Οι γενιές αλλάζουν, ο κόσμος εξελίσσεται, τα στερεότυπα παύουν να ισχύουν, αλλοιώνονται, καθώς καινούρια κύματα πρωτότυπων ιδεών βρίσκουν εύφορο έδαφος στα νέα μυαλά. Όμως, έχει αλλάξει αληθινά η ουσία των αντιλήψεων αυτών; Έχει γίνει, επιτέλους, η επανάσταση των γυναικών, που τόσα χρόνια αναμενόταν;
Τα φλογερά πνεύματα των αδικημένων θα έβρισκαν έκφραση στη μουσική, στην τέχνη, αντ’ αυτού, κοιτάζοντας τη σημερινή γενιά, ίσως να μην έχουν αλλάξει πολλά. Καθώς αποενοχοποιούμαστε σταδιακά από τη σεμνοτυφία, η γυναικεία μορφή παρουσιάζεται σαν ένα αντικείμενο ηδονής.
Η τραπ, η νέα μόδα της μουσικής, εκφράζει καθαρά το ρόλο της γυναίκας ως άβουλο ον, φτιαγμένο για την υλική ευχαρίστηση. Στίχοι γεμάτοι υποτίμηση που απεικονίζουν μια υποδουλωμένη και απρόσωπη γυναίκα, που όχι μόνο είναι υποχρέωσή της, αλλά την ευχαριστεί να είναι υποχείριο των αντρών. Στο τοξικό περιβάλλον που καλούμαστε να μεγαλώσουμε, οι στίχοι παίρνουν μορφή, καθώς ενσωματώνονται στις αντιλήψεις τόσο των νεαρών αγοριών, όσο και των δικών μας. Νέα πρότυπα ομορφιάς και συμπεριφοράς των γυναικών αναδύονται μέσα από τα τραγούδια αυτά, τα οποία αντί να απελευθερώσουν τους ανθρώπους, δημιουργούν ένα διαφορετικό μοτίβο στερεοτύπων. Τα αγόρια, αυτοκηρυγμένα κυρίαρχοι, αντιμετωπίζουν τυχόν ανασφάλειές και προβλήματά τους υποδεικνύοντας την εξουσία τους προς το αντίθετο φύλο.
Από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα στην εφηβεία, τα κορίτσια, εμείς, βρισκόμαστε αντιμέτωπα με έναν κόσμο που έχει ήδη ορίσει τη θέση μας, χωρίς να αποφασίσουμε οι ίδιες. Ανάμεσα στην κούρσα ομορφιάς και προσόντων, που υποσυνείδητα δημιουργούμε μεταξύ μας, και στα αντικρουόμενα συναισθήματα για το ρόλο μας, είμαστε αναγκασμένες να προχωρήσουμε όντας ευχαριστημένες που τουλάχιστον επικυρώθηκαν τα δικαιώματά μας. Ύστερα από τόσες δεκαετίες, οι άνθρωποι ακόμη κρύβονται πίσω από την τυποποίηση της ισότητας. Τώρα πια, πιο φανερά παρά ποτέ, η επιρροή της καινούργιας αυτής «τέχνης» είναι αισθητή σε όλα τα περιβάλλοντα με νέους. Από τις συζητήσεις μεταξύ φίλων μέχρι τις σχέσεις μεταξύ μας, μπορεί κανείς να καταλάβει πως αυτός ο χώρος της μουσικής έχει διαμορφώσει ένα μεγάλο μέρος των αντιλήψεών μας.
Ο καινούργιος κόσμος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα παιδιά, αν και αισθητά βελτιωμένος, δεν αποτελεί εξέλιξη της ανθρώπινης αντίληψης, καθώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, μονάχα με διαφορετική μορφή. Η θέση της γυναίκας μπορεί να άλλαξε. Παρ’ όλα αυτά, άλλαξε δραστικά; Άλλαξε ικανοποιητικά; Άλλαξε προς το καλύτερο; Για εμένα, όχι.
Μ. Χ., 15 χρονών
