Θεωρώ ότι η εκλογή συνέδρων για το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως προς τον αριθμό των ψηφισάντων όσο και ως προς τα επίδικά της, καθώς και το συνολικότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, δικαιώνει τον τίτλο αυτού του σημειώματος. Η δεδομένη αλλαγή του τρόπου εκλογής του προέδρου και της κεντρικής επιτροπής, παρά τα όσα υποστηρίζονται από την ηγεσία του κόμματος περί της ενίσχυσης της δημοκρατίας, της συμμετοχής και της επιρροής του, έχουν μειώσει το ηθικό σημαντικού τμήματος των ενεργών μελών του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν αυξήσει τις τάσεις απομάκρυνσης από τα κομματικά δρώμενα. Σε μια κρίσιμη πολιτική στιγμή, το μετα-αριστερό εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα ενισχύει την εσωστρέφεια του κόμματος και την πόλωση στο εσωτερικό του. Πολύ φοβάμαι ότι η εν λόγω προσπάθεια, πέρα από τα μάλλον αδιανόητα ιδεολογικά και αξιακά χαρακτηριστικά της, γίνεται για… ένα πουκάμισο αδειανό.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι ο ορθότατος στόχος της απομάκρυνσης της Νέας Δημοκρατίας από την πολιτική εξουσία δεν υπηρετείται ούτε από την κεντροαριστερή εμμονή της συριζαϊκής ηγεσίας ούτε από την περαιτέρω μετάλλαξη του κόμματος σε… χώρο δραστήριων οπαδών. Και αυτό επειδή δεν μπορεί να επαναφέρει όσους μετά το 2015 έχουν τοποθετηθεί στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ και, παράλληλα, δεν εμπνέει στοιχειωδώς εκείνους που κινούνται στο ασαφές πεδίο που βρίσκεται στα αριστερά του. Γνωρίζω –και χαίρομαι– τη φθορά που υφίσταται η κυβέρνηση εξαιτίας της πρωτοφανούς αντικοινωνικής πολιτικής της και δεν προτίθεμαι να αμφισβητήσω τη δημοσκοπική μείωση μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, ξέρω πολλές-ούς που, αν και απογοητευμένοι με την πολιτική του, θα τον ψηφίσουν για να φύγει η Δεξιά – οι περισσότεροι-ες το έκαναν και το 2019. Τέλος, παραδέχομαι ότι στην ελάχιστη πιθανότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση, αυτή θα είναι λιγότερο κακή από εκείνη της Νέας Δημοκρατίας. Όμως, τούτο σημαίνει κάτι διαφορετικό από έναν εμπεδωμένο δικομματισμό στον οποίο δύο συστημικά κόμματα θα διαχειρίζονται, μέχρι νεωτέρας, την πολιτική εξουσία; Χρειάζονται πολύς αμοραλισμός ή μεγάλη παραίτηση για να αποδεχτεί ένας αριστερός ότι αυτό είναι το μέλλον.
Και εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Πιστεύει ο οιοσδήποτε εχέφρων ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κάτι περισσότερο ή ριζικότερο απ’ ό,τι την περίοδο 2015-2019; Προφανώς, όχι. Το επιχείρημα πως τώρα μπορεί γιατί είναι «απαλλαγμένος από τον μνημονικό βρόχο» είναι παιδαριώδες. Αντίθετα, τώρα είναι πιο προσαρμοσμένος και καθεστωτικός. Το αποδεικνύει η πολιτεία του ως αντιπολίτευση από το 2019 μέχρι σήμερα. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε… υπαινιγμούς κοινωνικού μετασχηματισμού, αλλά σε στοιχειώδεις πλευρές μιας αριστερής πολιτικής στις ιδιωτικοποιήσεις, την ενέργεια, την εξωτερική πολιτική, την Εκκλησία, την αστυνομία κ.ο.κ. Υπάρχουν όμως και χειρότερα: Τι θα σήμαιναν μια (τόσο ποθητή για τον Αλέξη…) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ ή μια οικουμενική κυβέρνηση τεχνοκρατών εγνωσμένου κύρους και αντιλαϊκότητας; Και τέλος, αν χρειαστεί ο υπαρκτός, μεταλλαγμένος και κατακερματισμένος ΣΥΡΙΖΑ να μείνει άλλα τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, πώς θα κατορθώσει να ανασυνταχτεί και να παίξει κάποιο ρόλο στην προστασία της κοινωνίας από την ολική καταστροφή;
Τούτων δοθέντων, θεωρώ ότι η θέση του αριστερού τμήματος της Ομπρέλας είναι δεινή. Όχι μόνο γιατί η επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα, του περιβάλλοντος και των… τζιχαντιστών του είναι η περιθωριοποίηση και η απαξίωσή του – βεβαίως, με τη θερμή συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ. Ισχυρίζομαι ότι, αφενός, η στάση πολλών στελεχών του που υπήρξαν υπουργοί των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και, αφετέρου, η αιδήμων έως συνένοχη σιωπή των αντιπολιτευόμενων όλα αυτά τα χρόνια ευθύνεται σοβαρά για την παρούσα δεινή θέση τους. Δεν συνηθίζω να μνησικακώ, ούτε να υπαγορεύω πολιτική σε τρίτους – έχω αρκετά προβλήματα με τη δική μου (μας) πολιτική. Ωστόσο, νομίζω ότι… δυστυχώς επτωχεύσαμεν ήδη από το 2012 και την ανενόχλητη μετατόπιση του παντός καιρού Αλέξη στο «εθνικό ακροατήριο» και την «Ευρώπη». Με αυτή την έννοια, δεν νομίζω πως έχουν κάποιο γόνιμο μέλλον στον άγονο ΣΥΡΙΖΑ και ειλικρινά τους εύχομαι καλή συνέχεια.
