Πηγή: Jacobin (11.05.2022) | Μετάφραση: Λίνα Κυργιαφίνη
To πολιτικό κατεστημένο [στις ΗΠΑ] ανησυχεί για τις ειρηνικές διαμαρτυρίες έξω από τα σπίτια δικαστών που τάσσονται κατά των αμβλώσεων. Όταν, όμως, προκαλούνται εμπρησμοί, βομβιστικές επιθέσεις, ακόμη και δολοφονίες σε βάρος παρόχων αμβλώσεων, σπάνια φαίνεται ακόμη και να παρατηρεί.
Υπάρχουν πολλά παράλογα στην αμερικανική πολιτική, αλλά η κατάρρευση του κατεστημένου, αυτή την εβδομάδα, λόγω των διαδηλώσεων υπέρ του δικαιώματος στην επιλογή, πρέπει να βρίσκεται κάπου κοντά στην κορυφή της λίστας.
Τις τελευταίες μέρες, φωνές διαγκωνίζονται για να καταγράψουν την αποδοκιμασία τους για τους διαδηλωτές/τριες που διαδηλώνουν ειρηνικά έξω από τα σπίτια των δικαστών που υφάρπαξαν το δικαίωμα στην άμβλωση. Προέρχονται από Ρεπουμπλικάνους –όπως ο Γερουσιαστής ηγέτης της μειοψηφίας Μιτς Μακ Κόνελ (Mitch McConnell), που προειδοποίησε ότι πρόκειται «για μια προσπάθεια να αντικατασταθεί το κράτος του νόμου από το κράτος του όχλου»– και από Δημοκρατικούς, όπως ο γερουσιαστής του Κονέκτικατ Κρις Μέρφι (Chris Murphy), που κατήγγειλε ανύπαρκτες απειλές βίας από το κίνημα [υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση]. Η συντακτική επιτροπή της Washington Post κατέληξε στην εκτίμηση ότι οι διαμαρτυρίες δεν ήταν νόμιμες και ότι έμοιαζαν με «ολοκληρωτισμό». Ακόμη και ο Λευκός Οίκος, θαρραλέος όπως πάντα, καταδίκασε «τη βία, τις απειλές ή τους βανδαλισμούς», που δε συνέβησαν ποτέ, επιμένοντας ότι οι δικαστές «δεν πρέπει να ανησυχούν για την προσωπική τους ασφάλεια».
Σε αυτές και σε άλλες δηλώσεις, το κατεστημένο μοιάζει να επινοεί κάποιο είδος βίαιου κινήματος εξτρεμιστών, που είναι πρόθυμοι να απειλήσουν, να καταστρέψουν και να σκοτώσουν, προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους. Με άλλα λόγια, μοιάζει να εξορκίζει το κίνημα κατά των αμβλώσεων.
Πράγματι, όλα αυτά τα γραφόμενα των τελευταίων ημερών σχετικά με διαδηλωτές/τριες, που δεν έκαναν κάτι άλλο πέρα από το να ψέλνουν και να στέκονται στο δρόμο, είναι εξαιρετικά γελοία, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει χρησιμοποιηθεί μόνο αυτό το είδος διαμαρτυρίας στην πορεία του κινήματος κατά των αμβλώσεων –του οποίου τα μέλη τακτικά εμποδίζουν τις εισόδους κλινικών για αμβλώσεις, ενώ εξευτελίζουν και κακοποιούν ασθενείς και εργαζόμενους/ες–, αλλά συχνά πηγαίνει πολύ πολύ παραπέρα.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, δέκα γιατροί, εργαζόμενοι σε κλινικές και συνοδοί γιατρών και ασθενών έχουν δολοφονηθεί από εξτρεμιστές του κινήματος κατά των αμβλώσεων, από το 1993, ένας αριθμός που φτάνει τους έντεκα, αν επεκτείνουμε το πεδίο εφαρμογής μέχρι το 1977. Ίσως, οι έντεκα δεν φαντάζουν τόσο πολλοί, αλλά, αν μιλάμε για χρήση βίας για τον εκφοβισμό ανθρώπων να κάνουν ή να μην κάνουν κάτι, αυτοί οι θάνατοι έχουν τεράστια επίδραση πέρα από τα πραγματικά θύματα. Τυχαίνει, επίσης, να είναι έντεκα περισσότεροι θάνατοι από όσους έχει υποστεί το Ανώτατο Δικαστήριο από τα χέρια οποιουδήποτε ακτιβιστή υπέρ της επιλογής.
