Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις 14 Νοεμβρίου, βρίσκεται σε εξέλιξη απεργία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη απεργία σ΄αυτό τον τομέα στην ιστορία της χώρας. Με έναν ευρύ κατάλογο αιτημάτων, όπως αύξηση μισθών που να ανταποκρίνονται στα τεράστια ενοίκια και το κόστος ζωής, αυξημένες παροχές για την φροντίδα των παιδιών, γονικές άδειες, αλλαγές στις εργασιακές πρακτικές, η απεργία αφορά περίπου 48.000 ακαδημαϊκούς εργαζόμενους στις δέκα πανεπιστημιουπόλεις του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (UCLA – University of California, Los Angeles).

Σύμφωνα με τους εργαζόμενους, το πανεπιστήμιο δεν υποστηρίζει το ποικιλόμορφο εργατικό δυναμικό του, γεγονός που υπονομεύει, όπως λένε, την ποιότητα έρευνας και εκπαίδευσης. Στους απεργούς περιλαμβάνονται βοηθοί διδασκαλίας, μεταδιδακτορικοί και ακαδημαϊκοί ερευνητές, καθηγητές και μεταπτυχιακοί καθώς και συνεργάτες ερευνητές. Στις 28 Νοεμβρίου, οι αρχές του πανεπιστημίου ανακοίνωσαν μια κατ΄αρχήν συμφωνία –η οποία για να ισχύει επικυρώνεται με ψηφοφορία από τους εργαζόμενους– με τους ακαδημαϊκούς και μεταδιδακτορικούς ερευνητές, η οποία δεν περιλαμβάνει τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που απασχολούνται στο πανεπιστήμιο και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των απεργών, περίπου 36.000 άτομα, οι οποίοι συνεχίζουν την απεργία. «Είμαστε αυτοί που εργάζονται και παράγουν γνώση. Είμαστε αυτοί που βρίσκονται στις αίθουσες και συμβάλλουμε στη διδασκαλία και την έκδοση της βαθμολογίας των προπτυχιακών φοιτητών, ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε κάτω από το όριο της φτώχειας» λέει ο Enrique Olivares Pesante, διδακτορικός φοιτητής του UCLA και τοπικός συνδικαλιστής. Ακαδημαϊκοί και μεταδιδακτορικοί ερευνητές δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν την απεργία σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους μεταπτυχιακούς εργαζόμενους και ερευνητές, προς τους οποίους οι αρχές του πανεπιστημίου, στις 2 Δεκεμβρίου, υπέβαλαν νέα πρόταση όσον αφορά τους μισθούς, για την οποία δεν υπήρξε κατ΄αρχήν συμφωνία.

Στις 6 Δεκεμβρίου, 17 απεργοί συνελήφθησαν στην πανεπιστημιούπολη του Σακραμέντο στο πλαίσιο καθιστικής διαμαρτυρίας έξω από το γραφείο του προέδρου του πανεπιστημίου, ενώ 2.000 απεργοί πραγματοποίησαν πορεία προς το πολιτειακό Καπιτώλιο. Εντάσεις υπήρξαν και σε άλλες πανεπιστημιουπόλεις. Η απεργία συνεχίζεται, ενώ, μετά από πληθώρα διαπραγματεύσεων, οι μεταπτυχιακοί εργαζόμενοι και ερευνητές συμφώνησαν τελικά στο αίτημα του πανεπιστημίου για ιδιωτική διαμεσολάβηση, σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η απεργία που έχει ακυρώσει μαθήματα, έχει κλείσει εργαστήρια και έχει αναστατώσει τη λειτουργία του.

Μετά από αυτή την εξέλιξη, καθώς και οι υπόλοιποι απεργοί εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαδικασία επίλυσης του αδιεξόδου, στις 9 Δεκεμβρίου, σχεδόν το 90% των μεταδιδακτορικών εργαζομένων και το 80% των ακαδημαϊκών ερευνητών (περίπου 12.000 απεργοί) ψήφισαν και επικύρωσαν επίσημα τις συμφωνίες με το πανεπιστήμιο και ανακοίνωσαν την επιστροφή στην εργασία τους τη Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου. Η προκαταρκτική συμφωνία 5ετούς διάρκειας προβλέπει αύξηση μισθών περίπου κατά 20% για τους περισσότερους μεταδιδακτορικούς φοιτητές μέχρι το επόμενο φθινόπωρο, ενίσχυση των αμοιβών και παροχών για τους ακαδημαϊκούς ερευνητές, καθώς και την εξασφάλιση πρόσθετων παροχών, συμπεριλαμβανομένων οκτώ εβδομάδων οικογενειακής άδειας με πλήρεις αποδοχές.

