Η πρόσφατη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική Αλλαγή, η COP27,τρεις δεκαετίες μετά τη Διάσκεψη του Ρίο, έλαβε χώρα σε συνθήκες που ίσως εγκαινιάζουν μια νέα περίοδο.
Του Πέτρου Ψαρρέα
Δύο και πλέον χρόνια μετά την εμφάνιση της πρώτης πανδημίας του 21ου αι. που συντάραξε τον κόσμο αλλά και τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ακολούθησε το ξέσπασμα του πολέμου σε μια μεγάλης κλίμακας πολεμική σύρραξη με διεθνή διάσταση. Ταυτόχρονα, η ενεργειακή κρίση, η απειλή εκτεταμένων επισιτιστικών κρίσεων στον παγκόσμιο Νότο, η επανεμφάνιση πληθωριστικών πιέσεων και βεβαίως η κλιματική κρίση η οποία παροξύνεται ανεξέλεγκτα, σκιαγραφούν ορισμένα κύρια χαρακτηριστικά της συγκυρίας. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, σε ένα περιβάλλον σκανδάλων, εκτεταμένης διαφθοράς, εκτροπής, ακραίας όξυνσης των ανισοτήτων, κατεδάφισης κάθε κοινωνικού δικαιώματος, περαιτέρω συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου και των κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων και φυσικά παρόξυνσης της καταστολής και την κρατικής αυθαιρεσίας έχουμε την, εκ νέου, αναβίωση του εγχωρίου προγράμματος εξορύξεων υδρογονανθράκων και της οργιώδους προπαγάνδας που διαρκώς το συνοδεύει.
Σε αυτό το πλαίσιο εκκινούμε από το μέγεθος της αποτυχίας και τώρα της πραγματικής οπισθοχώρησης, των όποιων, ακόμα και αυτών των διακηρυκτικών, στοχεύσεων των αστικών τάξεων και κρατών για την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης. Σήμερα, οι διεθνείς διασκέψεις πραγματοποιούνται και σε χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, τα λόμπι των ορυκτών καυσίμων σπάνε σε συμμετοχή το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου εξακολουθούν να αυξάνονται, την ίδια στιγμή που οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης πλήττουν με διαρκώς μεγαλύτερη ένταση τους/τις φτωχούς/ες του παγκόσμιου Νότου και την κοινωνική πλειοψηφία των χωρών του Βορρά.
Εστιάζουμε στην καταλυτική επίδραση του πολέμου, επιχειρώντας να δείξουμε ότι είναι ο παράγοντας εκείνος που αναδιατάσσει τις προτεραιότητες των κυρίαρχων τάξεων και των κρατών. Αποτελεί τη συνθήκη που θέτει σε απόλυτη προτεραιότητα την άμεση ανάγκη αύξησης της παραγωγής ενέργειας τόσο από ορυκτά καύσιμα, όσο και από μεγάλης κλίμακας τεχνολογίες ΑΠΕ, αλλά ακόμα και από πυρηνική ενέργεια, βάζοντας επί της ουσίας στο περιθώριο τους όποιους, έστω ρητορικούς, στόχους για την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης, για την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα αλλά και για την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας. Επιπροσθέτως, η ραγδαία όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η εξοπλιστική φρενίτιδα και η ενίσχυση των εθνικισμών εξοστρακίζουν την όποια πιθανότητα ελάχιστης διεθνούς συνεργασίας για την αντιμετώπιση του παγκόσμιου προβλήματος της κλιματικής κρίσης.
Υπό αυτό το πρίσμα, εξετάζουμε τα χαρακτηριστικά της νέας αναβίωσης του εγχώριου εξορυκτικού προγράμματος επιδιώκοντας την αποδόμηση των προπαγανδιστικών επιχειρημάτων που κατασκευάζει ο επίσημος λόγος και έχουν κατακλείσει για ακόμα μια φορά τη δημόσια σφαίρα, αποτελώντας ταυτόχρονα το αναγκαίο δυνητικό υλικό υπόστρωμα της ενίσχυσης του εθνικισμού και της πολεμοκάπηλης ρητορικής καθώς επίσης και της παρόξυνσης των ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτή μας την προσπάθεια πρέπει εξ αρχής να τονίσουμε ότι εξαιρούμε κομβικές πλευρές της αντι-εξορυκτικής ατζέντας, εστιάζοντας σε αυτή καθ’ αυτή την επίσημη προπαγάνδα και στο περιεχόμενό της. Τέλος, σημειώνουμε την κρίσιμη και αναγκαία στη συγκυρία οργανική σύνδεση του αντιπολεμικού με το αντι-εξορυκτικό κίνημα.
[Σημείωση: Τα παραπάνω αποτελούν μια περίληψη της εργασίας του Π. Ψαρρέα, που μπορείτε να διαβάσετε αμέσως παρακάτω ή να κατεβάσετε σε pdf για ευκολότερη ανάγνωση πατώντας εδώ]
