Διαδηλώσεις στην Αβάνα τον Ιούλιο του 2021.El Mundo / Youtube

Το αδίκημα της «εξέγερσης» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να κριθεί μια διαμαρτυρία στο δρόμο. Η «προσβολή» των συμβόλων δεν μπορεί να δικαιολογήσει ποινές φυλάκισης. Δεν θα έπρεπε να δημιουργούμε «ζώνες εξαίρεσης».

Πηγή: CTXT (11.7.2022) | Μετάφραση: Α.Λ.

Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τη χιονοστιβάδα των θεμάτων που φαίνεται να μας κατακλύζουν καθημερινά σε έναν κόσμο που δεν αφήνει να πάρουμε ανάσα, στην Κούβα τα δικαστήρια ήταν πολύ δραστήρια τους τελευταίους μήνες καταδικάζοντας δεκάδες διαδηλωτές της 11-J (11 Ιουλίου 2021) και μέλη του Κινήματος San Isidro (MSI) (1) σε μεγάλες ποινές φυλάκισης. Έως 25 έτη.

Στις 11-J, χιλιάδες Κουβανοί βγήκαν στους δρόμους σε διάφορες πόλεις του νησιού, σε μεγάλο ποσοστό άνθρωποι φτωχοί και φυλετικοποιημένοι (2)  Ήταν, αναμφίβολα, ένα ασυνήθιστο θέαμα. Η αστυνομία επενέβη και συνέλαβε εκατοντάδες διαδηλωτές. Μετά τα γεγονότα, πολλοί από τους συλληφθέντες δεν αφέθηκαν ελεύθεροι, όπως συμβαίνει συνήθως μετά από διαδηλώσεις στις δυτικές δημοκρατίες, αλλά διώχθηκαν ποινικά για εξαιρετικά σοβαρά και δυσανάλογα αδικήματα, με μακροχρόνιες ποινές που μοναδικό στόχο έχουν να ακυρώσουν την ίδια τη δυνατότητα νέων κινητοποιήσεων, ειδικά σε μια εποχή οικονομικών εντάσεων και αυξανόμενων ανισοτήτων, προϊόν, εν μέρει, της νομισματικής ενοποίησης (3) και των επιπτώσεων της πανδημίας.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που στον υπόλοιπο κόσμο καταγγέλουμε ως «ποινικοποίηση» της διαμαρτυρίας, αλλά με μια ανατροπή. Τα κουβανικά μέσα ενημέρωσης μπορεί να πανηγυρίζουν για τις διαδηλώσεις κατά διαφόρων αδικιών σε άλλα γεωγραφικά πλάτη, αλλά «η Κούβα είναι διαφορετική».

Τα πάντα στην Κούβα «είναι διαφορετικά». Η υποτιθέμενη ιδιαιτερότητά της χρησιμεύει ως τέλειο άλλοθι ώστε να έχουμε διπλά, τριπλά και τετραπλά μέτρα για να κρίνουμε την πραγματικότητά της σε σχέση με άλλες. Όλα είναι διαφορετικά, γιατί αυτό που σε άλλα μέρη θα ήταν απλώς μια διαμαρτυρία –με ή χωρίς πράξεις βανδαλισμού– στην Κούβα είναι ο φορέας της «ιμπεριαλιστικής παρέμβασης». Γιατί στο νησί, το να φωνάξεις «Díaz Canel singao»(4) απέχει μισό βήμα από τον μονροϊστικό προσαρτητισμό (5). Και έτσι η διαμαρτυρία γίνεται συνώνυμη με την προδοσία της πατρίδας. Τα «90 μίλια» ακυρώνουν κάθε συζήτηση.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν καταδικάστηκαν προ ημερών μόνο όσοι διαδήλωσαν στις 11-J, αλλά και μέλη του Κινήματος San Isidro με κατηγορίες που θα απορρίπταμε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, όπως «προσβολή των εθνικών συμβόλων». Επιπλέον, μέχρι το 2021, η Κούβα είχε ενσωματωμένη στον Ποινικό της Κώδικα την έννοια της «προεγκληματικής επικινδυνότητας», η οποία διατηρήθηκε υπό την πίεση του Υπουργείου Εσωτερικών, παρά την κριτική αρκετών νομικών, και η οποία επέτρεπε στις αρχές να συλλαμβάνουν άτομα για αντικοινωνική συμπεριφορά ακόμη και αν δεν είχαν διαπράξει αδικήματα.