(Πηγές: www.theguardian.com/, www.nytimes.com/, https://abcnews.go.com/, www.democracynow.org/)

Ακολουθεί σχετικό με την απεργία ενημερωτικό άρθρο, του Nelson Lichtenstein*, 22-11-2022, Πηγή: Dissent, Μετάφραση Α.Λ.

Αυτό που θα συμβεί στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια θα θέσει τα πρότυπα για έναν τομέα που σήμερα απασχολεί περισσότερους ανθρώπους από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Το «Α» στην συνδικαλιστική οργάνωση UAW φέρει εδώ και καιρό ένα ευρύ σύνολο σημασιών, τόσο οικονομικών όσο και κοινωνικών. Με ρίζες στα εργοστάσια οχημάτων της Upper Midwest (1), η United Automobile Workers (Ενωμένοι Εργάτες Αυτοκινήτων) οργάνωσε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην πιο σημαντική, μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βιομηχανία της Αμερικής. Ο πόλεμος αυτός δημιούργησε θέσεις εργασίας στη βιομηχανία αεροσκαφών και μέχρι το τέλος του πολέμου, πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους είχαν ενταχθεί στην UAW μαζί με εργαζόμενους από τη βιομηχανία αγροτικού εξοπλισμού, δίνοντας στο συνδικάτο ένα νέο όνομα: United Automobile, Aircraft, and Agricultural Implement Workers. (Αργότερα, κατά τη διάρκεια της πυραυλικής κούρσας του Ψυχρού Πολέμου, το «Aircraft» θα άλλαζε σε «Aerospace»).

Τώρα, ανεπίσημα, αυτό το «Α» αντιπροσωπεύει επίσης τους ακαδημαϊκούς εργαζόμενους, 48.000 από τους οποίους απεργούν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Παρόλο που δεν έχει γίνει καμία επίσημη αλλαγή στο όνομα της UAW από το 1962, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ακαδημία έχει γίνει ο πιο δυναμικός και επιτυχημένος χώρος για το συνδικάτο τα τελευταία χρόνια. Για δεκαετίες, οι οργανωτικές προσπάθειες στον τομέα αυτό φαινόταν κάπως περίεργες. Οι αρχές των πανεπιστημίων, ιδίως εκείνες που διοικούσαν την Ivy League (2) και άλλες ελίτ σχολές, αρνούνταν ότι οι απασχολούμενοι μεταπτυχιακοί φοιτητές ήταν εργαζόμενοι, και το Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων (National Labor Relations Board) συχνά συμφωνούσε, ιδίως αν τα μέλη του διορίζονταν από μια ρεπουμπλικανική διοίκηση. Και ακόμη και όταν οι βοηθοί διδασκαλίας και άλλοι εργαζόμενοι φοιτητές ίδρυαν συνδικάτα και κατά περιόδους απεργούσαν, ο αγώνας τους σπάνια φαινόταν να έχει ιδιαίτερες οικονομικές συνέπειες.

Η τρέχουσα απεργία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια είναι διαφορετική. Μοιάζει περισσότερο με μια από τις επικές αναμετρήσεις της UAW με τη General Motors ή τη Ford στα μέσα του εικοστού αιώνα, όταν το συνδικάτο αυτό ήταν «η πρωτοπορία στην Αμερική» – όπως έλεγε ο Walter Reuther (3), ο θρυλικός πρόεδρος της UAW. Εκείνη ήταν μια εποχή που η UAW, τότε ο πιο ισχυρός και προοδευτικός θεσμός της εργατικής τάξης στη χώρα, καθιέρωσε τα πρότυπα μισθών και παροχών που σύντομα μιμήθηκαν εκατοντάδες επιχειρήσεις που απασχολούσαν εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον οικονομικό κορμό της χώρας.

