Με τις εκλογές να πλησιάζουν, και με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει θέσει ως πρωταρχικό στόχο του την πτώση του Μητσοτάκη, ή του καθεστώτος Μητσοτάκη σε μια άλλη εκδοχή, και όχι της κυβέρνησης, θα κάνω κάποιες σκέψεις που απορρέουν από αυτήν την ομολογουμένως παράδοξη, για κόμμα της Αριστεράς, επιλογή της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πρώτον, θεωρώ ότι ο στόχος «να πέσει ο Μητσοτάκης» είναι πολιτικά άστοχος. Ο πρωθυπουργός δεν είναι απλά ένα φυσικό πρόσωπο, είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που τα μέλη της έχουν συνολική ευθύνη για την πολιτική που εφαρμόζει. Επομένως, αν πρέπει να πέσει κάποιος αυτή είναι η κυβέρνηση και κανείς άλλος. Το «να πέσει ο Μητσοτάκης» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί επικεντρώνεται μόνο στο δέντρο και όχι στο δάσος του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της Νέας Δημοκρατίας. Μιλώντας ακόμα και με όρους του παλιού ΠΑΣΟΚ, και όχι κατ’ ανάγκη αριστερούς, θα έλεγα ότι είναι πολύ πίσω και από το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», γιατί το συγκεκριμένο μπορούσε να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει, και να ανοίξει έναν δρόμο για το αύριο.
Δεύτερο, η μονοδιάστατη εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην πτώση του Μητσοτάκη θεωρώ ότι λειτουργεί σχεδόν σαν φετίχ, αφού δεν υποδηλώνει ούτε στον ελάχιστο βαθμό τις διαφορές που έχει, σε όλα τα επίπεδα, η αξιωματική αντιπολίτευση με την πολιτική της ΝΔ. Και όσο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και μια πειστική αριστερή εναλλακτική πρόταση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, οι εξελίξεις μόνο θετικές δεν προοιωνίζονται για την κοινωνική πλειοψηφία.
Τρίτο, η πτώση του Μητσοτάκη δεν σημαίνει απαραίτητα και στροφή προς την Αριστερά, στην όποια εκδοχή της. Το «να πέσει ο Μητσοτάκης» είναι ένα τόσο απολιτικό μότο όσο και η προτροπή «ψηφίστε μικρά κόμματα», που έλεγαν αφελώς κάποιοι την εποχή του παλιού δικομματισμού. Αντίθετα, μια πτώση του Μητσοτάκη εκ των έσω, που σήμερα αυτό φαντάζει ως το πιο πιθανό σενάριο και όχι η φυγή του με ελικόπτερο όπως ο Ντε Λα Ρούα το 2001, θεωρώ ότι μόνο σε ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα οδηγήσει.
Τέταρτο, και ίσως το κυριότερο για όσους αρέσκονται να σκέφτονται με εκλογικούς όρους. Πιστεύει στα αλήθεια κανείς ότι μια Νέα Δημοκρατία με άλλον/η αρχηγό, αναβαπτισμένη πλέον χωρίς το βαρίδι Μητσοτάκη στα πόδια της, δεν θα βγει ενισχυμένη; Και τι θα μπορεί να λέει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει κάνει σημαία του την πτώση του Μητσοτάκη και μόνο αυτή; Επιπροσθέτως, θα έλεγα ότι μια αλλαγή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο όλο αυτό που σχηματικά αποκαλούμε ως ελληνικό αστισμό, δηλαδή τους ηττημένους του δημοψηφίσματος του 2015, αφού ανοίγει διάπλατα το δρόμο για μια μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε και ο Ανδρουλάκης, όπως ο ίδιος λέει, με τον Μητσοτάκη έχει το πρόβλημα, όχι με τη Νέα Δημοκρατία.
Τελειώνοντας, και για να μην μακρηγορούμε με τα αυτονόητα: είναι προφανές ότι για χιλιάδες λόγους αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη. Και ότι για κάθε μέρα που παραμένει στη θέση της, η ζημιά που προκαλείται είναι ανυπολόγιστη. Γι’ αυτό και πρέπει να πέσει, πρέπει να πέσει τώρα. Και ακόμα καλύτερα, να την ρίξουμε.
Δημήτρης Γκιβίσης
ΥΓ. Για να είμαι δίκαιος, πρέπει να σημειώσω ότι το αίτημα να πέσει ο Μητσοτάκης ακούγεται και από άλλους χώρους της Αριστεράς. Όμως έχει ιδιαίτερη βαρύτητα όταν αυτό εκφράζεται από την αξιωματική αντιπολίτευση.
1 σχόλιο
Comments are closed.