Μια αποτίμηση ενός από τα πιο hot συναυλιακά καλοκαίρια για τη metal σκηνή στην Ελλάδα
Τι ζήσαμε και φέτος. Αυτή η φράση γυρίζει συνέχεια στο μυαλό το δικό μου όσο και κάθε άλλου οπαδού του είδους που συμμετείχε σε κάποια από τις τεράστιες καλοκαιρινές συναυλίες της φετινής χρονιάς. Σχεδόν κανένα άτομο δεν έμεινε παραπονεμένο, πράγμα περίεργο για ένα κοινό μόνιμης γκρίνιας. Θες να ήταν που δύο χρόνια δεν είχαμε συναυλίες; Θες να ήταν που ήρθαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους; Θες να ήταν που δεν λουστήκαμε την τρομερή ταλαιπωρία της Μαλακάσας; Όλα μας φύγαμε από κάθε συναυλία με τεράστια χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.
Ας αναλύσουμε λοιπόν μερικές από τις μεγαλύτερες συναυλίες που έλαβαν χώρα φέτος στο χωριό μας.
22/6 Rhapsody of Fire, Rotting Christ, Manowar
Η πρώτη μεγάλη heavy metal συναυλία μετά από δύο χρόνια απουσίας. Είχαμε μεν ζεσταθεί με accept, up the hammers festival και άλλες μικρότερου βεληνεκούς συναυλίες, αλλά εκείνη τη μέρα έπαιζαν οι βασιλιάδες. Οι Rhapsody όπως και την προηγούμενη φορά που τους είδαμε, πάλι με τους manowar, ήταν τίμιοι και το κοινό γούσταρε. Στη συνέχεια έβγαιναν οι αγαπημένοι μας Rotting Christ, με το μόνο τους live για φέτος στην Ελλάδα, μια κίνηση που όταν το άκουσε με ενόχλησε λίγο γιατί θα μπορούσα να τους βλέπω κάθε μέρα, η παρουσία τους όμως με άφησε πάλι άφωνο. Ο Σάκης και η παρέα του βγήκαν και μας άφησαν διαλυμένα ερείπια στο πάτωμα. Το κοινό τους λατρεύει και το έδειξε με έντονο κοπάνημα και πολλά pits παρά την έντονη ζέστη. Πάνω στη σκηνή οι αντίχριστοι έδωσαν πόνο εμψυχώνοντας το κοινό να συνεχίσει μέχρις ότου στο λατρεμένο societas satanas όλη η πλατεία νερού ήταν ένα ποτάμι που χτυπιόταν. Τους αγαπώ, τους αγαπάμε και θα θέλουμε πάντα ΚΙ ΑΛΛΟ και ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ.
Είχε πλέον πέσει η νύχτα και είχε έρθει η ώρα που όλα μας περιμέναμε. Ανοίγει λοιπόν η σκηνή και σύσσωμο του πλήθος ουρλιάζει MANOWAR MANOWAR στους ήχους του kings of metal. Η παρουσία τους ήταν εκπληκτική, ο άτιμος ο Adams στα 70φεύγα του πατάει 20ρηδες στα φωνητικά, δεν έχασε νότα και δεν σταμάτησε να κουνιέται και να χτυπιέται. Ο αρχηγός DeMaio ήταν η ήρεμη δύναμη που μας κοιτούσε να δει αν αξίζουμε να παίζει για εμάς. Το live είχε πολλές εκπλήξεις, στο Sword of the Highlands ξαφνικά είδαμε στη σκηνή την ηθοποιάρα, τον James Cosmo να απαγγέλει τους στίχους με στολή Σκοτσέζου Highlander σαν να τον ξαναβλέπουμε στο Braveheart. Λίγο αργότερα με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Καζάκου και της Σιάρα Τρικάρικο μας παρουσίασαν κομμάτια από το επόμενο άλμπουμ τους με θέμα την Οδύσσεια. Πόσα άτομα μπορούν να πουν ότι άκουσαν πρώτη φορά να παίζεται κομμάτι σε ένα live! Το setlist, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ικανοποίησε, αφού άλλη μια φορά δεν ακούσαμε Βridge of death, Βlood of my enemies και Εach dawn I die, ο κόσμος όμως το απόλαυσε με το παραπάνω δίνοντας τα όλα στο Ηail and kill και αφήνοντας την πλατεία ερείπιο μετά το Βlack wind fire and still. Το σκορ είναι 1-0 και δεν είναι καν ημίχρονο.