Η ιστορία ίσως να επαναλαμβάνεται καθώς η UAW πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Λόγω του μεγέθους και του κύρους του, οτιδήποτε συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια θα έχει αντίκτυπο που θα εκτείνεται πέρα από τα δικά του όρια. Ο προϋπολογισμός του είναι 44 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, έχει 295.000 φοιτητές στις δέκα πανεπιστημιουπόλεις του και το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό ανέρχεται σε 227.000 άτομα. Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές και οι διδάσκοντες χωρίς μόνιμη θέση διδάσκουν περισσότερα από τα μισά του συνόλου των μαθημάτων, ενώ χιλιάδες μεταδιδακτορικοί εργαζόμενοι διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο στο να καταστεί το UCLA μια ερευνητική δύναμη. Αυτό που θα συμβεί στο UCLA θα θέσει τα πρότυπα για μια ολόκληρη «βιομηχανία»  –την τριτοβάθμια εκπαίδευση– που σήμερα απασχολεί περισσότερους ανθρώπους από ό,τι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Τρία μεγάλα συνδικάτα βρίσκονται σε απεργία, εκπροσωπώντας μεταδιδακτορικούς επιστήμονες, βοηθούς διδασκαλίας, καθηγητές και αναγνώστες και μια μεγάλη ομάδα πρόσφατα οργανωμένων μεταπτυχιακών ερευνητών. Από νομοτεχνικής άποψης πρόκειται για απεργία λόγω «αθέμιτων εργασιακών πρακτικών» και ζητούν από το UCLA να διαπραγματευτεί μαζί τους με δίκαιο και ειλικρινή τρόπο. Στην κορυφή του κοινού αιτήματός τους είναι υψηλότεροι μισθοί – πολύ υψηλότεροι. Οι βοηθοί διδασκαλίας κερδίζουν περίπου 24.000 δολάρια το χρόνο και διεκδικούν έως και 54.000 δολάρια. Οι μεταδιδακτορικοί ερευνητές διεκδικούν τουλάχιστον 70.000 δολάρια. Και όλοι οι απεργοί απαιτούν υγειονομική κάλυψη για τα εξαρτώμενα μέλη και αυξημένες παροχές φροντίδας παιδιών. Όλα αυτά, λένε οι απεργοί, είναι απαραίτητα για να αντέξουν το κόστος στέγασης στην Καλιφόρνια που τώρα απορροφά περισσότερο από το μισό εισόδημά τους καθώς και την πληθωριστική λαίλαπα που έχει συρρικνώσει τον μισθό τους τα τελευταία χρόνια.

Ορισμένοι ιστορικοί και ειδικοί στις βιομηχανικές [εργασιακές] σχέσεις έχουν υποστηρίξει ότι η UAW και άλλα μεγάλα βιομηχανικά συνδικάτα, κατά τον εικοστό αιώνα, αντάλλαξαν υψηλότερους μισθούς με τις συνθήκες εργασίας. Ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτός ο συμβιβασμός ήταν κάτι που είχε την αποδοχή της πλειοψηφίας των εργαζομένων: ενδιαφέρονταν και για τις εργασιακές συνθήκες και για ικανοποιητικό μισθό. Στο πανεπιστήμιο, σήμερα, αυτός ο υποτιθέμενος συμβιβασμός έχει αντιστραφεί. Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί εργαζόμενοι απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη αυτονομία στη δουλειά τους από οποιονδήποτε εργάτη που βρίσκεται σε γραμμή παραγωγής και παράλληλα αποκτούν σημαντικό κοινωνικό κύρος. Όμως, μισθοί που πλησιάζουν τα όριας της φτώχειας είναι ο κανόνας, με την προσδοκία ότι το ακαδημαϊκό έργο θα ανοίξει τον δρόμο για μια μόνιμη, καλά αμειβόμενη πανεπιστημιακή θέση για τους σκληρά εργαζόμενους μεταπτυχιακούς φοιτητές.

