Τέλη του Σεπτέμβρη του 2021: μια απόφαση της e-food για απόλυση (στα νεοφιλελεύθερα μεταφράζεται «μη ανανέωση» της 3μηνης ως τότε σύμβασης και μετατροπή της σε σύμβαση παροχής υπηρεσιών – freelancer) των μη αποδοτικών διανομέων καταφέρνει, μέσα σε λίγα λεπτά, να φτάσει σε όλες τις διαδικτυακές συνομιλίες των εργαζομένων. Μετά τη δημοσίευση της είδησης, ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης ξεπηδά στο twitter.
Όλα εξελίχθηκαν όπως εξελίσσονται πάντα στην ιστορία. Οι μέχρι πρότινος κατακερματισμένοι ενώθηκαν, οι μέχρι πρότινος αόρατοι απέκτησαν ορατότητα και υπόσταση με τον μόνο τρόπο που μπορούν να το πετύχουν αυτό οι άνθρωποι της, όλο και πιο φτηνής και εντατικοποιημένης, εργασίας: μέσα από τη συλλογική δράση.
Στην Αθήνα, δύο ταξικά σωματεία παραμέρισαν τους διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας τους, εξέδωσαν κοινές ανακοινώσεις και πρόγραμμα κινητοποιήσεων. Στη Θεσσαλονίκη, το πάρκο έξω από το Εργατικό Κέντρο πλημμύρισε από κόκκινα γιλέκα που συνέθεσαν μία αντιφατική, και ίσως για αυτό μοναδικής αξίας, διαδικασία βάσης, και από ανθρώπους που πιθανώς για πρώτη φορά εξέλεγαν συντονιστικές επιτροπές δράσης, ώστε να ανακληθούν οι απολύσεις και να γίνουν δεκτά τα πάγια αιτήματά των εργαζομένων του κλάδου.
Οι πρώτες μοτοπορείες έχουν χιλιάδες συμμετέχοντες, σε αυτές δειλά-δειλα εμφανίζονται και εργαζόμενοι με τα γαλάζια γιλέκα της Wolt που δουλεύουν ήδη ως free lancers αλλά και δεκάδες διανομείς καταστημάτων εστίασης ή ταχυμεταφορών. Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι διανομείς από την Τουρκία είχαν ήδη στείλει μηνύματα συμπαράστασης θυμίζοντας σε ποια πλευρά των συνόρων βρίσκεται τελικά ο εχθρός κάθε εργαζομένου. Στα δρομολόγιά τους στις πόλεις οι εργαζόμενοι στα γιαπιά και οι μεγαλύτερες κυρίες που γυρίζουν από τις λαϊκές αγορές χαιρετούν με τις γροθιές σφιγμένες και ο αέρας σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, Πάτρα μυρίζει μετά από χρόνια εργατική νίκη.
Κάτι που σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει λίγες ώρες πριν από την 24ωρη απεργία, την οποία είχαν καλέσει τα κλαδικά σωματεία, με την ομοσπονδία του επισιτισμού να σπεύδει να καλύψει, ώστε αυτή να έχει πανελλαδικό χαρακτήρα.
Οι ανακοινωμένες απολύσεις ανακλήθηκαν. Το σύνολο των διανομέων που δούλευαν μέσω της ManPower απέκτησαν επιτέλους συμβάσεις αορίστου χρόνου. Το σύστημα αξιολόγησης που προωθούσε η εταιρεία πάγωσε προσωρινά.
Η εταιρεία αναδιπλώθηκε μπροστά σε έναν εκρηκτικό συνδυασμό κοινωνικής πίεσης και εργατικής αποφασιστικότητας και κανείς δεν ξέρει πόσο κόσμο θα είχαν τελικά οι διαδηλώσεις εκείνης της ημέρας, που τελικά αναβλήθηκαν λόγω της υποχώρησης της e-food, ή πόσο πιο βαθιά θα έφταναν τα αιτήματα των ίδιων των εργαζομένων, ή κτήμα πόσων ακόμα θα γινόταν αυτός ο αγώνας για δουλειά με δικαιώματα, είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας.
Ο ενθουσιασμός, όμως, έσβησε με τις πρώτες βροχές. Όσοι δουλεύουν στον δρόμο ξέρουν πως ο Οκτώβρης σηματοδοτεί μία μακρά περίοδο μόνιμου άγχους. Άγχους για τις καταιγίδες, για τα χιόνια, για την πίεση να παραδώσεις έγκαιρα κάτω από κάθε συνθήκη, για τις τραγικές συνθήκες στους δρόμους, για τα τροχαία, για την ίδια σου την ζωή. Ώσπου βέβαια να ξανάρθουν οι καύσωνες…
Η εναλλαγή ορατότητας-αορατότητας είναι συνεχής, αλλά οι συγκεντρώσεις μνήμης για τους αδικοχαμένους διανομείς των προηγούμενων μηνών και η –με σφιγμένες γροθιές πάνω από τα αυτοσχέδια μνημεία– υπόσχεση εκατοντάδων για να γίνουν δεκτά τα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα για τους διανομείς, για να απαγορεύεται η λειτουργία του delivery σε ακραίες καιριακές συνθήκες με κανονική πληρωμή του ημερομισθίου, για αποδυτήρια και για εξοπλισμό προστασίας από την εργοδοσία, μας δείχνουν πως ό,τι έχει γράψει στην συνείδηση, δεν ξεγράφει τόσο εύκολα.
Πόσο μάλλον όταν στο υπενθυμίζει η πραγματικότητα κάθε μέρα.
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να μετράμε, μέσα στη γενικότερη άμπωτη των εργατικών αγώνων και του, εκφυλισμένου πια, επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, πολλά νέα σχήματα και σωματεία (βλ. εδώ, εδώ και εδώ), επιχειρησιακά και κλαδικά, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Σωματεία, επιτροπές και πρωτοβουλίες της νέας εργατικής βάρδιας που ξεπηδούν κι αυτά, όπως πάντα συνέβαινε: Μέσα από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, μέσα από τους πραγματικούς τους αγώνες.
Με τις εταιρείες να επιμένουν να στέλνουν τους διανομείς ακόμα και εν μέσω χιονιά στους δρόμους, με τους μισθούς παγωμένους, και τα κύματα ακρίβειας να διαδέχονται το ένα το άλλο, με την εργασία «με το κομμάτι» να καθιερώνεται, και με όλο και περισσότερους εργαζομένους να δουλεύουν στην ουσία ανασφάλιστοι σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, αλλά και με τις απολύσεις να παραμένουν βασική επιλογή πολλών εργοδοτών, κάτι μας λέει πως τα χιλιάδες μηχανάκια που πλημμύρισαν τους δρόμους των πόλεων, τον περασμένο Σεπτέμβρη, θα τα ξαναδούμε σύντομα.
Ας μην ενοχληθούμε από τις κόρνες τους. Αυτές μας μεταφέρουν το μήνυμά τους.
Κι αυτές θα μπορούσαν να αφυπνίσουν τον κοιμώμενα γίγαντα του ενός εκατομμυρίου ανέργων, των εκατομμύρια κακοπληρωμένων, μισοασφαλισμένων, ελαστικά εργαζόμενων.
