Το ιστορικό πόστο

Ναι, είμαστε η dream team του αντιρατσιστικού, ναι, χτυπάμε δωδεκάωρα και τις τρεις μέρες του φεστιβάλ, ναι, ταΐζουμε χιλιάδες επισκεπτών σε κάθε φεστιβάλ, με το καλύτερο σουβλάκι, την καλύτερη παστουρμαδόπιτα, το καλύτερο σις κοτόπουλο, το καλύτερο κεμπάπ, το καλύτερο λαχματζούμ! Δεν είναι έπαρση, είναι μεγάλη η χαρά να δουλεύουμε σε αυτή την ομάδα!

Την κουζίνα μας, τη βλέπουμε σαν ένα όμορφο θεατρικό σκηνικό, μια καλοκουρδισμένη μηχανή, που δουλεύει (σχεδόν ασταμάτητα!, ναι), συντονισμένα, αρμονικά. Την αισθανόμαστε σαν ένα υπέροχο μουσικό σύνολο, που ο καθένας και η κάθε μία παίζει άλλο όργανο και όλοι/ες μαζί βγάζουμε ωραίες μελωδίες. Μεταξύ μας υπάρχει πολύ ωραίο κλίμα, συντροφικότητας, αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης.

Ίσως όλα τα παραπάνω να ακούγονται λίγο ποιητικά, αλλά η κουζίνα μας είναι ένας αγαπησιάρικος χώρος και δύο χρόνια χωρίς τη μεγάλη γιορτή του αντιρατσιστικού, μας έχει λείψει.

Η κουζίνα μας, έχει έναν υπέροχο μαέστρο: τον πιο γλυκό, τον πιο ήρεμο (ακόμα και σε συνθήκες μεγάλης πίεσης και πολλής κούρασης), τον πιο συνεργατικό αρχιμάγειρα, τον Τούρκο της καρδιάς μας, τον Χουσεΐν. Ο Χους μας, τα έχει όλα υπό έλεγχο: συντονίζει τα ψησίματα, τα μαγειρέματα, την παρασκευή των πιάτων μας, τις παραγγελίες και προβλέπει τις ποσότητες που θα χρειαστούμε. Όλα με άνεση, χαλαρότητα, επαγγελματισμό και συνέπεια. Έχει πάντα διαθέσιμο ένα εγκάρδιο χαμόγελο, ένα αστείο να μοιραστεί, μια ιστορία από τα παλιά, από τα δύσκολα.

Οι ψήστες μας: Τούρκοι, Κούρδοι, ακάματοι, χαμογελαστοί, ήρεμοι, ψήνονται όλο το βράδυ πάνω από τα κάρβουνα. Μοιραζόμαστε μαζί τους τον καπνό και την τσίκνα και τις καυτερές πιπεριές με τις οποίες συνοδεύουμε τα σουβλάκια που τρώμε κρυφά στα backstage. Μια χρονιά, μπερδέψαμε τις καυτερές πιπεριές με αυτές που δεν καίνε και τις βάλαμε στη σαλάτα! Νομίζω πως πρέπει να συμβάλαμε, άθελά μας, στην αύξηση κατανάλωσης παγωμένης μπύρας.

Το παρασκευαστήριο: ένα μεγάλο τραπέζι (για να χωράει πολλές και πολλούς) νεολαία όλων των ηλικιών, στρώνεται με ξύλα κοπής, πολλά μαχαίρια και πίλερ. Εκεί γίνεται η επίδειξη της «ορθής» κοπής των υλικών μας. Η Βαγγελίτσα, σε ρόλο εκπαιδεύτριας, μυεί τον κόσμο στα μυστικά του κοψίματος, άλλο κόλπο έχει η πιπεριά, άλλο η βραστή πατάτα. Εντελώς μετριόφρονα να σας ανακοινώσουμε επίσης ότι έχουμε βραβευθεί με το βραβείο πρωτότυπης κοπής ντομάτας, από το θεσμό των βραβείων που ακολουθεί το φεστιβάλ στα Donkey party (ok, inside joke, αλλά έχει πλάκα). Εκεί δίπλα παραφυλάει το κουτί πρώτων βοηθειών, και όμως ναι, είναι πολύ χρήσιμο και κάθε χρόνο απαραίτητο. Παραφυλάμε (παρά τις προειδοποιήσεις) να δούμε ποιο θα είναι το πρώτο θύμα. Πάντα βρίσκεται εκείνο το μαχαίρι που νικάει 1-0 κάποιο δάκτυλο. Δίνουμε τις πρώτες βοήθειες, betadine, hansaplast, πεντάλεπτη κούρα για το θύμα και το ψιλοκόψιμο των υλικών συνεχίζεται. Στο τραπέζι αυτό έχουν ξεκινήσει πολιτικές καριέρας! Πριν το 2015, λέγαμε πως αν δεν περάσει κάποιος από τον πάγκο της τούρκικης κουζίνας, δεν έχει ελπίδα να γίνει γραμματέας νεολαίας γνωστού κόμματος!