15/7 Cradle of Filth, Judas Priest
Σχεδόν ένα μήνα μετά την προαναφερθείσα επιστρέψαμε στην αγαπημένη πλατεία. Οι Cradle ήταν αξιοπρεπείς αν και προσωπικά δεν άκουγα ιδιαίτερα τον Dani, γενικά αγαπητό release λίγο πιο δυνατά οι φωνές των τραγουδιστών. Οι Cradle βέβαια αν και είχαν πολύ δυναμική εμφάνιση δεν κέρδισαν το κοινό που είχε έρθει να δει τον metal god και την παρέα του. Και ω θεοί τι μας περίμενε. Οι Priest δεν πήραν αιχμαλώτους, τους έχω δει άλλες δύο φορές αλλά και χωρίς το original lineup ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Για τι πράγμα να πρωτομιλήσουμε, για το setlist; για την παρουσία και την ενέργεια που έχει ο Θεός Rob στα 70φεύγα του; για το πάθος του κοινού; Μιλώντας για το κοινό, στην εν λόγω συναυλία φάνηκε άλλη μια φορά κάτι που είδαμε στους Alice Cooper και Scorpions και που θα ξαναβλέπαμε στη συνέχεια, το κοινό είχε πολύ νεολαία. Περισσότερα για αυτό στη συνέχεια. ΤΙ. SETLIST. ΗΤΑΝ. ΑΥΤΟ. Ιδιοφυές να ξεκινήσει το live με το one shot at glory και από κει δεν είχε σταματημό. Στο diamonds and rust έκλαψαν μέχρι και οι πέτρες, το setlist γενικότερα ήταν όλες τους οι επιτυχίες για τα 50 χρόνια διαδρομής τους και τα είπαν αλήθεια όλα. Έκλεισαν το πρώτο μέρος του live με το painkiller όπου έγινε σφαγή για να επιστρέψουν στο encor με Electric Eye, Hell Bent for Leather, Breaking the Law και Living After Midnight. Το pit και το χοροπηδητό ήταν τεράστιο. Μπαμπάδες κρατούσαν στους ώμους τα παιδάκια τους και μαμάδες έσπρωχναν τα δικά τους να μπουν στα pit ενώ όλα μαζί ουρλιάζαμε κάθε στίχο. Θα παραθέσω και μια προσωπική μαρτυρία για να μεταδώσω τη στιγμή σε όσο κόσμο δεν κατάφερε να είναι παρόν. Στο painkiller ένα καπνογόνο κοντά μου έριξε μια καυτή πάνω στο μαλλί μου το οποίο λαμπάδιασε άμεσα, ήμουν τόσο απορροφημένος σε αυτό που ζούσαμε που ήρθε κάποιο από πίσω και άρχισε να μου χτυπάει το κεφάλι για να καταλάβω. Ήταν η κορυφαία τους εμφάνιση και θέλω να τους θυμάμαι για πάντα έτσι.
16/7 The Lord of the Lost, Airburne, Iron Maiden
Την επόμενη μέρα με αλλαγή περιβάλλοντος μεταφερθήκαμε στο ΟΑΚΑ. Οι γνωστοί-άγνωστοι καμμένοι fans ήμασταν εκεί από τις 12 για να πιάσουμε κάγκελο στην αγαπημένη μας μπάντα. Κάπου εκεί ξεκίνησαν και τα προβλήματα. Η διοργάνωση είχε πλήρη αδιαφορία για τους fans. Οι τεράστιες τιμές των εισιτηρίων, ο διαχωρισμός του γηπέδου σε δύο ζώνες, η μη ύπαρξη οθόνης για τον κόσμο που καθόταν στις κερκίδες, το ξεδιάντροπο ψέμα με τις οριοθετήσεις των ζωνών για τους όρθιους που μεταφέρθηκαν μαγικά λιώνοντας τον κόσμο στο standing b και κυρίως τα μπουκάλια νερό χωρίς καπάκι… και όλα αυτά ενώ η συναυλία κόστιζε ένα νεφρό. Εμείς όμως ήμασταν έτοιμα να περάσουμε υπέροχα. Οι Lord of the Lost από τη Γερμανία με τα υπέροχα κουστούμια τους και το core στυλάκι τους μας ξεσήκωσαν.
Ακολούθησαν οι Airburne οι οποίοι βγήκαν μεθυσμένοι στη σκηνή και δεν πείραξε κανέναν, έδωσαν ένα τεράστιο σόου (αν και δεν ακούγαμε λέξη από τον τραγουδιστή) με τον frontman να μας πετάει μπύρες και να ανοίγει χάλκινα κουτάκια με το κεφάλι του στους ώμους ενός σεκιουριτά! Βέβαια, όλα μας είχαμε έρθει για άλλο λόγο. Οι βασιλιάδες είχαν παίξει τέλεια, οι Θεοί είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους, ήταν η ώρα η μεγαλύτερη μπάντα του metal να μας αποτελειώσει. Θα ακουστώ μίζερος, αλλά δεν τα κατάφερε.