Αυτό το «παζάρι» ωστόσο έχει διαρραγεί εδώ και δεκαετίες, μαζί με την προσδοκία ότι πολλοί μεταπτυχιακοί φοιτητές και ακαδημαϊκοί εργαζόμενοι θα μπορούσαν να βασίζονται στη στήριξη των γονέων ή των συζύγων. Επίσης οι πτυχιούχοι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο που συνεχίζουν τις σπουδές τους είναι εγκλωβισμένοι σε ένα καθεστώς χαμηλών μισθών, επειδή έχουν δικαίωμα μόνο σε εργασία μερικής απασχόλησης, όπου ο κανόνας είναι οι είκοσι ώρες εργασίας την εβδομάδα (4). Όμως αυτό το καθεστώς μερικής απασχόλησης υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, ειδικά όσον αφορά τα εργαστήρια όπου η μάθηση και η εργασία είναι βαθιά συνυφασμένες.

Για πολλά χρόνια, οι συνδικαλισμένοι μεταπτυχιακοί φοιτητές, στο UCLA και αλλού, δεν είχαν ούτε την επιρροή ούτε τη μαχητικότητα για να προβάλουν τα μισθολογικά αιτήματα που βρίσκονται στον πυρήνα αυτής της απεργίας. Είχαν θέσει ζητήματα υγειονομικής περίθαλψης, φόρτου εργασίας, διαχείρισης παραπόνων (grievance handling) και το δικαίωμα σεβασμού της γραμμής περιφρούρησης άλλου σωματείου (5) – όλα σημαντικά ζητήματα, αλλά ελάχιστα σε σύγκριση με την τόλμη που επιδεικνύεται σήμερα.

Δύο πράγματα συνέβησαν για να καταστεί δυνατή αυτή η απεργία. Πρώτον, η UAW οργάνωσε χιλιάδες νέους ακαδημαϊκούς εργαζόμενους στο UCLA: 6.000 μεταδιδακτορικούς ερευνητές τα χρόνια μετά το 2010 και στη συνέχεια 17.000 μεταπτυχιακούς φοιτητές ερευνητές το 2021. Σε συνδυασμό με τους πρόσφατα οργανωμένους βοηθούς διδασκαλίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, η UAW της Δυτικής Ακτής αποτελείται πλέον σε μεγάλο βαθμό από εργαζόμενους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε βαθμό ώστε να διασφαλιστεί ότι ένας πρώην μεταπτυχιακός φοιτητής, ο Mike Miller, ο οποίος συνέβαλε στην οργάνωση των βοηθών διδασκαλίας τη δεκαετία του 1990 και μετά, θα ενταχθεί σύντομα στο εκτελεστικό συμβούλιο της UAW ως διευθυντής της 6ης Περιφέρειας που καλύπτει τις Πολιτείες του Ειρηνικού.

Ο δεύτερος παράγοντας που ώθησε στην τωρινή κινητοποίηση ήταν η ραγδαία αύξηση τόσο των ενοικίων όσο και του πληθωρισμού κατά την εποχή της πανδημίας, ένα ζήτημα ιδιαίτερα πιεστικό στην παράκτια Καλιφόρνια όπου βρίσκονται πολλές πανεπιστημιουπόλεις του UCLA. Το 2019 και το 2020, δυναμικές απεργίες στην πόλη Σάντα Κρουζ και σε άλλες  πανεπιστημιουπόλεις έκαναν το επίδομα κόστους ζωής το αίτημα-κλειδί για τους πιο μαχητικούς μεταπτυχιακούς φοιτητές. Διεκδικούσαν σημαντική αύξηση των μισθών για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο υπέρογκο κόστος στέγασης που επιβάρυνε τόσους πολλούς φοιτητές. Στη συνέχεια, το 2021, οι αδιόριστοι λέκτορες του UCLA, που εκπροσωπούνταν από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών (American Federation of Teachers), κέρδισαν μια μέση αύξηση μισθών 30% κατά τη διάρκεια της πενταετούς σύμβασής τους.

