Οι φιλελέ πάνε πόλεμο

Οι απόψεις των αναλυτών διίστανται για το αν βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ήταν αρκετοί αυτοί που είπαν ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο αντιμαχόμενα μπλοκ με τις ανάλογες σφαίρες επιρροής. Άλλοι πάλι επισήμαναν ότι είναι πρόωρο να μιλήσουμε για διπολισμό, αφού η Κίνα εμφανίζεται πολύ προσεκτική στις τοποθετήσεις της για τον πόλεμο και αποφεύγει την ταύτιση με τη Ρωσία. Το σίγουρο είναι ένας καινούργιος κόσμος αναδύθηκε μετά την 24^η Φεβρουαρίου.

Ο μακαρθισμός

Εξίσου σίγουρο είναι ότι η πολεμική αναμέτρηση περιβάλλεται ένα κανονικό ψυχροπολεμικό κλίμα, βασικό στοιχείο του οποίου είναι ο μακαρθισμός. Αυτήν τη φορά ο αντιρωσισμός αντικαθιστά τον παλιό αντικομμουνισμό  της δεκαετίας του ’50. Στο πλαίσιο των κυρώσεων σε βάρος της Μόσχας, οτιδήποτε είναι ρωσικό, εξοβελίζεται. Έχουμε φτάσει στο σημείο να απολύονται Ρώσοι καλλιτέχνες από δυτικοευρωπαϊκούς πολιτιστικούς οργανισμούς γιατί δεν καταδικάζουν τον Πούτιν. Το οξύμωρο είναι ότι στο άτεγκτο μποϊκοτάζ στη Ρωσία πρωταγωνιστούν όσοι καταδίκαζαν το κίνημα BDS ( Μποϊκοτάζ, Κυρώσεις, Αποεπένδυση) εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Ο εσωτερικός εχθρός

Παράλληλα με τον εξοβελισμό οτιδήποτε ρωσικού, κλιμακώνονται οι επιθέσεις στον «εσωτερικό εχθρό» -για την ακρίβεια σε όποιον-α θεωρείται εσωτερικός εχθρός. Ειδικά στην Ελλάδα, κατηγορείται ως εγκάθετος του Πούτιν όποιος-α τάσσεται υπέρ της ειρήνης (όπως πρόσφατα η Μποφίλιου), ενώ όποιoς-α δεν συμφωνεί με την αποστολή ελληνικού στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, χαρακτηρίζεται «ποουτινάκι» (sic) από τους φορείς της κυβερνητικής προπαγάνδας στα social media. Δεν αρκεί να καταδικάζεις απλώς τη ρωσική εισβολή. Πρέπει να χαιρετίζεις το ΝΑΤΟ και να χειροκροτάς τον Μητσοτάκη για να μη θεωρηθείς ύποπτος, καθώς και για να μην  εξαπολυθούν εναντίον σου οι συκοφαντικές αθλιότητες περί «ρουβλιών».

Οι αιτίες

Προφανώς η καλλιέργεια του κλίματος νεομακαρθισμού αποσκοπεί στην ηθική και ιδεολογική δικαιολόγηση της πολιτικής του ΝΑΤΟ. Η δίκαιη οργή για τα τρομακτικά εγκλήματα του Πούτιν στην Ουκρανία επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί, όχι στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ρωμαλέου κινήματος ειρήνης, αλλά για να δημιουργηθεί συναίνεση γύρω από τον «δικό μας» ιμπεριαλισμό. Όταν η διαφωνία καθίσταται «ύποπτη», τότε η στοίχιση πίσω από τις επιλογές της εξουσίας γίνεται μονόδρομος.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα

Πέρα από τη γενική σκοπιμότητα, είναι σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί τον νεομακαρθισμό για να χαράξει μια νέα διαχωριστική γραμμή δημοψηφισματικού χαρακτήρα: από τη μια μεριά η «Δύση» την οποία εκπροσωπεί (ποιος άλλος;) ο Μητσοτάκης, από την άλλη οι εχθροί της. Στην ουσία πρόκειται για μια προσπάθεια επαναφοράς με άλλη μορφή του «Μένουμε Ευρώπη», προκειμένου να επαναπατριστούν οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που το τελευταίο διάστημα κινούνταν προς το ΚΙΝΑΛ και την «αδιευκρίνιστη ψήφο».

Οι φιλελέ

Στην πολιτική δεν είναι όμως όλα σχέδιο. Η παθιασμένη και πέρα από κάθε μέτρο ταύτιση του φιλελέ ακραίου Κέντρου με την υπόθεση της Ουκρανίας, δεν απορρέει από κάποιο σχέδιο. Πολύ περισσότερο σχετίζεται με την ιδεολογία, όταν αυτή φτάνει στην πλήρως ανορθολογική ψευδή συνείδηση. Αν κρίνουμε από τις αναρτήσεις τους, για τους φιλελέ ο πόλεμος στην Ουκρανία παίρνει τις διαστάσεις μιας ηθικής σταυροφορίας, μιας μανιχαϊστικής σύγκρουσης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό. Ο Πούτιν ταυτίζεται βολικά με τον Χίτλερ, ενώ ο αγώνας για την Ουκρανία εμφανίζεται ως συνέχεια της… εμβολιαστικής εκστρατείας (!), του «Ναι» στο δημοψήφισμα και εν γένει του αγώνα ενάντια στον… λαϊκισμό. Πρόκειται βεβαίως για παράλογα πράγματα. Αλλά ποιος είπε ότι ο παραλογισμός δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα και μάλιστα επικίνδυνα;

Φωτογραφία: Intime