Σε επίπεδο ορισμού της νίκης, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η απεργία νικάει πραγματικά όταν ικανοποιούνται τα αιτήματα της και μόνο τότε.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι όσο χαροποιεί η αριθμητική έκρηξη της προχθεσινής συμμετοχής στην απεργιακή κινητοποίηση -που συνιστά τη μεγαλύτερη της τελευταίας πεζοδρομιακά υπνώτουσσας οκταετίας-, άλλο τόσο πολλαπλασιάζει τις δυναμικές και τις υποχρεώσεις μας να τη διαχειριστούμε σε κατευθύνσεις επιτυχίας
Είναι το αίτημα η ουσιαστική αντιμετώπιση της ακρίβειας; Η μισθολογική αύξηση; Είναι οι συλλογικές συμβάσεις σε συγκεκριμένους κλάδους; Είναι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη στα σκουπίδια; Είναι η πτώση της κυβέρνησης; Ότι και αν ήταν αυτό που απαιτήθηκε προχθές, καθότι οι στοχοθεσίες και οι φορείς ποικίλουν, πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει και να διεκδικήσει τον εαυτό του στους δρόμους.
Σε πολιτικό επίπεδο, αν τα κινήματά μας πρωταγωνίστησαν την κοινωνική αντίσταση στα πρώτα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, θα ήταν παράλογο τώρα που ο πληθωρισμός σφυροκοπάει την κοινωνία ακόμη δεινότερα, να απουσιάσουν ελλείψει εναλλακτικών.
Τα κινήματα αν μη τι άλλο, συναποτελούνται απο ανθρώπους. Και οι άνθρωποί τους αν μη τι άλλο πλήττονται. Συνεπώς δεν είναι άλλη απο την ίδια την βιωματική τους ενσυναίσθηση που χαράσσει την πολιτική αναγκαιότητα της δράσης τους.
Εάν το ηθικό των κινημάτων τονώνεται στις συμμετοχικές αυξήσεις, αφού εκεί συνίστανται οι προοπτικές τους, τότε το ηθικό των κοινωνικών βάσεων, που τροφοδοτεί με συμμετοχή τα κινήματα, τονώνεται στις υλικές νίκες. Μακριά απο ιδεαλισμούς περί κοινωνιών που εξελίσσονται συνειδησιακά εντός μιας νυκτός για να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, αυτή είναι η δική τους προοπτική. Και άρα το δικό μας επίδικο. Η επόμενη μέρα.
Η προχθεσινή απεργία, πράγματι έδειξε τον δρόμο για μια αξιοπρεπή επόμενη μέρα και το έκανε καλά. Το έκανε όμως για 24 ώρες και σε βαθμό διαθέσεων μαζί με παραδοσιακά συνδικαλιστικά πυροτεχνήματα που την μεθεπόμενη μέρα είθισται να λείπουν. Αν διεκδικούμε πολλές επόμενες μέρες. Τότε πρέπει να εντείνουμε σταθερά. Και πιθανότατα μόνοι μας.
Με την έλλειψη πόρων, ισχυρών απεργιακών ταμείων και λοιπών σημαντικών προϋποθέσεων. Μα με αυτογνωσία και το ιδεώδες ενός πραγματικά μαχητικού συνδικαλισμού βάσης
Αν οι αγώνες μας δεν χωράνε σε καλούπια κορυφαίων στιγμών, πρέπει να προσπεράσουμε το σύντομο και με πράξεις να αντιπροτείνουμε το πώς θα έρθει η στιγμή τους
Σύντομα.