Υιοθετώντας τις συνδικαλιστικές πρακτικές του Walter Reuther, ο οποίος συχνά εκτόνωνε την εσωτερική αντιπολίτευση υιοθετώντας το πρόγραμμα των διαφωνούντων, ο Miller και άλλοι ηγέτες της UAW, διοχέτευσαν με επιτυχία την κοινωνική ενέργεια που δημιουργήθηκε από αυτό το οργισμένο κίνημα καθώς και τη χρόνια απογοήτευση που προκάλεσε η κρίση στέγασης στην Καλιφόρνια, στην τρέχουσα απεργία. Μέχρι στιγμής, οι προανεφερόμενες κατηγορίες εργαζομένων είναι ενωμένες ενώ σημειώνεται μια έκρηξη υποστήριξης από καθηγητές, προπτυχιακούς φοιτητές και εξωτερικούς φορείς. Όπως έγραψαν οι Los Angeles Times στο κύριο άρθρο τους, «Τι σημαίνει για ένα πανεπιστημιακό σύστημα που φημίζεται ως ένα από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της Χρυσής Πολιτείας, αν το πνευματικό του εργατικό δυναμικό δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να ζήσει στην Πολιτεία;».

Οι απεργοί του UCLA είναι μέρος ενός ολόκληρου στρώματος εργαζομένων με πανεπιστημιακή μόρφωση –συμπεριλαμβανομένων υπαλλήλων των Starbucks, επιμελητών μουσείων, δημοσιογράφων και εργαζομένων στο λιανικό εμπόριο της REI και της Apple– οι οποίοι εξεγείρονται ενάντια σε ένα μισθολογικό πρότυπο και ένα αδιέξοδο εργασιακό καθεστώς που υπόσχονται να τους κρατήσουν σε επίπεδα φτώχειας για δεκαετίες. Στον ακαδημαϊκό χώρο, μια έστω και πενιχρά αμειβόμενη εργασία-μαθητεία θεωρούνταν κάποτε ένα σύντομο προοίμιο για μια πιο ασφαλή και ευημερούσα καριέρα. Όμως αυτή η υπόσχεση έχει ανατραπεί πλήρως από το ίδιο το πανεπιστήμιο, το οποίο έχει κατασκευάσει ένα επιχειρηματικό μοντέλο που απαιτεί ένα τεράστιο νούμερο επισφαλών επικουρικών εργαζομένων να μοχθούν δίπλα σε έναν συρρικνούμενο αριθμό μόνιμων καθηγητών που απολαμβάνουν υψηλό κύρος και αμοιβή.

Οι απεργοί του UCLA, ένα εργατικό δυναμικό με τον πιο ποικίλο φυλετικό, πολιτισμικό, πολιτικό και έμφυλο χαρακτήρα, έθεσαν στο επίκεντρο του αγώνα τους ένα μισθολογικό αίτημα. Σε απάντηση, οι αρχές του UCLA πρόσφεραν αυξήσεις μισθών που κυμαίνονται από 4 έως 7% για το πρώτο έτος της σύμβασης, με μικρότερες αυξήσεις στη συνέχεια. Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί τα στελέχη της General Motors να δίνουν την ίδια απάντηση το 1955, ωστόσο, αυτή η ομοιότητα της απάντησης δεν πρέπει να αποσπάσει την προσοχή από το διακύβευμα.

Σε μια οικονομία στην οποία τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, οι εταιρείες τεχνολογίας και άλλοι εργοδότες καλά εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού επιδιώκουν σταθερά τη δημιουργία ενός πρεκαριάτου που θα κάνει τη δουλειά, μια ριζική ενίσχυση των προσφερόμενων αμοιβών θα έχει διπλό, ευεργετικό αποτέλεσμα. Πρώτον, θα καταστήσει τη ζωή πολύ πιο βιώσιμη για εκείνους των οποίων το πραγματικό βιοτικό επίπεδο συρρικνώνεται για περισσότερο από μια γενιά. Όπως έδειξαν τα τρισεκατομμύρια που εγκρίθηκαν και δαπανήθηκαν τόσο γρήγορα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος τρόπος για να μπουν χρήματα στις τσέπες των ανθρώπων που τα χρειάζονται. Όμως, εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι μια πραγματικά σημαντική αύξηση των μισθών θα διαπεράσει την καρδιά του επιχειρηματικού μοντέλου που έχουν κατασκευάσει το UCLA και τόσοι άλλοι εργοδότες, δημιουργώντας ένα πιο δημοκρατικό εργασιακό περιβάλλον και μια νέα βάση για την ισχύ της εργατικής τάξης στην αμερικανική κοινωνία.

