Πριν μερικές μέρες, σε αντιπολεμική διαδήλωση στην Ουάσινγκτον προβλήθηκε ένα μουσικό βίντεο με τίτλο “Κλείστε τον ουρανό”. O ευφημισμός του “κλειστού ουρανού” δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κάλεσμα για εφαρμογή ΝΑΤΟϊκής αντιαεροπορικής ζώνης στην Ουκρανία, μια κίνηση κλιμάκωσης του πολέμου που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό όλεθρο. Το τραγούδι του βίντεο όμως ήταν ένα γλυκό νανούρισμα ερμηνευμένο από μια γυναικεία, επαρκώς παιδοποιημένη φωνή, που έπαιζε πάνω σε εικόνες ρωσικών βομβαρδισμών και φωτογραφίες με τρομαγμένα λευκά ουκρανόπουλα. “Άν δεν κλείσεις τον ουρανό θα πεθάνω…η μαμά θα κλάψει…κοίταξε αυτά τα μάτια και ξανασκέψου το.”
Τα παιδιά είναι χρήσιμα στην προπαγάνδα εν καιρώ πολέμου. Το παιδί ως τοτέμ είναι πρωτίστως συστατικό στοιχείο της δόμησης εθνικής ταυτότητας εν καιρώ ειρήνης. H πρόσφατα, και πρόωρα, αποθανούσα Αμερικανή πολιτισμική κριτικός Lauren Berlant, εντόπισε στις πολιτισμικές αναπαραστάσεις του παιδιού ένα στάδιο κατασκευής του “μελλοντικού Αμερικανού,” ενός εναρκτήριου πολίτη, ασεξουαλικοποιημένου και πάντοτε, σιωπηρά, λευκού. Στο λευκό έμβρυο και το παιδί επενδύεται η ελπίδα του έθνους, έγραφε, καθαρή από φυλετική ανάμιξη, αμόλυντη απ’ το χρήμα, την κατανάλωση, τον πόλεμο. Μέσα από την εικόνα αυτού του άσπιλου συμβόλου γεννιέται και αυτό που ο Αμερικανός λογοτεχνικός κριτικός Lee Edelman ονόμασε η “αίρεση του παιδιού”. Όπως και κάθε αίρεση, η αίρεση του παιδιού καλλιεργεί την πειθαρχία της μυημένης μάζας στις πιο συντηρητικές αποφάσεις εκ των άνωθεν, που στη νεοφιλελεύθερη εποχή στρέφονται αναπόφευκτα εναντίον τόσο των μυημένων γονιών όσο και των παιδιών τους, με δολοφονική ακρίβεια.
Η Πάτρα φυσικά δεν είναι Ουκρανία. Τρία νεκρά παιδιά δεν είναι το ίδιο με εκατοντάδες θύματα πολέμου (που σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές είναι προς στιγμήν 136). Όπως όμως δεν είναι το ίδιο με τον άγνωστο αριθμό μη λευκών παιδιών που έχουν σκοτωθεί στα ελληνικά σύνορα από τις ευφημιστικά αποκαλούμενες πολιτικές “επαναπροώθησης.” Η Πάτρα όμως είναι σήμερα η Ελλάδα που επανορθώνεται πάνω στο λευκό Ελληνάκι της.
Ο αποκαλούμενος “όχλος” που συγκεντρώθηκε έξω απ’ το σπίτι της συλληφθείσας μητέρας, μιας Ελληνίδας, δεν είναι όπως σχολιάστηκε ευρέως μια ντροπιαστική εκδοχή της ελληνικής κοινωνίας, αλλά εκπρόσωπος της εθνικής ελπίδας της. Ο θυμός αυτών των ανθρώπων δεν είναι ούτε αμελητέος, ούτε ανειλικρινής. Εκφραζόμενος στιγμιαία και έντονα για τα νεκρά Ελληνόπουλα θάβει στο υποσυνείδητο το φόβο για τα δικά του παιδιά και τυφλώνει τους συμμετέχοντες σε αυτόν ακόμα και από την προφανή ειρωνεία του ότι μαζί με τη συλληφθείσα μητέρα, διαπομπεύονται και οι ίδιοι.
Τις εικόνες των αγανακτισμένων πολιτών της Πάτρας τις αναπαρήγαγαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που είχαν εμπορευματοποιήσει τόσες βδομάδες το θάνατο με πηχυαίους τίτλους και κίτρινα ρεπορτάζ. Ο θυμός του λαού μετατρέπεται έτσι σε άλλοθι των επαγγελματιών της ενημέρωσης. Ο όχλος εξάλλου είναι όρος που συνήθως χρησιμοποιούμε όταν πρόκειται για μικρές κοινωνίες και όχι για όσους συσσωρεύονται στα τηλεπαράθυρα των Αθηνών, ανάμεσά τους εν τω προκειμένω και μέλη του ιατρικού κλάδου. Η παρουσία του όχλου στο δρόμο, μαζί με την υπόνοια ότι έχει την πρόθεση να λιντσάρει την οικογένεια της μητέρας, μετατρέπει βολικά τους πολίτες σε φορείς της ηθικής έκπτωσης του μιντιακού συστήματος.
Στον όχλο και στη διάθεσή του για λιντσάρισμα προβάλλουν τις ψευδαισθήσεις τους και όσοι νομίζουν ότι ζουν σε δημοκρατία. Τη δημοκρατία και το αδιέξοδο ποινικό της σύστημα το υπερασπίζονται ως σύμβολο των αξιών τους όσοι δεν ζητούν μεν το θάνατο της συλληφθείσας, αλλά απλώς την ποινική τιμωρία της. Όταν η Πρώην Γενική Γραμματέας Αντεγκλητικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, αναρωτήθηκε προχθές σε ανάρτησή της στο twitter αν “υπάρχει τιμωρία για τέτοιο έγκλημα” πολλοί την έψεξαν γιατί αμφισβητούσε το νομικό μας πολιτισμό, στον οποίο έχει καταργηθεί η θανατική ποινή και άρα, έμμεσα, ότι ενθάρρυνε τον όχλο. Η Νικολάου όμως απλώς θυμίζει, έστω και κατά λάθος, ότι όχι, δεν υπάρχει τιμωρία για τέτοιο έγκλημα. Όμως τιμωρία θα αποδοθεί και στη δίκη όπου θα γραφτεί το επόμενο κεφάλαιο του δράματος, η μητέρα δε θα κάτσει στο εδώλιο ως εξαγνισμένο σύμβολο της αγάπης και της φροντίδας, αλλά ως ντροπή της μητέρας-πατρίδας. Η τιμωρία της θα επαναφέρει την πατρίδα και τα παιδιά της στο αόριστο, ανέλπιδο μέλλον.
Εν τω μεταξύ, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει εκκινήσει άμεση απειλή ενεργειακής κρίσης και έλλειψης τροφίμων για την Ελλάδα και τη Δύση. Τα λευκά παιδιά της Ελλάδας θα κρυώσουν και θα πεινάσουν σύντομα, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην υγεία τους. Όμως γραπωνόμαστε στην αρχετυπική τους αθωότητα, στο απύθμενο άδικο του χαμού τριών από αυτά σε ένα σπάνιο, μεμονωμένο περιστατικό, ενώ παρακολουθούμε το τιμωρητικό κράτος να διαιωνίζει τη βία και τη φτώχεια. Το λευκό νεκρό παιδί, θα είναι πάντα εδώ να μας αποσπά από την σκέψη ότι ίσως αυτό που πρέπει να πεθάνει είναι τελικά το έθνος μας ή έστω, για αρχή, το τηλεκοντρόλ.
