«Δεν μπορεί να δίνεται η δυνατότητα απαλλαγής από τα θρησκευτικά σε χριστιανούς ορθόδοξους μαθητές», δήλωσε σήμερα το πρωί σε τηλεοπτική εκπομπή η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (βεβαίως, βεβαίως) Νίκη Κεραμέως, επικαλούμενη τις τέσσερις αποφάσεις του ΣτΕ που λένε ότι η απαλλαγή μπορεί να δίνεται για λόγους θρησκευτικής συνείδησης μόνο στους μαθητές που είναι άθεοι και σε αυτούς άλλων θρησκευμάτων.
Μπροστά όμως στη χαρά της για την εισήγηση του ΣτΕ, βάση της οποίας το Υπουργείο θα εκδώσει τη σχετική εγκύκλιο τις επόμενες ημέρες ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς, η υπουργός παρέλειψε να πει ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ είναι προγενέστερες της απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου που έχει καταδικάσει τη χώρα μας, καθώς και ότι η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων έχει γνωμοδοτήσει πως η απαλλαγή μπορεί με μια απλή αίτηση να δίνεται στον οποιονδήποτε μαθητή ανεξαρτήτως θρησκεύματος.
Ξέχασε επίσης να αναφερθεί και σε μια μικρή «λεπτομέρεια»: ότι τη γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων την είχε ζητήσει η ίδια επειδή της το είπε το ΣτΕ. Δηλαδή, αρχικά η υπουργός ζήτησε από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα να γνωμοδοτήσει κατόπιν υπόδειξης του ΣτΕ, και μετά τη γνωμοδότηση που δόθηκε επικαλείται το ΣτΕ προκειμένου να μην εφαρμόσει την γνωμοδότηση που η ίδια ζήτησε. Ένας κανονικός τραγέλαφος που θυμίζει δηλώσεις του προέδρου του Εδεσσαϊκού. Ή για να το πούμε αλλιώς, μονά – ζυγά δικά τους για να μην διαταραχτεί η αιμομικτική σχέση του κράτους με την εκκλησία της Ελλάδας.
Πέρα όμως από την υπουργό που μας είπε ότι η πολιτεία οφείλει να συμμορφωθεί με το ανώτατο δικαστήριο, θα ήθελα να εκφράσω κάποια ερωτήματα, βάσει και της δικής μου δυσάρεστης προσωπικής εμπειρίας.
Πώς αποδεικνύεται στα αλήθεια ότι ένας μαθητής είναι χριστιανός ορθόδοξος; Προφανώς επειδή βαφτίστηκε, είναι η εύλογη και μοναδική απάντηση. Είναι λογικό όμως να επικαλούμαστε τον υποχρεωτικό νηπιοβαπτισμό, τον οποίο αποφάσισαν οι γονείς λόγω των δικών τους πεποιθήσεων τη δεδομένη στιγμή, ως στοιχείο που μπορεί να χαρακτηρίζει εσαεί κάποιον ως χριστιανό ορθόδοξο;
Πόσο χριστιανικό είναι να υπερισχύει μια πράξη απόλυτης επιβολής, που ας μην ξεχνάμε ότι πάντα κάθε επιβολή είναι στην ουσία και ένας φασισμός, επί της πιθανής επιθυμίας που μπορεί να εκφράσει ένας μαθητής σε μια μεταγενέστερη χρονική φάση της ζωής του να μην χαρακτηρίζεται πλέον ως χριστιανός ορθόδοξος;
Πόσο θεολογικό είναι να εξισώνεται μια απλή ιδιότητα/ταμπέλα που δόθηκε κάποτε σε έναν μαθητή με το ζόρι με την πίστη ενός άλλου μαθητή, ο οποίος μπορεί να έχει μια βαθειά βιωματική σχέση με το θείο; Και πόσο λογικό είναι ένας 17χρονος να μπορεί να ψηφίζει, δηλαδή να αποφασίζει για τις ζωές των άλλων, αλλά την ίδια στιγμή να του στερείται το δικαίωμα να αποφασίσει για την δική του ζωή, και για το αν θέλει να αποδράσει από μια κοινότητα στην οποία τυχαία εντάχθηκε πολλά χρόνια πριν;
Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά, άλλωστε είναι στη φύση της κάθε εξουσίας να μην απαντά σε αυτούς που ρωτούν, γιατί η εξουσία κατά βάθος φοβάται τους ανθρώπους που αναρωτιούνται, μα πιο πολύ τρέμει και για τις απαντήσεις τους.
Και στο νου μου έρχεται πάλι εκείνος ο στίχος του Θανάση, που συνεπαίρνει τις καρδιές των ζωντανών ανθρώπων και τις φτερουγίζει: «όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει».
