Έχω την αίσθηση ότι η ψήφιση του νόμου για το ΕΣΥ συνιστά τομή για τρεις λόγους:
Πρώτον, διαλύει ουσιαστικά τη δημόσια δωρεάν Υγεία. Η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών αποτέλεσε πυλώνα του ΕΣΥ από την ίδρυσή του. Η κατάργησή της θα οδηγήσει στη ραγδαία επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών Υγείας. Ο νόμος δίνει το έναυσμα στον εποικισμό του ΕΣΥ από τον ιδιωτικό τομέα.
Η προσδοκία
Δεύτερον, ο νέος νόμος για το ΕΣΥ διαψεύδει την προσδοκία ότι η πανδημία θα προκαλούσε σημαντικές αλλαγές στην ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αναδεικνύοντας τη σημασία του δημόσιου τομέα και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μπορεί η σημασία τους όντως να αναδείχτηκε, εντούτοις, από τη στιγμή που δεν διαμορφώθηκε ένα ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό κίνημα που να επιβάλει την αλλαγή πορείας, με το που πέρασε ο μεγάλος υγειονομικός κίνδυνος, οι κυρίαρχοι επέστρεψαν στο business as usual. Για την ακρίβεια, επιχειρούν την παρόξυνση της νεοφιλελεύθερης πολιτική, φτάνοντας σε σημεία που καμία κυβέρνηση στο παρελθόν (ακόμα κι εν μέσω Μνημονίων) δεν είχε διανοηθεί.
Η ήττα
Τρίτον, η ψήφιση του νόμου για ΕΣΥ αποτελεί πολύ μεγάλη ήττα για τα κινήματα και την Αριστερά. Ήττα τρομακτική γιατί δεν προηγήθηκε καμία μάχη. Είναι διαφορετικό να χάσεις έχοντας αγωνιστεί από το να χάσεις στα… χαρτιά γιατί δεν κατέβηκες καν στο γήπεδο. Για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου (κυριολεκτικά) το μόνο που έγινε, ήταν μια αναιμική συγκέντρωση μπροστά στη βουλή την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου. Α! Και οι προοδευτικοί λογαριασμοί στο Facebook φόρεσαν στην profile pic τους το frame “Support public health”. Τους πετσοκόψαμε δηλαδή.
Στο δρόμο
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που λέγαμε ότι «δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε». Είχαμε απόλυτο δίκιο τότε και αυτό αποδεικνύεται σήμερα. Κανένα γεγονός έξω από τον κοινωνικό ανταγωνισμό, ακόμα και αν είναι ιστορικής σημασίας όπως η πανδημία, δεν οδηγεί σε αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής. Η αλλαγή έρχεται μόνο όταν οι δρόμοι γεμίζουν, όταν με την εν σώματι παρέμβασή τους οι «από κάτω» επιβάλλουν μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα. Η προπαγάνδα στα social media μπορεί συχνά να είναι εξαιρετικά αποτελεσματική για τα κινήματα, αλλά από μόνη δεν αρκεί. Στο δρόμο εντέλει κρίνονται όλα. Και για να γεμίσουν οι δρόμοι κόσμο απαιτείται οργάνωση και προετοιμασία. Οργάνωση και προετοιμασία που αν δεν την κάνουμε εμείς οι ίδιοι-ες δεν θα βρεθεί κανείς άλλος να την κάνει.