* Nelson Lichtenstein: καθηγητής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα, συγγραφέας του βιβλίου A Fabulous Failure: The Clinton Presidency and the Transformation of American Capitalism, που θα κυκλοφορήσει το 2023.

Σημειώσεις

1.- Upper Midwest: περιοχή στο βόρειο τμήμα των μεσοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Αν και τα ακριβή όρια δεν ορίζονται επισήμως, κατ΄άλλους αναφέρεται στις πολιτείες Μίσιγκαν, Μινεσότα και Ουισκόνσιν ενώ κατ΄άλλους περιλαμβάνει επίσης την Αϊόβα, τη Βόρεια Ντακότα και τη Νότια Ντακότα.

2.- Ivy League: αμερικανική αθλητική ένωση κολεγιακού αθλητισμού που αποτελείται από οκτώ ιδιωτικά ερευνητικά πανεπιστήμια στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Ο όρος Ivy League χρησιμοποιείται συνήθως πέρα από το αθλητικό πλαίσιο για να αναφερθεί στα οκτώ πανεπιστήμια ως μια ελίτ ομάδα με συνειρμούς ακαδημαϊκής αριστείας, επιλεκτικότητας στις εισαγωγές και κοινωνικού ελιτισμού. Τα μέλη της είναι το Πανεπιστήμιο Brown, το Πανεπιστήμιο Columbia, το Πανεπιστήμιο Cornell, το Κολέγιο Dartmouth, το Πανεπιστήμιο Harvard, το Πανεπιστήμιο Princeton, το Πανεπιστήμιο Pennsylvania και το Πανεπιστήμιο Yale.

3.- Walter Philip Reuther (1907 – 1970): Αμερικανός ακτιβιστής για τα πολιτικά δικαιώματα και ηγετική συνδικαλιστική μορφή, ο οποίος οικοδόμησε την United Automobile Workers (UAW) ως ένα από τα πιο προοδευτικά εργατικά συνδικάτα στην αμερικανική ιστορία. Θεωρούσε τα εργατικά κινήματα όχι ως στενές ομάδες ειδικών συμφερόντων αλλά ως εργαλεία για την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις δημοκρατικές κοινωνίες. Αξιοποίησε τους πόρους και την επιρροή της UAW για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα πολιτικά δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών, την καθολική υγειονομική περίθαλψη, τη δημόσια εκπαίδευση, την προσιτή στέγαση, την περιβαλλοντική διαχείριση και τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων σε όλο τον κόσμο. Πίστευε στη σοσιαλδημοκρατία σουηδικού τύπου και στην κοινωνική αλλαγή μέσω της μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής. Ήταν ο τέταρτος και μακροβιότερος πρόεδρος της UAW υπηρετώντας από το 1946 μέχρι το θάνατό του το 1970.

4.-  Στην υπόθεση Brown University και International Union, United Automobile, Aerospace and Agricultural Implement Workers of America, UAW AFL-CIO (2004) η πλειοψηφία του Εθνικού Συμβουλίου Εργασιακών Σχέσεων (National Labor Relations Board) με ψήφους 3 προς 2 έκρινε ότι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν θεωρούνται κανονικοί εργαζόμενοι αλλά μόνο εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης.

5.- Η άρνηση διέλευσης μιας νόμιμα καθορισμένης περιφρούρησης προστατεύεται από τον Νόμο περί Εθνικών Εργασιακών Σχέσεων (National Labor Relations Act) δίνοντας στους εργαζόμενους το νόμιμο δικαίωμα να μην περάσουν μια γραμμή περιφρούρησης από αλληλεγγύη προς το δικό τους συνδικάτο, από συμπάθεια προς τους εργαζόμενους άλλου συνδικάτου ή απλώς για να αποφύγουν τη σύγκρουση.

 

Διαβάστε επίσης

Δίκη Πολύκαρπου Γεωργιάδη: μια κακόγουστη φάρσα της «Αντιτρομοκρατικής»

Ενάμιση χρόνο πριν, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο αγωνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης…

Εντουάρ Λουί: «Ενάντια στον φασισμό, θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά»

Τον Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές υπέρ της εργατικής…