Στις 13 του περασμένου Ιουνίου, η Γενική Εισαγγελία της χώρας γνωστοποίησε ότι 76 ποινές για τις «ταραχές» της 11-J ήταν τελεσίδικες ενώ στη συνέχεια ανέφερε ότι «381 άτομα καταδικάστηκαν, μεταξύ των οποίων 16 νέοι ηλικίας 16 έως 18 ετών, κυρίως για τα αδικήματα της εξέγερσης, δολιοφθοράς, ληστείας με άσκηση βίας, επίθεσης, έλλειψης σεβασμού και διατάραξης της δημόσιας τάξης». Αναλυτικά: «Σε 297 κατηγορούμενους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης λαμβάνοντας υπόψη τη σοβαρότητα και τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβησαν τα γεγονότα και την προσωπική τους συμπεριφορά. Για το αδίκημα της εξέγερσης, 36 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης από 5 έως 25 έτη. Για 84 κατηγορούμενους οι ποινές φυλάκισης αντικαταστάθηκαν με άλλες εναλλακτικές ποινές που δεν συνεπάγονται –κατ’ αρχήν, υπό τον όρο της καλής συμπεριφοράς– τη  φυλάκισή τους, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα σωφρονιστικής εργασίας με ή χωρίς εγκλεισμό και περιορισμό της ελευθερίας. Η απόφαση αυτή περιλαμβάνει 15 από τους νέους ηλικίας μεταξύ 16 και 18 ετών».

Η φωνή ενός ρεπόρτερ του Συστήματος Τηλεοπτικών Πληροφοριών της Κούβας (Sistema Informativo de la Televisión Cubana) μας ενημέρωσε σε επίσημο τόνο ότι «τα γεγονότα έθεσαν σε κίνδυνο την ηρεμία και την ασφάλεια των πολιτών». Η 11-J ήταν μια ενορχηστρωμένη ενέργεια «κατά της συνταγματικής τάξης και της σταθερότητας του σοσιαλιστικού μας Κράτους». Πρόσφατα καταδικάστηκαν επίσης ο εικαστικός καλλιτέχνης Λουίς Μανουέλ Οτέρο Αλκάνταρα (Luis Manuel Otero Alcántara) και ο ράπερ και συν-συγγραφέας του τραγουδιού/ύμνου Patria y Vida, Μάικελ Καστίγιο Πέρες «Οσόρμπο» (Maikel Castillo Pérez «Osorbo»), μέλη του Κινήματος San Isidro, το οποίο λειτουργεί ως δίκτυο διαφωνούντων πολιτικής-πολιτιστικής αντιπαράθεσης.

Σε αυτό το διάστημα υπήρξαν αρκετές διαμαρτυρίες από τον ανεπίσημο κόσμο του πολιτισμού. Στις 27 Νοεμβρίου 2020, για παράδειγμα, πραγματοποιήθηκε καθιστική διαμαρτυρία από πολλές δεκάδες καλλιτέχνες, διανοούμενους, ανεξάρτητους δημοσιογράφους και ακτιβιστές μπροστά από το Υπουργείο Πολιτισμού υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, κάτι που θα είχε περάσει απαρατήρητο οπουδήποτε αλλού, όμως στην Κούβα αποτέλεσε ένα «πρωτοφανές» γεγονός. Επιπλέον, σύμφωνα με την Granma ήταν μια απόπειρα «ήπιου πραξικοπήματος». Το ίδιο κατήγγειλε η Juventud Rebelde (6), σε ένα ειδικό πρόγραμμα στο οποίο η διαμαρτυρία παρουσιάστηκε ως «αντι-κουβανέζικο σόου». «Για τον ειδικό στα μέσα ενημέρωσης Χαβιέρ Γκόμες Σάντσες (Javier Gómez Sánchez), αυτό που συνέβη αυτές τις ημέρες με το λεγόμενο Κίνημα San Isidro αποτελεί, προφανώς, τη σκηνοθεσία ενός σεναρίου για ήπιο πραξικόπημα παρόμοιο με αυτό που εφαρμόζεται σε άλλες χώρες όπως η Ουκρανία και η Λευκορωσία». Όσοι συμμετείχαν είναι στην καλύτερη περίπτωση χρήσιμοι ανόητοι και, στη χειρότερη, πληρωμένοι αποσταθεροποιητές του Μαϊάμι.

