Κοιτώντας τις ακτιβίστριες και τους ακτιβιστές να στήνουν το 23ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μέσα στο λιοπύρι, εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς ποιο είναι το κίνητρο όλων αυτών των ανθρώπων. Σίγουρα δεν είναι τα χρήματα -άπαντες ξεπατώνονται ανιδιοτελώς. Ούτε πάλι είναι οι πολιτικές φιλοδοξίες που τους/τις οδηγούν -στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική ο ασφαλέστερος τρόπος να είσαι μειοψηφικός, είναι να υποστηρίζεις τους μετανάστες/τριες. Νομίζω μόνο μέσα από το πρίσμα της ιδεολογίας και του ηθικού παρακελεύσματος μπορεί εξηγηθεί γιατί αυτός ο κόσμος κουβαλάει σκαλωσιές με 35 βαθμούς Κελσίου.
Το ξεπάτωμα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ αποτελεί μια από τις πιο καθαρές μορφές της πολιτικής ως στράτευσης σε μια Υπόθεση που υπερβαίνει τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες, καθώς και ως πράξης που παράγεται από τα σώματα των συμμετεχόντων. Βρίσκεται δηλαδή στους αντίποδες της πολικής ως απλής εκφώνησης που υπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες. Είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να γίνουν τα πράγματα διαφορετικά, για να γίνουμε εμείς καλύτεροι.
Το «εμείς»
Για τους χιλιάδες που κάθε χρόνο το επισκέπτονται, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι μια μεγάλη γιορτή. Γιορτή όχι μόνο με τον τρόπο που είναι κάθε πολιτικό ή καλλιτεχνικό φεστιβάλ, δηλαδή με τη μουσική, τα δρώμενα, το χορό, το ποτό, την παρέα, το ερωτικό παιχνίδι. Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια γιορτή της συνάντησης: των ξένων με τους ντόπιους, των boomer και τους zoommer, των κάθε λογής αριστερών με τους ελευθεριακούς και τους δικαιωματικούς. Μια συνάντηση των ανθρώπων που δυσκολεύονται να πάρουν ανάσες σε αυτόν τον ασφυκτικό κόσμο και συνήθως αισθάνονται μια απέραντη μοναξιά. Στο Φεστιβάλ ανακαλύπτουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι είμαστε πολλές-οί όσες-οι πασχίζουμε να αναπνεύσουμε, ότι έχουμε δύναμη. Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι η μεγάλη γιορτή του «εμείς».
Η Μελίγια
Βέβαια δεν είναι μόνο γιορτή. Το Φεστιβάλ αποτελεί επίσης μια δήλωση στάσης. Δήλωση όχι μόνο αυτών που συμμετέχουν στα οργανωτικά του, αλλά και όσων το επισκέπτονται Είναι η απόρριψη της πολιτικής του μίσους και του ηθικού πανικού για τη μετανάστευση. Είναι ο αποτροπιασμός για το μακελειό στη Μελίγια και τους συνεχείς θανάτους μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίο. Είναι το αίτημα να σταματήσουν τa pushbacks και να μπει επιτέλους στο οργανωμένο ψεύδος που δηλητηριάζει την κοινωνία.
Πριν ένα τέταρτο του αιώνα, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ξεκίνησε ως εκδήλωση ενός μικρού αριθμού αντιρατσιστών ακτιβιστών. Εξελίχθηκε σε μια μεγάλη λαϊκή γιορτή κι ένα μείζον γεγονός των κινημάτων. Σήμερα είναι μια διαδήλωση που έγινε γιορτή, μια γιορτή που είναι και διαδήλωση.
Ραντεβού στην Πανεπιστημιούπολη.
https://antiracistfestival.gr/