Ένα από τα χειρότερα περιστατικά συνέβη μόλις επτά χρόνια πριν, όταν ένας εμφανώς ψυχικά άρρωστος επιτιθέμενος (αργότερα δήλωσε ότι θα τον χαιρέτιζαν στον παράδεισο ευγνώμονα αποβληθέντα έμβρυα) εμφανίστηκε με ένα τουφέκι σε ένα κέντρο Οικογενειακού Προγραμματισμού στο Κολοράντο Σπρινγκς (Colorado Springs) και άρχισε να πυροβολεί. Η πολύωρη αντιπαράθεση που ακολούθησε άφησε εννέα τραυματίες και τρεις νεκρούς.
Σε εκείνη την περίπτωση, το υποτιθέμενο «μη-εξτρεμιστικό» τμήμα του κινήματος κατά των αμβλώσεων ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο. Οργισμένος για «την πώληση μερών του σώματος», ο επιτιθέμενος εμπνεύστηκε ξεκάθαρα από τα παραπλανητικά βίντεο του «Προγράμματος Αλήθεια» (Project Verita) για τον Οικογενειακό Προγραμματισμό το 2015, τα οποία υποτίθεται ότι έδειχναν ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες- ένα ψέμα που διαδόθηκε ακόμη περισσότερο από τη «μετριοπαθή» υποψήφια με τους Ρεπουμπλικάνους εκείνη τη χρονιά, Κάρλι Φιορίνα (Carly Fiorina).
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία από την Εθνική Ομοσπονδία Αμβλώσεων (NAF), η περίοδος από το 1977 έως το 2020 εμφανίζει 13.532 βίαια περιστατικά σε βάρος παρόχων αμβλώσεων, όπου περιλαμβάνονται τα πάντα, από απαγωγές, διαρρήξεις και καταδιώξεις έως δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις και εμπρησμούς. Τη δεκαετία του 1990, όταν οι ακτιβιστές κατά των αμβλώσεων δήλωναν ξεκάθαρα ότι η δολοφονία ήταν μία «νομιμοποιημένη» και «δικαιολογημένη» τακτική, τους άρεσε ιδιαίτερα να επιτίθενται σε κλινικές με βουτυρικό οξύ, μία ουσία έντονα διαβρωτική, που κανονικά, χρειάζεται να φοράς ειδικά ρούχα, γάντια, γυαλιά και προστατευτικά προσώπου για να κινείσαι με ασφάλεια και η οποία μπορεί να σε τυφλώσει ή ακόμη και να σε σκοτώσει.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρχαία ιστορία. Απλά κοιτάξτε τις πρόσφατες υποθέσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τη βία κατά των αμβλώσεων, στη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, γεμάτες με περιστατικά αυτών των ακτιβιστών να απειλούν με βόμβες, να ρίχνουν βόμβες μολότοφ και να πυρπολούν κλινικές αμβλώσεων.