Οι Οτέρο Αλκάνταρα και Καστίγιο Πέρες καταδικάστηκαν πριν από λίγες ημέρες σε 5 και 9 χρόνια αντίστοιχα, «για τα αδικήματα της προσβολής των συμβόλων της πατρίδας, έλλειψης σεβασμού, δυσφήμισης θεσμών και οργανώσεων καθώς και ηρώων και μαρτύρων, επίθεσης, αντίστασης και διατάραξης δημόσιας τάξης», αναφέρει η Γενική Εισαγγελία της Δημοκρατίας. «Το Δικαστήριο, στην υπόθεση του Οτέρο Αλκάνταρα, υποστήριξε –συνεχίζει η Εισαγγελία– ότι υπάρχει ρητή πρόθεση διαχρονικά σταθερή, να προσβάλει την εθνική σημαία μέσω της δημοσίευσης φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα όπου την χρησιμοποιεί σε δυσφημιστικές πράξεις, συνοδευόμενες από αξιοσημείωτα προσβλητικές και ασεβείς εκφράσεις, υποτιμώντας τα αισθήματα εθνικότητας και υπερηφάνειας που ο κουβανικός λαός αισθάνεται για την εθνική μας σημαία».

Ο Αλκάνταρα κατηγορήθηκε για την περφόρμανς του Drapeau (2019), η οποία –υπενθυμίζει η εφημερίδα El País– συνίστατο στο να φοράει την κουβανική σημαία στο σώμα του για ένα μήνα (στο δρόμο, όταν πήγαινε στην τουαλέτα, στο λεωφορείο, στην ουρά ενός καταστήματος) για να επιστήσει την προσοχή στο δικαίωμα του καθενός να χρησιμοποιεί την εθνική σημαία μετά την ψήφιση ενός νέου «Νόμου περί συμβόλων».

Πολλοί από εσάς που διαβάσατε μέχρι εδώ θα αναρωτιέστε ήδη: Και το εμπάργκο; Η απόσταση των 90 μιλίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ας πάμε εκεί λοιπόν.

Το εμπάργκο/αποκλεισμός –ας το επαναλάβουμε ακόμα μια φορά– είναι ένα ανήθικο και αναποτελεσματικό ιμπεριαλιστικό όπλο για τους σκοπούς για τους οποίους θεσπίστηκε. Τόσο αναποτελεσματικό, που έχει ενισχύσει τους πιο σταλινικούς τομείς του κουβανικού καθεστώτος, αφού πάντα λειτούργησε για να ακυρώνει τη διαφωνία και την κριτική σκέψη σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αυτή όμως η ακυρωτική λογική είναι πιο ευρεία, επικράτησε σε όλο τον κόσμο του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» με ή χωρίς εμπάργκο, και οι τρόποι με τους οποίους έδρασαν οι διάφορες  υπηρεσίες «Κρατικής Ασφάλειας» ήταν παρόμοιοι. Εν τέλει, πάντα μπορεί κάποιος να επικαλείται εξωτερικές απειλές για να σφίξει τις βίδες στο εσωτερικό και να εγκαθιδρύσει ένα  καθεστώς μηδενικής ανοχής στη διαμαρτυρία. Η Ρουμανία, για παράδειγμα, διατήρησε την καταστολή και τη μαζική κατασκοπεία ακόμη και την εποχή των καλών σχέσεων με τη Δύση και το Ισραήλ. Όπως δείχνει η εξαιρετική ταινία Tipografía mayúscula (7), η οποία βασίζεται στα αρχεία της Σεκιουριτάτε (Securitate – Κρατική Υπηρεσία Ασφαλείας), στο Βουκουρέστι τη δεκαετία του 1980, ένα απλό γράψιμο με κιμωλία σε τοίχο με αναφορά στις απεργίες του πολωνικού συνδικάτου Αλληλεγγύη, μπορούσε να προκαλέσει μια τεράστια και αδιανόητη έρευνα της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφαλείας για την ανεύρεση του ενόχου.

Όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, η επίσημη κουβανική ιδεολογία συνδύασε τον «κομμουνισμό» των σοβιετικών εγχειριδίων, περασμένο από κόσκινο, και τον επαναστατικό εθνικισμό, με μια μονολιθική ιδέα του έθνους και του λαού που ταυτόχρονα απέβαλε από το έθνος αυτό κάθε διαφωνία και απαλλοτρίωνε τα αστικά και πολιτικά δικαιώματα των αυτοεξόριστων: αυτή είναι η λογική που εξακολουθεί να στηρίζει την πολιτική του μοναδικού κόμματος. Από το 1959, όλες οι «μαζικές οργανώσεις» έχουν κρατικοποιηθεί και δεν υπάρχει καμία μορφή αυτονομίας –πολιτική, κοινωνική ή πολιτιστική– που να μην αποτελεί αιτία υποψίας ή στόχο με την κατηγορία ότι «παίζει το παιχνίδι της αυτοκρατορίας». Ένα παράδειγμα είναι ο επίσημος Κουβανικός Οργανισμός της Ραπ, ο οποίος είναι υπεύθυνος να αποφασίζει ποιος είναι «πραγματικός» ράπερ, ενώ η ραπ είναι ένα μουσικό είδος που γεννήθηκε και ορίζεται ακριβώς ως δίαυλος αντικομφορμισμού ενάντια στην… εξουσία.

Για να κατανοήσει κανείς την υποκείμενη λογική, πρέπει να ανατρέξει ξανά και ξανά στην οξεία παρατήρηση του αντιφρονούντα κομμουνιστή ποιητή Στέφαν Χέρμλιν (Stephan Hermlin) (8). Όπως υπενθύμισε πριν από καιρό ο μεταφραστής και εκδότης Marc Saint-Upéry, στην αυτοβιογραφική του αφήγηση ο ανατολικογερμανός συγγραφέας ομολογεί ότι για σχεδόν 40 χρόνια ένα περίεργο γνωστικό κενό τον εμπόδιζε να αφομοιώσει την ακριβή διατύπωση μιας διάσημης φράσης των Μαρξ και Ένγκελς: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Ασυνείδητα και συστηματικά, η νοοτροπία του, σφυρηλατημένη από τη σταλινική λατρεία της οργανικής συλλογικότητας που ενσαρκώνεται στο Κόμμα-Κράτος, τον οδηγούσε να διαβάζει αυτή τη φράση ανάποδα: «η ελεύθερη ανάπτυξη όλων είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός». Ένας φίλος, Κουβανός διανοούμενος, μου είπε το ίδιο πράγμα: αν και είχε διαβάσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πολλές φορές, πήρε τη φράση αυτή στα σοβαρά μόνο αφού αποστασιοποιήθηκε από τον επίσημο κομμουνισμό στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Αυτή η γνωστική ασυμφωνία είναι ευρέως διαδεδομένη στον ευρύτερο κόσμο κάποιων αριστερών οι οποίοι συνεχίζουν να υποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ελευθερίας… εκείνων των αριστερών της «ελευθερίας για ποιό πράγμα;», της ελευθερίας όταν δεν θέτει σε κίνδυνο επαναστατικές διαδικασίες, της ελευθερίας όταν υπάρχουν εγγυήσεις ότι δεν θα λειτουργήσει ως «ήπιο πραξικόπημα»… «της ελευθερίας όταν μας αρέσει το προϊόν αυτής της ελευθερίας».