Οι νεροχύτες μας: είναι πολύ σημαντικό σημείο, εκεί πλένονται «πολύ σχολαστικά» όλα τα σκεύη και όλα τα λαχανικά. Στο σημείο αυτό, ενημερώνουμε όλους εκείνους τους επισκέπτες του φεστιβάλ που τρώνε από την κουζίνα μας, πως ως προς τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας ακολουθούμε τα πρότυπα του ΕΦΕΤ! Το δίδυμο Βαγγελίτσα – Αγγελική δούλεψε μαζί για πρώτη φορά στο φεστιβάλ του 2011. Χωρίς πολλά λόγια, συντονιστήκαμε αυτόματα και αβίαστα. Με βλεμματική επικοινωνία συνεννοούμαστε για το πόσο πλύσιμο χρειάζεται το κάθε τι, πόσο ψιλοκομμένο πρέπει να είναι το κρεμμύδι. Ενημερώνουμε το φανατικό κοινό της κουζίνας μας πως είμαστε πολύ ISO.

Συνήθως αργά το βράδυ, περνάνε σύντροφοι και συντρόφισσες από άλλα πόστα, από τις πόρτες, από την ομάδα περιφρούρησης, από τη γραμματεία κάτι να βάλουν στο στόμα τους, και εκεί μαθαίνουμε : πόσα εισιτήρια κόψαμε, πως πήγαν οι κουβέντες, πως πάει η μεταναστευτική σκηνή – να το επαναλάβουμε, δεν βλέπουμε τίποτα  – ποτέ.

Η Παρασκευή: είναι η πρόβα τζενεράλε, τη μέρα εκείνη φαίνεται αν το σκηνικό στήθηκε εργονομικά.

Το Σάββατο: η ομάδα έχει προθερμαθεί και δουλεύουμε με φουλ γκάζια

Η Κυριακή: συνεχίζει η τσίτα, όλα πάνε στον αυτόματο. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αναμνηστικής φωτογραφίας, με ποδιές, λαδιές και πολλά χαμόγελα. Τις πρώτες πρωινές ώρες, εκεί λίγο πριν το χάραμα, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, αρχίζει το πακετάρισμα. Η κούραση μη μετρήσιμη, αλλά και η ικανοποίηση μεγάλη.

Το πόστο της Τούρκικής κουζίνας, δεν είναι εύκολο. Κάποιοι/ες δουλεύουμε ένα δωδεκάωρο κάθε μέρα του φεστιβάλ, δεν μπορείς να λείψεις από το πόστο σου, άρα χάνεις όλες τις κουβέντες και τις συναυλίες, αλλά είσαι εκεί και χαίρεσαι να είσαι ανάμεσα σε αγαπημένες και αγαπημένους συντρόφους/φισσες, να δακρύζεις πάνω από τα κρεμμύδια (που τελειωμό δεν έχουν).

Είναι πολύ όμορφο και συγκινητικό, που σιγά σιγά στο πόστο μας έρχονται όλο και περισσότερα παιδιά «μας» που σιγά σιγά θα μπολιαστούν με τη χαρά του να μαγειρεύεις συλλογικά, και μια μέρα θα πάρουν τη σκυτάλη.

Αφού είχες την υπομονή και τη διάθεση να διαβάσεις αυτές τις αράδες για το back stage της τούρκικης κουζίνας του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, αξίζεις να μάθεις το μυστικό της σαλάτας μας: το σουμάκ!

Μοιραστήκαμε τα μυστικά μας, μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας και τα συναισθήματά μας, έλα να μοιραστούμε και τον κόσμο για να μπορέσουμε να τον αλλάξουμε μαζί.

Σας περιμένουμε. Καλή αντάμωση…

 

 

Διαβάστε επίσης

Δίκη Πολύκαρπου Γεωργιάδη: μια κακόγουστη φάρσα της «Αντιτρομοκρατικής»

Ενάμιση χρόνο πριν, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο αγωνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης…

Εντουάρ Λουί: «Ενάντια στον φασισμό, θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά»

Τον Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές υπέρ της εργατικής…