Και γίνεται ακόμη χειρότερο. Οι εξτρεμιστές κατά των αμβλώσεων αρχικά ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν βία σε τακτική βάση, τη δεκαετία του 70 και του 80, όταν οι προοπτικές για τη νόμιμη κατάργηση των δικαιωμάτων στην άμβλωση έμοιαζαν μακρινές. Όμως, παραδόξως, καθώς το κίνημα έχει καταφέρει να συγκεντρώσει αυξανόμενες νομικές και νομοθετικές νίκες, έχει γίνει μόνο πιο βίαιο. Το 2017, η NAF κατέγραψε διπλάσιο αριθμό πράξεων βίας σε βάρος παρόχων αμβλώσεων σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, σημειώνοντας το υψηλότερο ρεκόρ, πριν φτάσει σε νέο υψηλό ρεκόρ το 2018. Την επόμενη χρονιά, ο διευθύνων σύμβουλος του οργανισμού είπε ότι η βία που βιώνουν οι πάροχοι αμβλώσεων ήταν «πέρα από οτιδήποτε έχουμε δει ποτέ πριν».
Έπειτα συνέβη η πανδημία και οδήγησε όλα αυτά ακόμη παραπέρα. Οι θάνατοι και οι λοιπές απειλές εκτοξεύτηκαν από ενενήντα δύο, το 2019, σε διακόσιους, το 2020, η κακοποίηση έξω από κλινικές αυξήθηκαν κατά 125 τοις εκατό και η αλληλογραφία μίσους και οι παρενοχλητικές τηλεφωνικές κλήσεις έφτασαν σε ιστορικό υψηλό, πάνω από 340 περιπτώσεις (ήταν μόλις 192 σε ολόκληρη την περίοδο από το 1977 ως το 1989, για σύγκριση).
Όποιος εξοργίζεται και μόνο με την ιδέα των διαμαρτυριών και των πικετών, θα πρέπει προφανώς να γνωρίζει ότι οι ακτιβιστές κατά των αμβλώσεων κάνουν επίσης πολλά από αυτά: τα περισσότερα από 115.00 που καταγράφηκαν το 2020, ήταν μειωμένα από το υψηλό ρεκόρ των 123.228 την προηγούμενη χρονιά, αλλά είναι ακόμη πολύ πιο πάνω από τα νούμερα που καταγράφηκαν την υπόλοιπη δεκαετία του 2010, πόσο μάλλον τα προηγούμενα χρόνια, όπου ολόκληρες δεκαετίες δεν έφτασαν αυτό τον αριθμό.
Μπροστά σε αυτό το μακροχρόνιο και διαρκώς διογκούμενο κύμα βίας κατά των αμβλώσεων, είναι απόλυτα παράλογο για τον Τύπο και τους πολιτικούς να βγάζουν τώρα καπνούς, επειδή κάποιοι διαδηλωτές διαδηλώνουν έξω από τα σπίτια δικαστών κατά των αμβλώσεων ή αφήνουν σημειώματα με κιμωλία έξω από τα σπίτια νομοθετών κατά των αμβλώσεων. Η πρόσφατη επίθεση στα γραφεία μίας ομάδας κατά των αμβλώσεων στο Ουϊσκόνσιν είναι φυσικά απαράδεκτη, αλλά δε συνδέεται με αυτές τις υπόλοιπες ενέργειες, και, δεδομένης της απουσίας ανάλογων περιστατικών, πρόκειται για μια τακτική που απορρίπτεται από το κίνημα υπέρ της επιλογής.
Δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ των διαδηλωτών υπέρ της επιλογής και των ζηλωτών κατά των αμβλώσεων, που, για δεκαετίες, θεωρούν κάθε μορφή φρικτής βίας ως μία αποδεκτή απάντηση στην ήττα της ολοένα και πιο περιθωριακής θέσης τους. Οι Αμερικανοί έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να διαμαρτύρονται ενάντια στους ισχυρούς, αλλά όχι να βομβαρδίζουν κλινικές υγειονομικής περίθαλψης και να δολοφονούν γιατρούς. Ίσως, η πολιτική τάξη θα μπορούσε να γλιτώσει λίγη από την οργή για αυτές τις ενέργειες, αντί να παίζει με την προπαγάνδα των εξτρεμιστών.
