Το Σάββατο 19 Μαρτίου, η Εποχή φιλοξένησε μια συζήτηση με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του Κόκκινου και του Μαύρου, Τάσο Κορωνάκη και Δημοσθένη Παπαδάτο, με θέμα τους στόχους του εγχειρήματος, την καθημερινή λειτουργία του και τη στάση της ιστοσελίδας μπροστά στο μείζον των ημερών, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το Κόκκινο και το Μαύρο αναδημοσιεύει σήμερα τη συζήτηση, μαζί με ευχαριστίες στην καλή εφημερίδα.
***
Εδώ και έναν περίπου μήνα έχει εμφανιστεί στον χώρο των κοινωνικών μέσων η ιστοσελίδα Το Κόκκινο και το Μαύρο, στην οποία υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που υπογράφουν, μεταξύ άλλων, γνωστά πρόσωπα της ευρύτερης κινηματικής και πολιτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, και όχι (μόνο) του αναρχικού/ελευθεριακού χώρου, στον οποίο φαίνεται να παραπέμπει χρωματολογικά ο τίτλος του σάιτ. Ποιοι/ες, λοιπόν, μετέχουν σ’ αυτήν την προσπάθεια και ποιος είναι ο στόχος της;
Δ.Π.: Στον τίτλο μας, το «κόκκινο» προηγείται του «μαύρου». Η ελευθεριακή εκδοχή της Αριστεράς δεν ταυτίζεται με τον αναρχικό χώρο –και αυτό δεν είναι δική μας επινόηση. Ιστορικά, δευτερευόντως και θεωρητικά, υπάρχει ένα κομμουνιστικό ρεύμα που επιδιώκει την αλληλεγγύη και τις συνέργειες αριστερών και αναρχικών: το κάνει με επίγνωση των κοινών σκοπών και των κοινών αντιπάλων, αλλά και γιατί ξέρει τα όρια τόσο της μείζονος Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής), όσο και της αναρχίας. Θέλουμε να προβάλουμε τον διεθνισμό και τον αντιμιλιταρισμό του ρεύματος αυτού, τη φεμινιστική και την οικο-κοινωνική λογική του, τον αντικομφορμισμό του. Η απειλή του πολέμου ξαναφέρνει πολλές και πολλούς στην πολιτική. Θέλουμε, λοιπόν, να συμβάλουμε ώστε η επιστροφή αυτή να είναι «κόκκινη» και «μαύρη» μαζί.
Τ.Κ.: Με αυτό το στόχο που αναφέρει ο Δήμος, βρεθήκαμε άνθρωποι με μια ιδεολογική συνάφεια και σχέσεις χρόνων και αποφασίσαμε να γράφουμε, να δίνουμε τον λόγο, αλλά και να μεταφράζουμε κείμενα που λείπουν σε μεγάλο βαθμό από το ελληνόφωνο διαδίκτυο. Κάπως έτσι βρεθήκαμε άνθρωποι όπως ο Γιάννης Αλμπάνης, ο Νίκος Γιαννόπουλος, η Κυριακή Κλοκίτη, η Λίνα Κυργιαφίνη, η Κατερίνα Τσαποπούλου, ο Αλέξανδρος Παναγιωτάκης, η Ερμιόνη Φρεζούλη, ο Δημήτρης Μπιτουλάς, η Α.Λ., η Νίκη Γιάνναρη και η Χριστίνα Κυδώνα, ο Δημήτρης Γκιβίσης, η Κατερίνα Αναστασίου από την Αυστρία, ο Πάνος Αγγελόπουλος και η Έλσα Παπαγεωργίου από το Παρίσι, ο Χάρης Γολέμης, η Γεωργία Ντούσια, η Δέσποινα Σπανούδη, ο Χρήστος Λάσκος, η Τόνια Τσίτσοβίτς. Αυτές και αυτοί είναι ένας πρώτος άμεσος κύκλος που δουλεύει για το σάιτ σχεδόν καθημερινά και συμμετέχει συνήθως στις εβδομαδιαίες συναντήσεις της συντακτικής. Υπάρχει, βεβαίως, και ένας ευρύτερος κύκλος αρκετών δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών που μετέχουν στη λίστα, παρακολουθούν κατά καιρούς τις συντακτικές, στέλνουν κείμενα και συμμετέχουν στις εσωτερικές συζητήσεις που κάνουμε. Το θετικό είναι ότι συνεχώς διευρυνόμαστε.
