκαμες ημεδαπές μαφίες και τράφικινγκ συνθέτουν το τοπίο εξέλιξης της υπόθεσης. Σίγουρα η συγγραφέας είναι συστηματική ερευνήτρια, αλλά, χωρίς να τη γνωρίζω προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι διαθέτει βιώματα και νοητικές επεξεργασίες που της επέτρεψαν να αριστεύσει σε όλα αυτά τα πεδία, τα όχι και τόσο συνήθη στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Προφανώς, νουάρ χωρίς πλοκή με ένταση, γοργούς ρυθμούς και ανατροπές διολισθαίνει σε αστυνομικίζον δοκίμιο, που εγώ τουλάχιστον το βαριέμαι, κάτι που η Χίλντα το αποφεύγει νικηφόρα, επικουρούμενη από τους πρωτότυπους χαρακτήρες και τη ζωντανή γλώσσα της. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί…

Διαβάστε επίσης

Η Ίμπιζα κάποτε έμοιαζε με μια από τις Σποράδες… Αυτή την παραοικονομία θέλουμε;

Το κείμενο το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο της Iris Lykourioti στο Facebook.…