Το αλιεύσαμε από τον τοίχο της Katerina Revela:
Το ΚΗΠΑΚΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, το μοναδικό στο υπόγειο που κατοικώ, δέχεται αυτές τις μέρες συνεχείς νυχτερινές επισκέψεις . Δε ξέρω πράγματι πως να τους υποδεχθώ, και τι κέρασμα προτιμούν.
Στο πέρασμά τους, αφήνουν πίσω τους ξεριζωμένα λουλουδάκια, πεταμένες οι γλαστρούλες μου στο πεζοδρόμιο, σα σπασμένες βαρκούλες που τις άρπαξε το κύμα, η όμορφή μου χρυσοκίτρινη μαργαρίτα, ο πιο λαμπερός μου ήλιος, με πόση βία, με πόσο μίσος τη ξερίζωσαν και που την πάνε άραγε την κοπελίτσα μου;;
Και η τόσο ντροπαλή μου η πορτοκαλί μου η γαρυφαλλίτσα, που τόσα γαρύφαλλα της άρπαξαν, με κοιτά με παράπονο καραβοτσακισμένη από το πιατάκι που πίνει το νεράκι της… κάθε λίγο που φέρνει στο φως τα λουλουδάκια της, ορμάνε πάνω της με τόση μανία, τι σας έκανε η ομορφούλα μου;;
Πώς να τα φέρει βόλτα ένας άνθρωπος, με τα κομμάτια του σπασμένα, πεταμένα με τόση αγέρωχη αδιαφορία στο πεζοδρόμιο; Ποιος είσαι εσύ, που καταστρέφεις το χαρούμενο κηπάκι μου, ποια κατήφεια σε κατασπαράζει; γιατί χτυπάς με τόσο μίσος τις ομορφούλες μου; γιατί προκαλείς τόσο πόνο; τι σου φταίξαμε; Πως να σε πω; ποιο είναι τ’ όνομά σου;