Πέρα από την παρουσία σας στο πεδίο της εναλλακτικής πληροφόρησης και των ιδεών, σκέφτεστε τη συμμετοχή σας σε κινηματικές δράσεις ή/και σε πολιτικές ζυμώσεις ως μια νέα διακριτή συλλογικότητα;
Τ.Κ.: Αν θέλαμε να φτιάξουμε μια «καθαρή» πολιτική συλλογικότητα, θα το κάναμε ευθέως και όχι υπό την μορφή ενός σάιτ. Δεν είναι του χαρακτήρος μας κάτι τέτοιο άλλωστε. Ούτε μας φαντάζομαι να μετέχουμε σε κάποια κινηματική δράση κάτω από τον τίτλο του Κόκκινου και του Μαύρου. Φυσικά, όμως, το σάιτ έχει πολιτική ταυτότητα και πολιτικοποιημένους ανθρώπους και επειδή ένας από τους διακηρυγμένους στόχους του είναι να αποτελέσει τόπο διαλόγου, οι πολιτικές ζυμώσεις και η σχέση με τα κινήματα και την Αριστερά είναι απολύτως εντός των επιδιώξεών μας.
Δ.Π.: Μια ιστοσελίδα μπορεί να προτείνει θεματολογία και θέσεις: για μια συζήτηση, ένα πολιτικό πρόγραμμα ή έναν αγώνα. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα κινήματα ή την πολιτική οργάνωση. Οι ιδέες της, εξάλλου, δεν «εφαρμόζονται» by the book: σχηματίζονται, επικαιροποιούνται ή απαξιώνονται μέσα στην πολιτική αντιπαράθεση. Θέλουμε, λοιπόν, η «ελευθεριακή Αριστερά» να βρίσκεται μέσα στην πολιτική: να μην αφομοιώνεται στην αστική πολιτική –ούτε όμως και να περιορίζεται στη διακήρυξη αρχών, την αφ’ υψηλού θεωρητική ενατένιση ή τη διάχυση γενικώς στα κινήματα.
Υποθέτουμε ότι ως ιστοσελίδα της ελευθεριακής Αριστεράς δεν ακολουθείτε στα θέματα που καλύπτετε τη «γραμμή» που επιβάλλει κάποια διεύθυνση ή μια ηγετική ομάδα, αλλά ότι αυτή προκύπτει μέσα από κάποια εσωτερική ζύμωση. Αν η υπόθεσή μας είναι σωστή, με ποιον τρόπο γίνεται η επιλογή των πρωτότυπων, αναδημοσιευόμενων ή μεταφρασμένων κειμένων;
Δ.Π.: Στην ιστοσελίδα ηγείται …η Αόρατη Επιτροπή! Σοβαρά τώρα, μια πολιτική ιστοσελίδα δεν είναι μπλογκ προσωπικών απόψεων, ούτε όμως και «όργανο»: συχνά φιλοξενούμε κείμενα με τα οποία έχουμε διαφωνίες. Τα όρια, η «γραμμή», συζητιούνται κάθε εβδομάδα στη ζύμωση της συντακτικής ομάδας. Στο μεσοδιάστημα κείμενα προτείνονται, ανατίθενται, επιλέγονται και αναρτώνται με μια καθημερινή διαδικτυακή συνεννόηση. Αυτά λειτουργούν με προϋποθέσεις: έναν ισχυρό ιδεολογικό κοινό τόπο, συντροφική μέριμνα να μην «καπελώνεται» κανείς, εναλλαγή ρόλων (στους ίδιους βαριόμαστε!), εθελοντική δουλειά ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες.