Το σύνθημα του Φιντέλ Κάστρο «Μέσα στην επανάσταση, τα πάντα, ενάντια στην επανάσταση, τίποτα», μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε «Μέσα στο Κράτος, τα πάντα, έξω από το Κράτος, τίποτα», όταν το Κράτος μονοπώλησε κάθε έννοια του όρου επανάσταση. Παρόλο που η διαδικασία της κουβανικής επανάστασης έχει ολοκληρωθεί εδώ και δεκαετίες, η κρατική γραφειοκρατία συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτό το μονοπώλιο του νοήματος, προχωρώντας σε μια λογική του «κομμουνισμού των στρατώνων» (9). Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια της κοινωνικής δημιουργικότητας και η πνευματική και ηθική επιβάρυνση. Η γκρίζα ατμόσφαιρα της γραφειοκρατικοποίησης της κοινωνικής ζωής που συνδέεται με τους υπαρκτούς σοσιαλισμούς.

Το αδίκημα της «εξέγερσης» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να κριθεί μια διαμαρτυρία στο δρόμο. Η «προσβολή» των πατριωτικών συμβόλων δεν μπορεί να δικαιολογήσει ποινές φυλάκισης. Κάθε αριστερός αγωνιστής θα υπέγραφε αυτές τις δύο τελευταίες γραμμές. Όμως «η Κούβα είναι διαφορετική». Μια «ζώνη εξαίρεσης» σε σχέση με το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Το πρόβλημα συνεχίζει να είναι ότι για να δικαιολογήσει κάποιος την εξαίρεση, συνήθως επικαλείται επιχειρήματα που ανταποκρίνονται περισσότερο στις απολιθωμένες λογικές της Κρατικής Ασφάλειας παρά στη ζωντανή δυναμική της χειραφετητικής πολιτικής.

 

Ο Πάμπλο Στεφανόνι είναι δημοσιογράφος και ιστορικός, συνεργάτης ερευνητής στο Fundación Carolina και συγγραφέας του βιβλίου La rebeldía se volvió de derechas? (Clave Intelectual/Siglo Veintiuno,Madrid, 2021).

___________________________

Σημειώσεις

1. Movimiento San Isidro: καλλιτεχνικό και κοινωνικό κίνημα πολιτικού χαρακτήρα που δημιουργήθηκε από μια ομάδα καλλιτεχνών και διανοουμένων που ανήκουν στους Κουβανούς διαφωνούντες, την αντιπολίτευση στο Κουβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Με έδρα την Αβάνα, συνδυάζουν πολιτικές ακτιβιστικές δραστηριότητες με καλλιτεχνικές παρεμβάσεις. Το κίνημα άρχισε να διαμορφώνεται τον Σεπτέμβριο του 2018 με αφορμή τη θέση σε ισχύ του διατάγματος αριθ. 349 που εξέδωσε η κουβανική κυβέρνηση στις αρχές του ίδιου μήνα, το οποίο ρυθμίζει τις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στη χώρα.

2. Ως φυλετικοποιημένα άτομα (racialized people/personas racializadas) αναφέρονται εκείνα στα οποία η κοινωνία έχει αποδώσει μια φυλετική κατηγορία που υπαγορεύει την καταπιεστική ή διακριτική μεταχείριση που δέχονται, ιδίως από επίσημους θεσμούς, μέσω του συστηματικού και θεσμοθετημένου ρατσισμού. Ο όρος επιδιώκει να τονίσει ότι η φυλή είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που επιβάλλεται από τις κυρίαρχες ομάδες στις καταπιεσμένες ομάδες. Ο όρος έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής στην Ισπανία, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων. Στη Λατινική Αμερική, η χρήση της εξαπλώνεται σιγά-σιγά μεταξύ των οργανώσεων βάσης που επιδιώκουν να αναδείξουν τον αντίκτυπο των αποικιοκρατικών διαδικασιών στην κατασκευή της έννοιας της φυλής και των συναφών καταπιέσεων. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης στον Καναδά, αλλά όχι στις ΗΠΑ, όπου ο αντίστοιχος όρος είναι black, brown και indigenous people. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποιείται ο όρος black, asian and minority ethnic.

