Το κείμενο το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο της Βαγγελίτσας Κοντοδήμα στο facebook.
Είδα την ταινία Blonde. Οκ, υπάρχει μια τάση τα τελευταία χρόνια για απομυθοποίηση των κινηματογραφικών χαρακτήρων και αποκαθήλωση των ηρώων – ηρωίδων στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όμως στην ταινία αυτή ο σκηνοθέτης μάς παρουσιάζει μόνο τη δραματική και άρρωστη πλευρά της ηρωίδας, σαν να υπήρχε μόνο αυτή. Και μας κατηγορεί που καταναλώναμε τόσα χρόνια Μαίρυλιν σε βάρος της Νόρμα Τζην. Δε λέω, αφήνει μια αιχμή στο πώς λειτουργεί η βιομηχανία του θεάματος. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα του. Και αναρωτιέμαι, αν θα ήθελε η Μαίρυλιν να ξέρει ο κόσμος όλος, στιγμές που έζησε και την προσέβαλαν και πιθανόν προσπαθούσε να ξεχάσει και η ίδια.
Γενικά η ταινία φέρεται σαν να προσπαθεί να ψυχαναλύσει την πρωταγωνίστρια, αλλά όχι και να τη θεραπεύσει.
Και αυτό που μου φαίνεται εξαιρετικά ύποπτο, λόγω της χρονικής στιγμής και των όσων συμβαίνουν παγκοσμίως σχετικά, είναι ότι κάθε φορά που κατέληγε να κάνει έκτρωση, η ταινία δείχνει εικόνες σχηματισμένου εμβρύου με αργά πλάνα που επαναλαμβάνονται, σαν αυτές που θα έδειχναν σύλλογοι υποστήριξης αγέννητου παιδιού, να της μιλάνε και της ζητάνε να μην τα σκοτώσει.
Αλήθεια τώρα;
Και με τη ζωή της Μαίρυλιν θα κάνουν πολιτική πάνω στο σώμα μας;