Τ.Κ.: Νομίζω ο Δήμος το περιγράφει πολύ καλά. Και όλο αυτό πρέπει πάντα να αποδεικνύεται στην πράξη και στην εσωτερική λειτουργία της ομάδας. Από τη μία, ένα σάιτ που τρέχει 24 ώρες το 24ώρο και 7 μέρες την εβδομάδα κατ’ ανάγκη κάνει επιλογές με ταχύτητα. Από την άλλη, η αίσθηση του κοινού τόπου και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, που σαφώς πρέπει να επιβεβαιώνεται, είναι όροι για μια δημοκρατική και οριζόντια κατά το δυνατόν λειτουργία. Πρόσφατα κάναμε ένα αφιέρωμα για την 8η Μάρτη, που επιμελήθηκαν η Κυριακή Κλοκίτη και η Λίνα Κυργιαφίνη: είμαστε όλοι πολύ χαρούμενες –ήταν το πρώτο μας συλλογικό αφιέρωμα!
Αυτό το διάστημα ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το κυρίαρχο θέμα σε όλον τον γραπτό και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Έχει η ιστοσελίδα σας μια ενιαία θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα, ή αφήνει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν;
Δ.Π.: Αν και η σημερινή Ρωσία δεν είναι «ανατολικό μπλοκ», οι νεότεροι καταλαβαίνουμε τη σημασία του παλιού συνθήματος «ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Βαρσοβία». Η αποστροφή για τη ρωσική εισβολή, όπως νωρίτερα για τη νεο-τσαρική πολιτική του Πούτιν, ήταν ενστικτώδης. Αντίστοιχα, παλιοί και νεότερες ξέρουμε τι σημαίνει «ασφάλεια» τύπου ΝΑΤΟ. Εξοργιζόμαστε με τις μακαρθικές απαγορεύσεις, τους διαχωρισμούς των προσφύγων, το λιντσάρισμα αυτής της θαυμάσιας γυναίκας, της Νατάσας Μποφίλιου. Και ξέρουμε ότι η αριστερή πολιτική είναι αγώνας πρώτα «στην ίδια μας τη χώρα». Γι’ αυτό η ιστοσελίδα προβάλλει τους ρώσους αντικαθεστωτικούς, τους ουκρανούς αντιεθνικιστές και φυσικά τη δική μας αντίθεση στην ελληνική εμπλοκή –είτε εντός, είτε εκτός πλαισίου ΝΑΤΟ.
Τ.Κ.: Ο πόλεμος είναι ένα τόσο συντριπτικό γεγονός που σε καλεί να τοποθετηθείς. Από την αρχή η θέση μας ως προς την επιλογή κειμένων κυρίως κινήθηκε στις αρχές που λέει ο Δήμος και γρήγορα νιώσαμε την ανάγκη ενός κειμένου τοποθέτησης αυτοτελώς της συντακτικής επιτροπής. Έτσι προέκυψε το κείμενο των 5 σημείων που, αν και βγήκε βιαστικά, είχε τελικά τη συναίνεση όλων μας. Νομίζω πως σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη περίοδο, που ο κόσμος αλλάζει, στα μάτια μας τουλάχιστον δικαιώθηκε η επιλογή μας να φτιάξουμε το σάιτ. Από την αύξηση της αναγνωσιμότητάς μας, από τότε μέχρι και σήμερα, φαίνεται ότι αυτό ισχύει μάλλον και για τον κόσμο που απευθυνόμαστε. Η δουλειά πολλών συντροφισσών, ειδικά στο κομμάτι των μεταφράσεων, είναι εξαιρετική και νομίζω ότι συμβάλει στη συζήτηση που κάνουμε στην ελληνική Αριστερά.