3.- Μετά από χρόνια συζητήσεων και αναγνώρισης της ανάγκης να πραγματοποιηθεί η νομισματική και συναλλαγματική ενοποίηση στην Κούβα, αποφασίστηκε να αρχίσει την 1η Ιανουαρίου 2021 το έργο της «τάξης», όπως το χαρακτήρισε ο πρόεδρος Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, το οποίο περιλαμβάνει όχι μόνο την εξαφάνιση του διπλού νομίσματος αλλά και τη μισθολογική μεταρρύθμιση καθώς και μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τις επιδοτήσεις και τις δωρεάν παροχές. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί στην τόνωση της εγχώριας παραγωγής και των εξαγωγών και στην τροποποίηση των εισοδημάτων των ανθρώπων μέσω της ενίσχυσης της επίσημης απασχόλησης. Όπως γίνεται αντιληπτό, πρόκειται για ένα σύνθετο ζήτημα που περιλαμβάνει πολλαπλούς ταυτόχρονους μετασχηματισμούς και προσαρμογές: στη νομισματική και συναλλαγματική ισοτιμία, στην αγορά εργασίας και στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών.

4. Στην Κούβα ο όρος singao είναι μια προσβολή που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ένα άτομο χαμηλής ηθικής, με άσχημα συναισθήματα και συμπεριφορές. Η φράση «Díaz-Canel singao» προέρχεται από ένα τραγούδι ραπ και έγινε δημοφιλής ως έκφραση απόρριψης του Κουβανού κυβερνήτη.

5. Ο όρος Μονροϊσμός επινοήθηκε από τον Περουβιανό πολιτικό ηγέτη Víctor Raúl Haya de la Torre (1895-1979), ιδρυτή της Αμερικανικής Λαϊκής Επαναστατικής Συμμαχίας (APRA), για να υποδηλώσει την ιμπεριαλιστική συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λατινική Αμερική. Έχει τις ρίζες του στο Δόγμα Μονρόε (1823), μια πολιτική των ΗΠΑ σχετικά με τον αποικισμό, που πήρε το όνομά του από τον Πρόεδρο Τζέιμς Μονρόε.

6. Juventud Rebelde είναι η εφημερίδα (και ηλεκτρονική σελίδα) της Ένωσης Νέων Κομμουνιστών της Κούβας https://www.juventudrebelde.cu/

7. Tipografía mayúscula (Με κεφαλαία γράμματα), 2020. Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης Radu Jude (Βουκουρέστι, 1977) βασίζει την ταινία του στη δραματοποίηση πραγματικών ανακρίσεων που αντλεί από τα αρχεία της μυστικής αστυνομίας, σε μια προσπάθεια να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διαπερνούν τις κοινωνίες μέχρι του σημείου της πλήρους καταστροφής του κοινωνικού ιστού μέσα από μια τρομακτική δομή συνεργασίας και υποταγής. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, Aferim! (2015), του χάρισε την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ η ταινία του I Do Not Care if We Go Down in History as Barbarians (2018) έλαβε ειδική μνεία στην 37η έκδοση του εν λόγω Φεστιβάλ.

8. Stephan Hermlin (1915–1997), πραγματικό όνομα Rudolf Leder. Ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Έγραψε, μεταξύ άλλων, διηγήματα, δοκίμια, λυρική ποίηση ενώ πλούσιο είναι το μεταφραστικό του έργο.

9. Κομμουνισμός των στρατώνων (Kasernenkommunismus) είναι ο όρος που επινόησε ο Καρλ Μαρξ για να αναφερθεί σε έναν ωμό, αυταρχικό και επιβεβλημένο κολεκτιβισμό και κομμουνισμό, όπου όλες οι πτυχές της ζωής ρυθμίζονται γραφειοκρατικά και είναι κοινοτικές. Ο όρος στρατώνας εδώ δεν αναφέρεται σε στρατιωτικούς στρατώνες, αλλά στους πρωτόγονους εργατικούς κοιτώνες που έμοιαζαν με στρατώνες και στους οποίους ζούσαν οι βιομηχανικοί εργάτες σε πολλά μέρη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή.

Διαβάστε επίσης

Δίκη Πολύκαρπου Γεωργιάδη: μια κακόγουστη φάρσα της «Αντιτρομοκρατικής»

Ενάμιση χρόνο πριν, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο αγωνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης…

Εντουάρ Λουί: «Ενάντια στον φασισμό, θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά»

Τον Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές υπέρ της εργατικής…