Οι Maiden δεν έπαιξαν άσχημα, το setlist όμως ήταν το ίδιο με αυτό του ‘18 με τις αλλαγές να γίνονται για να μπουν τρία τραγούδια από το Senjutsu. Προσωπικά θα ήθελα διαφορετικό setlist, να ακούσουμε λίγο παραπάνω από τους πρώτους δύο δίσκους, τουλάχιστον ένα από το seven son. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα εκείνης της μέρας. Ο κόσμος που είχε έρθει ήταν χιλιάδες χιλιάδων χωρίς να υπάρχει διαχωριστικό στη μέση για τις standing θέσεις με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να λιώσει και να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη συναυλία. Στις πιο πίσω θέσεις δεν φαινόταν και δεν ακουγόταν πολλά πράγματα και φυσικά, τα καπνογόνα. Αφού ξέρεις ρε φίλε ότι δεν του αρέσουν του Βρασίδα, γιατί τα ανάβεις και μάλιστα τα πετάς στη σκηνή μετά; και ο Bruce από την άλλη έδειξε πλήρη κωλοπαιδαρισμό, δεν με ενδιαφέρει που έβρισε το κοινό, άκομψο αλλά το τρώω, αλλά να σηκωθείς να φύγεις από τη σκηνή ενώ οι άλλοι παίζουν; Εκεί νομίζω ξενέρωσε και ο πιο φανατικός. Όχι ότι δεν περάσαμε καλά, όχι ότι δεν ξελαρυγγιαστήκαμε, όχι ότι δεν ουρλιάζαμε κάθε στίχο, αλλά είναι οι Maiden, πάντα περιμένεις το παραπάνω και κάθε παρακάτω είναι τεράστιο. Ενθαρρυντικό βέβαια ότι πάλι υπήρχε ακόμη περισσότερη νεολαία στο live και ο μέσος όρος ηλικίας δεν ήταν 50. All in all, η βραδιά άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, τι να τους κάνουμε τους Άγγλους, ήταν είναι και θα είναι στην κορυφή για κάποιο λόγο και ό,τι και να κάνουν θα τους ξαναδούμε και την επόμενη.
23/6 Jinjer, Sepultura, Slipknot
Δεν γράφω για Sabaton και Blind Guardian διότι δεν παραβρέθηκα, άκουσα τα καλύτερα αλλά, ρε παιδιά, δεν είπαν το Nightfall; Τέλος πάντων, προχωράμε. Η μέρα αυτή φαινόταν ότι θα είναι ξεχωριστή. Το έβλεπες στα πρόσωπα του κόσμου που για πρώτη φορά ήταν under 30 ο μέσος όρος ηλικίας. Οι Jinjer από την Ουκρανία ήταν εξαιρετικοί/ες, η Tatiana παρά την έντονη ζέστη άφησε τα κόκαλά της στη σκηνή και μεις γουστάραμε όσο δεν πάει. Είχε όμως πολύ ζέστη για να απολαύσουμε την μπάντα σε όλο της το μεγαλείο. Αξιοπρεπέστατοι/ες, το δίχως άλλο, και ελπίζω να τους/τις ξαναδώ.
Ακολούθησαν οι Sepultura. Οι Bραζιλιανοί παρά τις αλλαγές στο line up τους έδωσαν πόνο στην σκηνή και μάγεψαν το κοινό που χτυπιόταν ασύστολα. Ο αντιμπατσικός και ταξικός στίχος τους ανέβασε τον (μεγάλο σε αριθμό είναι η αλήθεια) κόσμο των κινημάτων που είχε έρθει να ακούσει τη συναυλία μετά από ένα κρεσέντο καταστολής την προηγούμενη μέρα: μας σήκωσαν τόσο ώστε ακούστηκαν και μερικά συνθήματα από μεγάλο κομμάτι κόσμου. Στο roots όλη η πλατεία ήταν ένα μεγάλο τραμπολίνο και ήμασταν πλέον έτοιμα να υποδεχτούμε τους τεράστιους.
Πριν σας πω δυο λόγια για το live, θα σας πω δυο λόγια για τους Slipknot. Η μπάντα αυτή έχει αγγίξει κάθε μεταλά, γκοθού και πάνκη από τότε που ξεκίνησαν. Άγρια και θυμωμένη μουσική, με ανάλογα φωνητικά, με ρεφρέν απαλά και στίχους για τη μοναξιά, τη(ν) (κατα)θλιψη, τους προσωπικούς αγώνες, την αγανάκτηση κλπ. Πάτησαν πάνω και έδωσαν πάτημα σε μια ολόκληρη γενιά να εκφραστεί και να φωνάζει “We are not your kind”. Εξ ου και η ηλικιακή διαφορά. Στους Slipknot ήρθαν αυτά τα παιδιά, που παλεύουν με το μέσα τους και τον κόσμο ταυτόχρονα χωρίς να έχουν τη δυνατότητα πάντα να τραγουδούν για δράκους και μοτοσικλέτες. Και γι’ αυτό κλάψαμε όλα σε κάποιο τραγούδι, γιαυτό όλα μας χτυπηθήκαμε ανελέητα σε κάποιο άλλο, οι Slipknot ήταν και είναι βοηθοί σε όλες αυτές τις καταστάσεις, και ο Corey φρόντισε να μας το θυμίσει με τα λεγόμενά του “You are not alone”.
Στο live λοιπόν. Η πλατεία γεμάτη από pit και χορό και τον κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο και να κρέμεται από κάθε κίνηση της μπάντας. Οι εννιά τύποι τα έδωσαν όλα και μας άφησαν με το καλύτερο live του καλοκαιριού. Έδωσαν ψυχή γιατί ξέρουν τι λένε και τι εκφράζουν, και τους ευχαριστούμε για αυτό. All we have is insane.
